Lef

Een effectieve brute belediging en het komt nooit meer goed. Of je moet, vergeleken met de luttele seconden waarin je de schade hebt aangericht, veel moeite doen om de fout ongedaan te maken. Je hele leven balanceer je op dat dunne, breekbare koordje van normen, acceptatie, imago. Het is een aaneenschakeling van precaire momenten; een verkeerde beweging en je valt. En er is niet altijd een valnet.

Als je je even laat gaan, kun je in twee tellen dingen zeggen of doen die onomkeerbaar zijn. Niet alleen onder de tram komen heeft langdurige consequenties, ook op sociaal gebied kun je je ruiten doeltreffend ingooien. Een effectieve brute belediging en het komt nooit meer goed. Of je moet, vergeleken met de luttele seconden waarin je de schade hebt aangericht, veel moeite doen om de fout ongedaan te maken. Je hele leven balanceer je op dat dunne, breekbare koordje van normen, acceptatie, imago. Het is een aaneenschakeling van precaire momenten; een verkeerde beweging en je valt. En er is niet altijd een valnet.

Ik realiseer mij dat wanneer ik een klassiek concert bezoek. Honderden mensen zitten ingespannen te luisteren als de solist begint aan zijn cadens, het moeilijkste gedeelte. Je kunt een naald horen vallen. Op zo’n moment bedenk ik me dat een gil veel impact zou hebben. Natuurlijk gil ik niet echt. Hoop ik. Want ik denk er wel aan en ik ben vanaf dat ogenblik doodsbenauwd dat ik toch per ongeluk die dag stoute schoenen aanheb.

Tot nu toe gaat het altijd goed. Een niet nader gedefinieerd laagje vernis als gevolg van opvoeding, beschaving, zelfbeheersing of toch gewoon zelfbehoud, belette me tot dusver om echt al die aandacht naar me toe te trekken. Om tijdens het moment suprème een docent te vertellen wat ik nou echt van hem vind, om dat kapsel van die vriendin niet gelijk af te keuren of om tijdens die algemene ledenvergadering dat immense geblaat niet direct luid en duidelijk weg te honen. Ik lispel hooguit achteraf dusdanig mijn kritiek, dat er bij een dramatische uitleg nog elke draai aan kan worden gegeven.

Ik heb dankbaar de theorie aanvaard dat roddelen een manier is om sociale grenzen vast te stellen. Door het gedrag van deze of gene met jan en alleman te bespreken, kun je onderzoeken wat nog acceptabel is. Roddelen is nuttig! Dezelfde theorie pas ik nu toe op mijn dwangmatige gedachten. Door te bedenken wat de gevolgen van bepaalde uitspattingen zullen zijn, kun je jezelf er op voorbereiden. En wie weet kun je door het voorleggen van deze theoretische gevallen ook de mensen om je heen alvast opwarmen.

Soms is het namelijk nodig. Soms moet je sociaal niet al te gewenst gedrag vertonen en dat vereist lef in een omgeving waar normen en waarden vaststaan, maar niet voor iedereen op dezelfde wijze worden toegepast.

Drie weken geleden was ik aangeschoten en aan het dansen, de laatste twee begrippen eufemistisch uitgedrukt. Ik gleed uit en brak mijn enkel. Een operatie en acht weken gips was het gevolg. Sindsdien ben ik opgenomen in de verzorgingsinrichting ‘ouders’. Als mijn moeder me zat is, legt ze mijn krukken buiten mijn bereik. Bij elke hinkelsprong krijgt mijn gewonde been een pijnlijke optater, dus om die gymnastiek zo veel mogelijk te beperken doe ik al snel weer wat mijn moeder wil. Logisch dat ik mijn studentenhuis ontvlucht ben.

Zodoende kan ik me goed inleven in de ellende van die eerstejaars bij het corps. Je krukken en je bril worden je ontnomen en jekrijgt meer lichaamsbeweging dan goed voor je is. Het is een verwerpelijk voorval, maar ik begrijp wel hoe een ouderejaars tot zo’n actie komt. Je bent een beetje bezopen, je bedenkt iets geinigs en kijk: iedereen vindt het leuk. Nou ja, behalve die ene jongen dan, maar ja. Als niemand klaagt, waarom zou je dan ophouden?

Ik vind het vooral onbegrijpelijk dat geen enkele toeschouwer heeft durven ingrijpen. Want dat niemand anders iets heeft gezien gaat er bij mij niet in. Ik denk alleen dat de oogkleppen weer uiterst goed functioneerden, want normaal gesproken kan ik de meeste corpsleden niet betrappen op gebrek aan assertiviteit. Misschien moet het hele corps maar eens gaan gillen tijdens de derde van Beethoven.

Als je je even laat gaan, kun je in twee tellen dingen zeggen of doen die onomkeerbaar zijn. Niet alleen onder de tram komen heeft langdurige consequenties, ook op sociaal gebied kun je je ruiten doeltreffend ingooien. Een effectieve brute belediging en het komt nooit meer goed. Of je moet, vergeleken met de luttele seconden waarin je de schade hebt aangericht, veel moeite doen om de fout ongedaan te maken. Je hele leven balanceer je op dat dunne, breekbare koordje van normen, acceptatie, imago. Het is een aaneenschakeling van precaire momenten; een verkeerde beweging en je valt. En er is niet altijd een valnet.

Ik realiseer mij dat wanneer ik een klassiek concert bezoek. Honderden mensen zitten ingespannen te luisteren als de solist begint aan zijn cadens, het moeilijkste gedeelte. Je kunt een naald horen vallen. Op zo’n moment bedenk ik me dat een gil veel impact zou hebben. Natuurlijk gil ik niet echt. Hoop ik. Want ik denk er wel aan en ik ben vanaf dat ogenblik doodsbenauwd dat ik toch per ongeluk die dag stoute schoenen aanheb.

Tot nu toe gaat het altijd goed. Een niet nader gedefinieerd laagje vernis als gevolg van opvoeding, beschaving, zelfbeheersing of toch gewoon zelfbehoud, belette me tot dusver om echt al die aandacht naar me toe te trekken. Om tijdens het moment suprème een docent te vertellen wat ik nou echt van hem vind, om dat kapsel van die vriendin niet gelijk af te keuren of om tijdens die algemene ledenvergadering dat immense geblaat niet direct luid en duidelijk weg te honen. Ik lispel hooguit achteraf dusdanig mijn kritiek, dat er bij een dramatische uitleg nog elke draai aan kan worden gegeven.

Ik heb dankbaar de theorie aanvaard dat roddelen een manier is om sociale grenzen vast te stellen. Door het gedrag van deze of gene met jan en alleman te bespreken, kun je onderzoeken wat nog acceptabel is. Roddelen is nuttig! Dezelfde theorie pas ik nu toe op mijn dwangmatige gedachten. Door te bedenken wat de gevolgen van bepaalde uitspattingen zullen zijn, kun je jezelf er op voorbereiden. En wie weet kun je door het voorleggen van deze theoretische gevallen ook de mensen om je heen alvast opwarmen.

Soms is het namelijk nodig. Soms moet je sociaal niet al te gewenst gedrag vertonen en dat vereist lef in een omgeving waar normen en waarden vaststaan, maar niet voor iedereen op dezelfde wijze worden toegepast.

Drie weken geleden was ik aangeschoten en aan het dansen, de laatste twee begrippen eufemistisch uitgedrukt. Ik gleed uit en brak mijn enkel. Een operatie en acht weken gips was het gevolg. Sindsdien ben ik opgenomen in de verzorgingsinrichting ‘ouders’. Als mijn moeder me zat is, legt ze mijn krukken buiten mijn bereik. Bij elke hinkelsprong krijgt mijn gewonde been een pijnlijke optater, dus om die gymnastiek zo veel mogelijk te beperken doe ik al snel weer wat mijn moeder wil. Logisch dat ik mijn studentenhuis ontvlucht ben.

Zodoende kan ik me goed inleven in de ellende van die eerstejaars bij het corps. Je krukken en je bril worden je ontnomen en jekrijgt meer lichaamsbeweging dan goed voor je is. Het is een verwerpelijk voorval, maar ik begrijp wel hoe een ouderejaars tot zo’n actie komt. Je bent een beetje bezopen, je bedenkt iets geinigs en kijk: iedereen vindt het leuk. Nou ja, behalve die ene jongen dan, maar ja. Als niemand klaagt, waarom zou je dan ophouden?

Ik vind het vooral onbegrijpelijk dat geen enkele toeschouwer heeft durven ingrijpen. Want dat niemand anders iets heeft gezien gaat er bij mij niet in. Ik denk alleen dat de oogkleppen weer uiterst goed functioneerden, want normaal gesproken kan ik de meeste corpsleden niet betrappen op gebrek aan assertiviteit. Misschien moet het hele corps maar eens gaan gillen tijdens de derde van Beethoven.