Waar het hart vol van is, loopt de mond van over. Of het ontwerppotlood, in dit geval. Bouwkundestudent en culi-freak Tim Jongerius gebruikte zijn bachelor-eindproject om een duurzame kookfabriek te ontwerpen die niet alleen centraal staat in een nieuw te ontwikkelen creatief havengebied, maar die Rotterdammers meteen bewuster moet maken van voedsel.
Tim Jongerius
Onderzoek: ‘Kookfabriek 2.0’
Eindcijfer: 9
Toeval bestaat niet. Toen Tim Jongerius (24) middenin de ontwerpopdracht voor zijn bachelor-eindproject bij Bouwkunde zat, ontdekte hij dat de gemeente Rotterdam haar bewoners bewust wil laten worden van milieu en voeding. En liepen daar, dwars door zijn nieuw in te richten kookfabriek, nou nét een openbare kas en groentetuin.
“Mijn plan sloot dus aan op waar de stad al mee bezig was”, zegt de student, zelf nogal kritisch op waar zijn voedsel vandaan komt. Dat plan had hij voorontwikkeld met negen medestudenten. In een managementgame bedachten ze een nieuwe inrichting voor het Merwe-Vierhavengebied, onder het Rotterdamse Marconiplein. Een kennisstrip moest het worden, met veel ruimte voor architecten, kunstenaars, winkels en woningen. Vervolgens sloeg Jongerius in zijn eentje aan het ontwerpen aan zijn klapstuk: de Kookfabriek 2.0. In een te strippen bestaand pand aan het havenbekken, pal tussen de voedselbank en een grote tuin, waar de voedselbank nu al groenten verbouwt.
Op zich geen nieuw fenomeen, zo’n kookfabriek. Ze staan al in Amsterdam en Den Haag en zijn vooral geliefd voor bedrijfsuitjes. “Maar ze zijn heel commercieel en ongezellig”, vindt Jongerius. “Je kookt er met z’n allen in een fabriekshal en eet het daar ook op. Ik wil de kookschool en het restaurantgedeelte scheiden, zodat bezoekers hun eigen eten op restaurantniveau kunnen beleven.” Maar wat vooral anders is aan zijn ontwerp, is dat zijn voedseltuin als een openbare ader dwars door het gebouw loopt. Niet alleen de bezoekers van de kookschool, maar iedereen die over de kennisstrip wandelt, kan zo precies zien waar eten vandaan komt. “Mensen zijn dat vergeten”, constateert de student. “Weten niet hoe een cashewnoot groeit of van welk stuk koe de kogelbiefstuk eigenlijk komt. Er komen dus ook bordjes bij met informatie. De voedselbank profiteert meteen mee van ‘mijn’ groentetuin: ze kunnen de gewassen daar direct bereiden en voordelig serveren in hun eigen café, waar de bedienden werklozen zijn die zo worden gereïntegreerd in de arbeidsmarkt.”
Een gat in de markt, denkt Jongerius. “Mensen zijn steeds bewuster bezig met gezond eten. Gaan naar de bio-winkel voor hun ingrediënten en vermijden E-nummers die slecht voor je zijn.” Toch heeft hij zijn plan nog niet aangeboden aan de gemeente. “Eerst mijn bachelor halen en op een verdiende vakantie”, lacht hij. Na zijn felbegeerde carrière als architect droomt de student vooral van een eigen, kleine, duurzame camping in een land met een mediterraan klimaat. Met appartementen, een restaurant en natuurlijk een stuk grond om groenten te verbouwen en (pluim)vee te houden. “Het moet zoveel mogelijk zelfvoorzienend worden.” Zijn bachelor-eindproject ziet hij vooral als een prachtige uitlaatklep. “Iedereen bij Bouwkunde zit altijd maar achter de computer. Ontwerpen, renderen… Nu kwam het helemaal aan op de bouw van een maquette. Ik kon er zoveel creativiteit in kwijt, heerlijk! Dat je je gebouw echt in handen hebt, in plaats van op een scherm in een soort droomwereld waarin alles mooier is, heeft mijn ontwerp enorm positief beïnvloed.”
Comments are closed.