Marketinglife

Met alle vrouwen (of mannen…) achter je aan bedwing je met je stoere eco-jeep de stadsjungle onderweg naar je werk. Met een droom van een stoelgang en magische vitaminen is de maandag een eitje. ‘s Avonds staat er, binnen no-time, dankzij een ovenzak met magische poedermix en een beetje van jezelf een perfect voedzaam diner op tafel. Als vibrerende kers op de taart wordt met knetters en aardbeiensmaak de nacht perfect ingeluid en kun je niet wachten tot dinsdag…

Geloof je het zelf?

Met de juiste producten, blijkbaar, is het zo gepiept. Als ik de tv (al doet Youtube ook lekker mee met reclames tegenwoordig) mag geloven, moet ik nooit meer iets onbewerkts eten. De enige manier om normaal te kunnen poepen is met hippe yoghurt. De enige manier om een harde dag sporten te overleven is met de juiste ontbijtgranen en het beste avondeten is een beetje van mezelf en een beetje uit een pakje. Bovendien is iedereen altijd slank, en de enige manier om dat te bereiken is met vetten zonder vet en suikers zonder suiker, of pillen.

Gek genoeg komt het grootste deel van de bevolking, de 50-plussers, nooit in positieve zin voor. Als 50-plusser heb je blijkbaar niks meer om voor te leven. Alleen Davitamon, de ANWB, Pampers en Advil kunnen je leven nog waardevol maken.

Ik begrijp dat je als product een statement wilt maken en een gevoel wilt verkopen, maar ze roepen allemaal hetzelfde. Luchtjes voor mannen pretenderen dat alle mooie vrouwen met bosjes voor je zullen vallen en in de wereld van vrouwenparfum is alles poepchique en zijn mannen degelijk én stoer. Autoreclames trekken ook graag stigma’s uit de kast. Iedereen in een generieke lease-diesel is een succesvolle zakenman en iedereen met een opgepompte hatchback is enorm jeugdig en actief.

Hoe minder het product daadwerkelijk te bieden heeft, hoe groter het verhaal dat ze er bij vertellen.