Lidl problems

Hoewel lang niet iedereen in het Gooi rijk is, heerst er onder de Gooise bevolking wel een schone schijn die hen onderscheidt van de rest van Nederland.

Ik had tot mijn dertiende nog nooit van andere supermarkten gehoord dan Albert Heijn en voordat ik een Lidl van dichtbij zag was ik al bijna het huis uit. De Lidl was een soort taboe. Sowieso lag de enige Lidl in Bussum midden in een ‘achterstandswijk’ en daar kwam de schone schijn nou eenmaal nooit, toch?

Zo’n tien jaar geleden ontstond er een bewustzijn onder consumenten dat er een enorm prijsverschil zat tussen supermarkten en dat je veel geld kon besparen door exact dezelfde producten gewoon niet bij de Albert Heijn te halen. Mijn ouders kunnen absoluut niet met geld omgaan en sindsdien gingen we tegen het einde van de maand naar de Nettorama, of zelfs de Lidl als het echt tegenzat. Voor mijn moeder was dit een enorme onderneming, want je kon daar écht niet gezien worden. Stiekem wetende dat ze niet de enige was werd elk tripje gedomineerd door de angst een bekende tegen te komen. Al zoekend naar een parkeerplaats achteraf dook er tussen alle tweedehands Golfjes en Opels zo nu en dan een glimmende Volvo, BMW of Audi op.

De Gooise huismama’s liepen binnen als hazen langs alle benodigdheden en keken expres niemand aan om eventuele herkenning uit te sluiten. Langzamerhand echter werd de hoeveelheid hockeymama’s dusdanig groot dat ontkennen geen optie meer was. Ik denk dat uiteindelijk ergens in de tennisclub het taboe doorbroken is door een van de alfamoeders. Iets als: “Ik laat me écht niet meer afzetten door de AH, ik koop mijn groenten tegenwoordig bij de Lidl.” Vooral groenten noemen, want dat is toch merkloos.

Tegenwoordig is de Lidl een verworven smaak. Het vinden van de smaakvolle en kwalitatief behoorlijke producten is tot een soort kunst verheven. Ik ga gewoon altijd naar de dichtstbijzijnde supermarkt die open is.