Het Nederlandse hoger onderwijs krijgt meer kansen voor samenwerking met Indonesië.Als het aan minister Ritzen en zijn ambtgenoot Wardiman ligt, kan Indonesië een springplank worden voor werving van betalende studenten uit de rest van Zuid-Oost Azië.
br />
Op dit moment studeren er zo’n 450 Indonesische studenten in Nederland. Eind jaren tachtig lag dat aantal twee tot driemaal zo hoog, maar na een conflict met minister Pronk van ontwikkelingssamenwerking raakte de relatie met de ex-kolonie in 1992 danig verstoord. En al duurde het conflict formeel maar een half jaar, aan Indonesische kant bleven er lange tijd reserves.
Die reserves lijken nu verdwenen. In opperbeste stemming bracht vorige week de Indonesische onderwijsminister J.N. Wardiman Djojonegoro een bezoek aan Nederland. Van Ritzen kreeg hij extra beurzen toegezegd om talentvolle Indonesiërs hier te laten studeren. Maar ook Wardiman zelf liet zich niet onbetuigd. ,,Ik heb in Nederland gestudeerd”, zei hij desgevraagd. ,,Dat schept verplichtingen.”
Bij zijn bezoeken aan de Groningse en de Leidse universiteit benadrukte Wardiman wel dat samenwerking met Nederland slechts één van de opties is. Maar tegelijk prees hij ,,uit eigen ervaring” het hoger onderwijs alhier. Ook bleek hij onder de indruk van de intensieve kwaliteitszorg. Bovendien wees hij op het voordeel van de historische banden. ,,In Nederland bestaat nog steeds veel kennis over ons land; waarom zouden we die niet benutten”, vroeg hij zich hardop af.
De Indonesische onderwijsminister sprak lovend over de vele masters-opleidingen die universiteiten en hogescholen tegenwoordig bieden: juist deze kortere cursussen, met hun internationaal herkenbare niveau, zijn volgens hem geschikt voor buitenlandse studenten.
Propageren
In Indonesië wil Wardiman propageren dat meer jongeren in Nederland gaan studeren, zo bevestigde hij nog kort voor zijn vertrek. Officieel is de overheidsinvloed daarop beperkt: de meeste van de 60.000 jonge Indonesiërs die in het buitenland studeren, doen dat op kosten van hun ouders. Maar de overheid kan volgens Wardiman wel uitdragen dat het Nederlandse onderwijs minstens zo goed is als dat in Australië of de Verenigde Staten. Hij denkt dat dit zeker invloed zal hebben.
Het pleidooi van Wardiman sloot precies aan bij de Nederlandse plannen. De groei-economieën in Zuid-Oost Azië zijn ontdekt als markt voor het werven van goedbetalende studenten. Voor Ritzen geldt Indonesië daarbij als springplank voor werving van studenten in andere landen in de regio. En zijn Indonesische collega bevestigde die mogelijkheid.
Eerder dit jaar is daartoe in Jakarta al een Netherlands Education Centre geopend, en heeft minister Ritzen ruim twee miljoen gulden per jaar gereserveerd voor ‘export’ van hoger onderwijs naar landen als Indonesië. Afgelopen week voegde hijdaar een half miljoen per jaar aan toe, om steeds twintig talentvolle Indonesische studenten een beurs te kunnen geven. (HOP/FS)
Het Nederlandse hoger onderwijs krijgt meer kansen voor samenwerking met Indonesië.
Als het aan minister Ritzen en zijn ambtgenoot Wardiman ligt, kan Indonesië een springplank worden voor werving van betalende studenten uit de rest van Zuid-Oost Azië.
Op dit moment studeren er zo’n 450 Indonesische studenten in Nederland. Eind jaren tachtig lag dat aantal twee tot driemaal zo hoog, maar na een conflict met minister Pronk van ontwikkelingssamenwerking raakte de relatie met de ex-kolonie in 1992 danig verstoord. En al duurde het conflict formeel maar een half jaar, aan Indonesische kant bleven er lange tijd reserves.
Die reserves lijken nu verdwenen. In opperbeste stemming bracht vorige week de Indonesische onderwijsminister J.N. Wardiman Djojonegoro een bezoek aan Nederland. Van Ritzen kreeg hij extra beurzen toegezegd om talentvolle Indonesiërs hier te laten studeren. Maar ook Wardiman zelf liet zich niet onbetuigd. ,,Ik heb in Nederland gestudeerd”, zei hij desgevraagd. ,,Dat schept verplichtingen.”
Bij zijn bezoeken aan de Groningse en de Leidse universiteit benadrukte Wardiman wel dat samenwerking met Nederland slechts één van de opties is. Maar tegelijk prees hij ,,uit eigen ervaring” het hoger onderwijs alhier. Ook bleek hij onder de indruk van de intensieve kwaliteitszorg. Bovendien wees hij op het voordeel van de historische banden. ,,In Nederland bestaat nog steeds veel kennis over ons land; waarom zouden we die niet benutten”, vroeg hij zich hardop af.
De Indonesische onderwijsminister sprak lovend over de vele masters-opleidingen die universiteiten en hogescholen tegenwoordig bieden: juist deze kortere cursussen, met hun internationaal herkenbare niveau, zijn volgens hem geschikt voor buitenlandse studenten.
Propageren
In Indonesië wil Wardiman propageren dat meer jongeren in Nederland gaan studeren, zo bevestigde hij nog kort voor zijn vertrek. Officieel is de overheidsinvloed daarop beperkt: de meeste van de 60.000 jonge Indonesiërs die in het buitenland studeren, doen dat op kosten van hun ouders. Maar de overheid kan volgens Wardiman wel uitdragen dat het Nederlandse onderwijs minstens zo goed is als dat in Australië of de Verenigde Staten. Hij denkt dat dit zeker invloed zal hebben.
Het pleidooi van Wardiman sloot precies aan bij de Nederlandse plannen. De groei-economieën in Zuid-Oost Azië zijn ontdekt als markt voor het werven van goedbetalende studenten. Voor Ritzen geldt Indonesië daarbij als springplank voor werving van studenten in andere landen in de regio. En zijn Indonesische collega bevestigde die mogelijkheid.
Eerder dit jaar is daartoe in Jakarta al een Netherlands Education Centre geopend, en heeft minister Ritzen ruim twee miljoen gulden per jaar gereserveerd voor ‘export’ van hoger onderwijs naar landen als Indonesië. Afgelopen week voegde hijdaar een half miljoen per jaar aan toe, om steeds twintig talentvolle Indonesische studenten een beurs te kunnen geven. (HOP/FS)
Comments are closed.