Klaar met Delft

Ze mag zich nu architect noemen. Alleen heeft ze nog geen bul…

We gaven haar een reisje naar het land waar ze graag naar toe wilde; dat had ze wel verdiend. Maar ze stelde de reis een maand uit tot begin mei, omdat ze bij het afstuderen in april wilde zijn.

Alras werd echter bekend dat er in april geen plaats meer voor haar was, dus het zou eind mei worden. Natuurlijk had ze alle begrip daarvoor. Ruim twee maanden wachten moet kunnen. Tenslotte studeren er dit jaar veel studenten af.

Ze boekte haar reis voor begin juni. Ze maakte plannen, verdiepte zich in het land van haar keuze en verdiende in de tussenliggende tijd wat via een uitzendbureau.

Intussen hadden wij haar afstuderen helemaal voorbereid. Een gezellige tent afgehuurd, muziek geregeld, uitnodigingen aan al haar vrienden gestuurd. Het moest een verrassing voor haar zijn.

Op 15 mei bracht de postbode haar het briefje. Helaas was afstuderen eind mei niet mogelijk omdat het Bouwkundefeest die avond plaatsvond en de betreffende zaal overdag moest worden versierd. Andere zalen zouden niet genoeg status hebben.

Ze vertelde het halverwege de volgende week. We konden het eigenlijk niet geloven. Zij wel. Ze was al zo murw door de vele frustraties die ze tijdens haar studie bij Bouwkunde had opgedaan dat zelfs dit haar niet meer verbaasde. Ze had nog wel gebeld, maar de juffrouw die hiervoor verantwoordelijk was, had zich natuurlijk ziek gemeld. Ook was het vreemd dat een studievriend die het afstuderen later had aangevraagd twee weken eerder zijn bul had gekregen, maar ach…

De examencommissie bood nog wel haar welgemeende excuses aan en raadde onze dochter aan de bul maar af te halen, want ze komt net te laat terug voor het afstuderen in juli en dan kan ze dus pas in oktober haar bul uitgereikt krijgen.

We vroegen haar hoe dat in hemelsnaam kon. Hoe een universiteit zo weinig respectvol . in onze ogen zelfs onbehoorlijk . met haar studenten om kon gaan. Ze haalde haar schouders op in een gebaar, zo berustend, dat het ontroerde. We vroegen haar nog of er in die hele universiteit dan niet een ander zaaltje met status was waar de afstudeerceremonie had kunnen plaatsvinden, een academiegebouw bijvoorbeeld, maar ze zei dat het daarvoor natuurlijk veel te laat was.

Gelukkig is ze klaar met Delft. Wij ook, helemaal.
Mariska Aniba

Klaar met Delft

Onze dochter is klaar. Begin maart heeft ze haar eindpresentatie gehouden en we waren enorm trots op haar. Ze mag zich nu architect noemen. Alleen heeft ze nog geen bul…

We gaven haar een reisje naar het land waar ze graag naar toe wilde; dat had ze wel verdiend. Maar ze stelde de reis een maand uit tot begin mei, omdat ze bij het afstuderen in april wilde zijn.

Alras werd echter bekend dat er in april geen plaats meer voor haar was, dus het zou eind mei worden. Natuurlijk had ze alle begrip daarvoor. Ruim twee maanden wachten moet kunnen. Tenslotte studeren er dit jaar veel studenten af.

Ze boekte haar reis voor begin juni. Ze maakte plannen, verdiepte zich in het land van haar keuze en verdiende in de tussenliggende tijd wat via een uitzendbureau.

Intussen hadden wij haar afstuderen helemaal voorbereid. Een gezellige tent afgehuurd, muziek geregeld, uitnodigingen aan al haar vrienden gestuurd. Het moest een verrassing voor haar zijn.

Op 15 mei bracht de postbode haar het briefje. Helaas was afstuderen eind mei niet mogelijk omdat het Bouwkundefeest die avond plaatsvond en de betreffende zaal overdag moest worden versierd. Andere zalen zouden niet genoeg status hebben.

Ze vertelde het halverwege de volgende week. We konden het eigenlijk niet geloven. Zij wel. Ze was al zo murw door de vele frustraties die ze tijdens haar studie bij Bouwkunde had opgedaan dat zelfs dit haar niet meer verbaasde. Ze had nog wel gebeld, maar de juffrouw die hiervoor verantwoordelijk was, had zich natuurlijk ziek gemeld. Ook was het vreemd dat een studievriend die het afstuderen later had aangevraagd twee weken eerder zijn bul had gekregen, maar ach…

De examencommissie bood nog wel haar welgemeende excuses aan en raadde onze dochter aan de bul maar af te halen, want ze komt net te laat terug voor het afstuderen in juli en dan kan ze dus pas in oktober haar bul uitgereikt krijgen.

We vroegen haar hoe dat in hemelsnaam kon. Hoe een universiteit zo weinig respectvol . in onze ogen zelfs onbehoorlijk . met haar studenten om kon gaan. Ze haalde haar schouders op in een gebaar, zo berustend, dat het ontroerde. We vroegen haar nog of er in die hele universiteit dan niet een ander zaaltje met status was waar de afstudeerceremonie had kunnen plaatsvinden, een academiegebouw bijvoorbeeld, maar ze zei dat het daarvoor natuurlijk veel te laat was.

Gelukkig is ze klaar met Delft. Wij ook, helemaal.
Mariska Aniba