Geef derdejaars informaticastudenten de opdracht ‘iets’ te maken voor het nieuwe Mekelpark en ze bedenken interactieve kunstwerken, een renspel, een muziekplein en een dateservice. Het zou wel eens heel romantisch kunnen worden in het Mekelpark.
Honderd euro kregen ze, vier groepjes van zeven of acht derdejaars informaticastudenten van de studierichting media en kennistechnologie. En de opdracht ‘iets’ voor het nieuwe Mekelpark te ontwerpen. “Het was wel even slikken toen we zo’n vage opdracht kregen”, vond Cynthia Liem (20). Maar tijdens het brainstormen kwamen de ideeën wel los en daarna ging het snel. “Ze moeten hard werken, want in maart moeten alle groepjes een werkend prototype van hun idee klaar hebben”, zegt docent Stijn Oomes. Hij is er iedere vrijdag, samen met twee studentassistenten, om de studenten te helpen bij hun project. Of de ideeën ook echt uitgevoerd zullen worden weet hij niet. “Ze komen in ieder geval in een ‘Mekelparkje’ in de tentamenzaal. Met de prototypes kunnen we scholieren laten zien wat je kunt maken als je informatica studeert.”
Het prototype van het groepje van Liem werkt al. “We dachten dat iemand die straks in het Mekelpark loopt misschien gewoon niets wil doen. En we wilden iets met kunst.” Liem en haar groepje bedachten de ‘Graphitouch’, een tafel met touch screen waarop studenten samen kunstwerken kunnen maken met geometrische figuren. Anderen kunnen het kunstwerk zien op schermen aan een hoge paal. Liem gaat achter een bak met spaanplaat, overtrekpapier en een beamer staan en laat driehoeken over het scherm bewegen. “We wilden dat mensen samen een afbeelding kunnen maken. Een gewoon touch screen was daarom niet genoeg.” Dat reageert maar op aanraking op een plek. Dus doken ze in de literatuur en maakten voor vijftig euro een werkend multi-touch screen. “Knap”, zegt Oomes. “En multi-touch is hartstikke hot. De nieuwe telefoon van Apple krijgt het ook.”
Rustig een beetje schuiven met driehoeken en rondjes is er niet bij voor de gebruikers van ‘RunIT’. “We wilden de studenten in beweging krijgen”, vertelt Daan Terra (20). Dus bedacht zijn groepje een soort levend computerspel, waarbij de spelers rennen tussen ongeveer vijftig palen in het Mekelpark. “Iedere speler draagt een chip bij zich, bijvoorbeeld die op zijn collegekaart. De palen detecteren wie er langsloopt”, legt Terra uit. De spelers kiezen op een computer in het park welk van de tien spellen ze willen spelen. Gewoon rondjes rennen, terwijl in schermpjes op de palen staat hoe hard je loopt. Of met een groepje zo snel mogelijk rennen naar de paal waar een lampje gaat branden. “Je kunt ook ‘Memory’ doen. Als je bij een paal bent, komt er een plaatje in het scherm, bijvoorbeeld van een appel. Je moet dan naar de volgende paal rennen om te kijken of daar de andere appel zit.”
Voor wie niet zo van rennen houdt, maar wel wil bewegen en tegelijk muziek wil maken, bedachten Roelof van den Berg (21) en zijn groepje de ‘SnC2’. Dit plein met niet zo alledaagse muziekinstrumenten zou moeten komen tussen het sportcentrum en het cultureel centrum. Bezoekers van het plein moeten flink bewegen om samen muziek te maken. De percussie wordt gespeeld door degene die karateschoppen geeft tegen een muur met uitstekende panelen. Degene die op een matje van het ene vakje naar het andere ‘danst’, maakt de saxofoongeluiden. En de melodieën van gitaar en basgitaar zet een ander in door met zijn handen tussen lichtsensoren te zwaaien. Samen maken de mensen op het plein muziek. Het groepje moet alleen nog even voor elkaar krijgen dat de computer de verschillende geluiden combineert tot één muziekstuk.
Het muziekplein was niet het eerste idee van de groep van Van den Berg. “Eerst wilden we een knuffelmuur”, vertelt iemand uit de groep een beetje gegeneerd. Wie voor de muur staat, ziet de contouren van degene die ergens anders ook voor een knuffelmuur staat. “Als ze elkaar leuk vinden, kunnen ze knuffelen via de muur. Die wordt dan warm.”
Het groepje dat hoofdzakelijk uit jongens bestaat, vindt het wel een goed idee de andere muur in Leiden te plaatsen. Toch zagen ze wat problemen met de benodigde techniek. Dus het groepje stapte af van dit romantische idee en maakte uiteindelijk een muziekplein.
Maar gelukkig zijn er nog andere informaticastudenten met een romantische geest. Dé manier voor een verlegen student om een afspraakje te maken, is straks misschien wel via het ‘Ambipath’. Thuis maakt hij op een site zijn profiel aan door in te vullen hoe lang hij is, hoe oud en wat voor iemand hij zoekt. Satellieten van het global positioning system (GPS) moeten signaleren dat de student het Mekelpark binnenloopt. Zodra hij dat doet, licht een streep op onderaan het lage muurtje dat door het hele park komt, de ‘esplanade’. “Die streep licht op, net iets voor je uit, om je te wijzen waar je heen moet”, legt Ilyaz Nasrullah (20) uit. Zo komen degenen die door de computer als mogelijke geliefden zijn gekoppeld, vanzelf bij elkaar terecht. En ben je minder romantisch of heb je al een relatie: de lichtstreep kan je ook leiden naar een plek waar je favoriete muziek wordt gedraaid.
Honderd euro kregen ze, vier groepjes van zeven of acht derdejaars informaticastudenten van de studierichting media en kennistechnologie. En de opdracht ‘iets’ voor het nieuwe Mekelpark te ontwerpen. “Het was wel even slikken toen we zo’n vage opdracht kregen”, vond Cynthia Liem (20). Maar tijdens het brainstormen kwamen de ideeën wel los en daarna ging het snel. “Ze moeten hard werken, want in maart moeten alle groepjes een werkend prototype van hun idee klaar hebben”, zegt docent Stijn Oomes. Hij is er iedere vrijdag, samen met twee studentassistenten, om de studenten te helpen bij hun project. Of de ideeën ook echt uitgevoerd zullen worden weet hij niet. “Ze komen in ieder geval in een ‘Mekelparkje’ in de tentamenzaal. Met de prototypes kunnen we scholieren laten zien wat je kunt maken als je informatica studeert.”
Het prototype van het groepje van Liem werkt al. “We dachten dat iemand die straks in het Mekelpark loopt misschien gewoon niets wil doen. En we wilden iets met kunst.” Liem en haar groepje bedachten de ‘Graphitouch’, een tafel met touch screen waarop studenten samen kunstwerken kunnen maken met geometrische figuren. Anderen kunnen het kunstwerk zien op schermen aan een hoge paal. Liem gaat achter een bak met spaanplaat, overtrekpapier en een beamer staan en laat driehoeken over het scherm bewegen. “We wilden dat mensen samen een afbeelding kunnen maken. Een gewoon touch screen was daarom niet genoeg.” Dat reageert maar op aanraking op een plek. Dus doken ze in de literatuur en maakten voor vijftig euro een werkend multi-touch screen. “Knap”, zegt Oomes. “En multi-touch is hartstikke hot. De nieuwe telefoon van Apple krijgt het ook.”
Rustig een beetje schuiven met driehoeken en rondjes is er niet bij voor de gebruikers van ‘RunIT’. “We wilden de studenten in beweging krijgen”, vertelt Daan Terra (20). Dus bedacht zijn groepje een soort levend computerspel, waarbij de spelers rennen tussen ongeveer vijftig palen in het Mekelpark. “Iedere speler draagt een chip bij zich, bijvoorbeeld die op zijn collegekaart. De palen detecteren wie er langsloopt”, legt Terra uit. De spelers kiezen op een computer in het park welk van de tien spellen ze willen spelen. Gewoon rondjes rennen, terwijl in schermpjes op de palen staat hoe hard je loopt. Of met een groepje zo snel mogelijk rennen naar de paal waar een lampje gaat branden. “Je kunt ook ‘Memory’ doen. Als je bij een paal bent, komt er een plaatje in het scherm, bijvoorbeeld van een appel. Je moet dan naar de volgende paal rennen om te kijken of daar de andere appel zit.”
Voor wie niet zo van rennen houdt, maar wel wil bewegen en tegelijk muziek wil maken, bedachten Roelof van den Berg (21) en zijn groepje de ‘SnC2’. Dit plein met niet zo alledaagse muziekinstrumenten zou moeten komen tussen het sportcentrum en het cultureel centrum. Bezoekers van het plein moeten flink bewegen om samen muziek te maken. De percussie wordt gespeeld door degene die karateschoppen geeft tegen een muur met uitstekende panelen. Degene die op een matje van het ene vakje naar het andere ‘danst’, maakt de saxofoongeluiden. En de melodieën van gitaar en basgitaar zet een ander in door met zijn handen tussen lichtsensoren te zwaaien. Samen maken de mensen op het plein muziek. Het groepje moet alleen nog even voor elkaar krijgen dat de computer de verschillende geluiden combineert tot één muziekstuk.
Het muziekplein was niet het eerste idee van de groep van Van den Berg. “Eerst wilden we een knuffelmuur”, vertelt iemand uit de groep een beetje gegeneerd. Wie voor de muur staat, ziet de contouren van degene die ergens anders ook voor een knuffelmuur staat. “Als ze elkaar leuk vinden, kunnen ze knuffelen via de muur. Die wordt dan warm.”
Het groepje dat hoofdzakelijk uit jongens bestaat, vindt het wel een goed idee de andere muur in Leiden te plaatsen. Toch zagen ze wat problemen met de benodigde techniek. Dus het groepje stapte af van dit romantische idee en maakte uiteindelijk een muziekplein.
Maar gelukkig zijn er nog andere informaticastudenten met een romantische geest. Dé manier voor een verlegen student om een afspraakje te maken, is straks misschien wel via het ‘Ambipath’. Thuis maakt hij op een site zijn profiel aan door in te vullen hoe lang hij is, hoe oud en wat voor iemand hij zoekt. Satellieten van het global positioning system (GPS) moeten signaleren dat de student het Mekelpark binnenloopt. Zodra hij dat doet, licht een streep op onderaan het lage muurtje dat door het hele park komt, de ‘esplanade’. “Die streep licht op, net iets voor je uit, om je te wijzen waar je heen moet”, legt Ilyaz Nasrullah (20) uit. Zo komen degenen die door de computer als mogelijke geliefden zijn gekoppeld, vanzelf bij elkaar terecht. En ben je minder romantisch of heb je al een relatie: de lichtstreep kan je ook leiden naar een plek waar je favoriete muziek wordt gedraaid.
Comments are closed.