Met de kerstdagen was ik in India, waar op 28 december de wiskundige M.C. Puri, emeritus hoogleraar operations research, het slachtoffer werd van een bizarre aanslag: hij werd doodgeschoten in Bangalore door een separatist die strijdt voor de onafhankelijkheid van Kashmir.
Noch het slachtoffer, noch de plaats van de aanslag, heeft enig verband met Kashmir en als het pleonasme ‘zinloos geweld’ ooit van toepassing was, dan wel hier. Mijn eerste reactie was: waarom een wiskundige, waarom geen filmmaker?
De Indiase filmindustrie is de grootste ter wereld. In Bollywood, de populaire bijnaam van Bombay, worden meer films gemaakt dan in Hollywood, maar het niveau van Indiase films komt amper uit boven dat van een kinderfilm. Het acteerwerk en de karakters zijn vergelijkbaar met Bassie en Adriaan, de cameraman kan met zijn tengels niet van de zoomknop afblijven en het verhaal wordt voortdurend onderbroken door irrelevant zang- en danswerk. Voor het ongeoefende oog ziet dit danswerk eruit als dat van een man die net met zijn blote billen in de brandnetels is gaan zitten, uitgevoerd op het gezang van een dame die het keurmerk ‘falsetto’ meer dan waardig is. Nee, het wordt hoog tijd dat vriend B een briefje met gedachtegoed naar India stuurt: schiet niet op wiskundigen, schiet op filmmakers. Het is een hard middel, maar enig vers bloed in de filmindustrie kan ook in Bollywood geen kwaad. Enfin, dit was dus mijn eerste reactie.
Bij nader inzien zag ik positieve kanten. India is toonaangevend in terrorisme. Wellicht waait deze nieuwe trend naar ons over en stopt op de Mekelweg binnenkort een Volkswagenbusje, waar een opgeschoten tiener in camouflagepak uitstapt en zijn AK-56 repeteergeweer leegschiet op lanterfantende wetenschappers, alvorens weg te scheuren in de richting van de tweedehandscaravanhandel op de Rotterdamse weg. Zulke random eliminaties zouden goed zijn voor het carrièreperspectief aan de universiteit, waar men met het oog op de continuïteit het liefst een hoogleraar benoemt nog voor deze de pubertijd heeft bereikt. Ook een wandelingetje over de campus zou opwindender worden en wat te denken van de sociale status? Mensen zouden elkaar aanstoten en zeggen: Zie je die sloeber. Dat is geen dakloze maar een specialist in niet-lineaire semi-convexe optimalisering. Hij is een held die de dood elke dag recht in de ogen kijkt.
Robbert Fokkink
Met de kerstdagen was ik in India, waar op 28 december de wiskundige M.C. Puri, emeritus hoogleraar operations research, het slachtoffer werd van een bizarre aanslag: hij werd doodgeschoten in Bangalore door een separatist die strijdt voor de onafhankelijkheid van Kashmir. Noch het slachtoffer, noch de plaats van de aanslag, heeft enig verband met Kashmir en als het pleonasme ‘zinloos geweld’ ooit van toepassing was, dan wel hier. Mijn eerste reactie was: waarom een wiskundige, waarom geen filmmaker?
De Indiase filmindustrie is de grootste ter wereld. In Bollywood, de populaire bijnaam van Bombay, worden meer films gemaakt dan in Hollywood, maar het niveau van Indiase films komt amper uit boven dat van een kinderfilm. Het acteerwerk en de karakters zijn vergelijkbaar met Bassie en Adriaan, de cameraman kan met zijn tengels niet van de zoomknop afblijven en het verhaal wordt voortdurend onderbroken door irrelevant zang- en danswerk. Voor het ongeoefende oog ziet dit danswerk eruit als dat van een man die net met zijn blote billen in de brandnetels is gaan zitten, uitgevoerd op het gezang van een dame die het keurmerk ‘falsetto’ meer dan waardig is. Nee, het wordt hoog tijd dat vriend B een briefje met gedachtegoed naar India stuurt: schiet niet op wiskundigen, schiet op filmmakers. Het is een hard middel, maar enig vers bloed in de filmindustrie kan ook in Bollywood geen kwaad. Enfin, dit was dus mijn eerste reactie.
Bij nader inzien zag ik positieve kanten. India is toonaangevend in terrorisme. Wellicht waait deze nieuwe trend naar ons over en stopt op de Mekelweg binnenkort een Volkswagenbusje, waar een opgeschoten tiener in camouflagepak uitstapt en zijn AK-56 repeteergeweer leegschiet op lanterfantende wetenschappers, alvorens weg te scheuren in de richting van de tweedehandscaravanhandel op de Rotterdamse weg. Zulke random eliminaties zouden goed zijn voor het carrièreperspectief aan de universiteit, waar men met het oog op de continuïteit het liefst een hoogleraar benoemt nog voor deze de pubertijd heeft bereikt. Ook een wandelingetje over de campus zou opwindender worden en wat te denken van de sociale status? Mensen zouden elkaar aanstoten en zeggen: Zie je die sloeber. Dat is geen dakloze maar een specialist in niet-lineaire semi-convexe optimalisering. Hij is een held die de dood elke dag recht in de ogen kijkt.
Robbert Fokkink
Comments are closed.