Wil je technologie kunnen toepassen, dan is draagvlak onder de bevolking onontbeerlijk. Beleidsmakers en ingenieurs weten dat wel, maar handelen daar in de praktijk vaak niet naar.
Dat stelt communicatiespecialist ir. Remco de Boer in het nieuwste nummer van technologietijdschrift De Ingenieur. “De dialoog met risicoallergische burgers vraagt om een combinatie van argumenten, empathie en daadkracht.”
Waarom-vraag
De Boer raadpleegde voor zijn onderzoek honderden rapporten, persberichten, krantenartikelen en voorlichtingsmateriaal over onder meer ondergrondse CO2-opslag, het windturbinepark bij Urk en kernafvalopslag in Vlaanderen. Zijn conclusie is dat wat er moet of gaat gebeuren en hoe het gaat gebeuren centraal staat. Veel minder aandacht is er voor de waarom-vraag. Juist dat laatste zorgt voor vertrouwen, iets wat cruciaal is voor draagvlak.
Empathie
Daarnaast constateert hij dat het bij de communicatie over toepassing van technologie ook schort aan het tonen van empathie. “Publiekstechnologie staat bol van de emotie. Maar de overheid – en vooral ingenieurs – communiceren sterk vanuit de ratio. Daarmee wordt olie op het vuur gegooid. Als TNO zegt dat inwoners van Barendrecht niets te vrezen hebben van CO2-opslag en vooral trots moeten zijn, zet dat kwaad bloed. Houd altijd gevoel voor de situatie, hoe onredelijk het protest soms ook lijkt”, adviseert De Boer.
Daadkracht
Hij stelt daarnaast dat draagvlak gediend is bij zicht- en merkbare daadkracht. Ex-minister Camiel Eurlings vindt hij in dat opzicht een goed voorbeeld: hij luisterde naar argumenten, deed er iets mee als ze ter zake waren en hij nam beslissingen.
The Delft butcher shop, Leo van Vliet, on the Oude Kerkstraat, is a well-known establishment in Delft city centre, especially for students. Or in any case for the students residing at Brabantse Turfmarkt 21, the ‘nicest huysch (house) in Delft’ and a Virgilian stronghold, where twelve students live.
For the past year, this student house has a new tradition, explains Roy Hopmans, a resident. “One time all the housemates took the youngest guy in the house with us to Leo the butcher’s shop, where we then had him announce that he was the youngest guy in our house and he must sing a song for Leo. The shop was full of customers. Leo just stood there grinning: o what fun, he said.”
The joke grew into a tradition. “Each time all the housemates go together. And there’s also a little performance made of it, which is very funny. We always go to Leo’s at midday, because that’s when his shop is full of people buying sandwiches.” The victim who must sing can choose the song himself. One of the most popular is the two-line song, ‘Leolicious’, whose refrain is ‘Leo Leolicious, Leo Leolicious’, rhyming with delicious.
“They can also take props along to make a real performance of it, like, for example, a toy xylophone, which the guy can play while he sings. One time we also did the polonaise dance. Sometimes the guy is really nervous, like our last two performers, who’d even rehearsed their little dance routine.”
Roy and his housemates hope this tradition will last: “So that when we come back in ten years time, the tradition will still be going strong. Perhaps it’ll even evolve to include magic acts or other theatricalities.”
Comments are closed.