De dienstregeling van het openbaar vervoer was erg slecht op zondagen en mijn bejaarde alleenstaande oom belde of ik hem misschien kon ophalen van station Arnhem om hem naar Bronbeek te brengen.
Daar was een tentoonstelling over de Batak, een volk in Sumatra, Indonesië. En trouwens, hij had al een kaartje voor mij gekocht voor die dag. Het beloofde heel interessant te worden met lezingen, een documentaire, traditionele dans en nog een lezing.
En zo zat ik vandaag in een zaal vol piepende gehoortoestellen.
De dagvoorzitter kondigde na de lunch aan dat er ook nog een verrassing zou zijn, maar daarover ging hij niets zeggen want dan was het geen verrassing, toch? Gestommel voor het podium. O, nu hoorde hij dat die verrassing nu zou komen. Het was de Indonesische dichter Tan Lioe Le.
Een mevrouw ging achter het spreekgestoelte staan en droeg in het Nederlands een vertaald gedicht voor van de dichter, die wat gedwee naast haar stond. Toen zij klaar was, volgde een beleefd applaus.
Toen nam De Leeuw van Bali, zoals hij wordt genoemd, zelf het woord. Hij ging eerst wijdbeens staan, en stootte toen de dichtregels uit, grommend, liefkozend, huilend, woedend. Zijn lange grijze haren golfden als manen. Hij sprong en maaide met zijn armen en hield zijn adem in om de hele zaal omver te blazen.
Na zijn performance volgde een lang en hard applaus van enthousiaste tachtigplussers. Een enkeling ging staan om de dichter eer te betuigen en hield zich daarbij vast aan haar rollator.
Mijn oom vroeg zich hardop af of het wel hetzelfde gedicht was dat die mevrouw eerder had voorgedragen en indien dat zo was, of er iets schortte aan de vertaling.
Dus. De Leeuw van Bali. Een idee voor de nieuwe gastschrijver voor de TU Delft?
Willemijn Dicke
De dienstregeling van het openbaar vervoer was erg slecht op zondagen en mijn bejaarde alleenstaande oom belde of ik hem misschien kon ophalen van station Arnhem om hem naar Bronbeek te brengen. Daar was een tentoonstelling over de Batak, een volk in Sumatra, Indonesië. En trouwens, hij had al een kaartje voor mij gekocht voor die dag. Het beloofde heel interessant te worden met lezingen, een documentaire, traditionele dans en nog een lezing.
En zo zat ik vandaag in een zaal vol piepende gehoortoestellen.
De dagvoorzitter kondigde na de lunch aan dat er ook nog een verrassing zou zijn, maar daarover ging hij niets zeggen want dan was het geen verrassing, toch? Gestommel voor het podium. O, nu hoorde hij dat die verrassing nu zou komen. Het was de Indonesische dichter Tan Lioe Le.
Een mevrouw ging achter het spreekgestoelte staan en droeg in het Nederlands een vertaald gedicht voor van de dichter, die wat gedwee naast haar stond. Toen zij klaar was, volgde een beleefd applaus.
Toen nam De Leeuw van Bali, zoals hij wordt genoemd, zelf het woord. Hij ging eerst wijdbeens staan, en stootte toen de dichtregels uit, grommend, liefkozend, huilend, woedend. Zijn lange grijze haren golfden als manen. Hij sprong en maaide met zijn armen en hield zijn adem in om de hele zaal omver te blazen.
Na zijn performance volgde een lang en hard applaus van enthousiaste tachtigplussers. Een enkeling ging staan om de dichter eer te betuigen en hield zich daarbij vast aan haar rollator.
Mijn oom vroeg zich hardop af of het wel hetzelfde gedicht was dat die mevrouw eerder had voorgedragen en indien dat zo was, of er iets schortte aan de vertaling.
Dus. De Leeuw van Bali. Een idee voor de nieuwe gastschrijver voor de TU Delft?
Willemijn Dicke
Comments are closed.