Steeds meer mannen en vrouwen verdienen samen de kost. Dat maakt goede opvang van kinderen noodzakelijk. Ook de TU heeft opvang voor kinderen van werknemers en studenten, maar de rij wachtenden is lang.
br />
1 Op de beschikbare twintig plaatsen buiten Delft wachten meer dan zestig kinderen (Klik voor grotere foto)
‘De TU Delft biedt de mogelijkheid tot kinderopvang en er is een uitstekende regeling voor betaald ouderschapsverlof’, schrijft de universiteit in haar advertenties. Tien jaar geleden was de TU bij de uitbouw van de opvangfaciliteiten vernieuwend bezig, maar de vraag overtreft het aanbod inmiddels ruim. De TU huurt via de Stichting Octopus ‘kindplaatsen’ in de verschillende kinderopvangcentra van Delft en daarbuiten. Op dit moment zijn dat er iets meer dan honderd in Delft, en ongeveer twintig daarbuiten.
Volgens beleidsmedewerker A.E. Kraaikamp van de Dienst Personeel en Organisatie Aangelegenheden (DPOA) betekent dat niet dat er ook maar 120 kinderen opgevangen kunnen worden. ,,Ouders hebben gemiddeld behoefte aan een halve week opvang voor hun kind”, zegt hij. ,,Het aantal kinderen dat geplaatst kan worden is dus ongeveer het dubbele. De TU heeft er voor gekozen om deze voorziening uit te besteden, omdat het grote investeringen vergt om kinderen binnenshuis op te vangen en het een bedrijfsvreemde activiteit is. Bovendien voldoen de aangesloten kindercentra aan hoge gemeentelijke kwaliteitseisen voor bijvoorbeeld de opleiding van de werknemers en opvangruimte.”
Dringen
Toch voldoet de TU met dit aanbod bij lange na niet aan de bestaande vraag. Ouders van meer dan 160 kinderen staan te dringen om hun kind via de TU op te laten vangen tijdens het werk. De hekkesluiter van die wachtlijst moet daar zo’n twee jaar op wachten. Bij constatering van zwangerschap (of misschien al eerder) moet de werknemer zich dus al aanmelden. Emancipatiefunctionaris drs. E.M. Hamelink van het Directoraat Personeel en Organisatie (DPO): ,,Met name de werknemers buiten Delft staan te popelen. Op de beschikbare twintig plaatsen staan meer dan zestig kinderen te wachten. Het is vaak niet zo dat die ouders nu niet meer aan het werk kunnen. Ze zoeken alternatieven bij gastouderopvang of particuliere centra. Maar daar is geen zekerheid over de continuïteit en kwaliteit en bovendien is het erg duur.”
Want er wordt wel een financiële bijdrage gevraagd voor de kinderopvang. Die bijdrage is gerelateerd aan het inkomen van beide partners en kan variëren van duizend tot bijna elfduizend gulden per kind per jaar. Gemiddeld betaalt de werknemer van de TU jaarlijks 3500 gulden maar de bruto kosten liggen veel hoger: tussen de dertien en negentienduizend. Het grootste deel daarvan wordt opgebracht door de TU, een anderdeel door de vakbonden en de overheid. De TU moet elk jaar ongeveer een miljoen uit eigen middelen betrekken om de huidige opvang in stand te houden.
Kroost
Het nijpende tekort aan opvangplaatsen van kinderen heeft een aantal faculteiten al verleid om zelf kindplaatsen te kopen en aan te bieden voor haar werknemers. Als faculteiten namelijk goede werknemers willen aantrekken, kan het een pré zijn als de opvang van het kroost verzekerd is. De TU gedoogt deze praktijk, maar Hamelink vindt dat de regeling hierdoor ondergraven wordt: ,,Hiermee werk je ongelijkheid in de hand. De wachttijden voor kinderopvang zijn niet overal gelijk en de faculteit mag zelf prioriteiten leggen. Een ander nadeel is de belemmering van de mobiliteit; je bedenkt je wel twee keer voordat je overstapt naar een faculteit die geen eigen regeling heeft voor kinderopvang.”
Er is berekend dat het jaarlijkse bedrag voor kinderopvang met een miljoen opgehoogd zou moeten worden om de wachtlijst weg te werken. Dat betekent een verdubbeling van het huidige budget. Kraaikamp: ,,De TU financiert op dit moment zoveel als nodig is om het huidige aantal kindplaatsen in stand te houden. Kinderopvang is binnen de TU één van de secundaire arbeidsvoorwaarden. Het college volgt daarin de landelijke cao-afspraken. Zij voelt zich medeverantwoordelijk voor de kinderopvang. Daarmee beschouwt zij het als een faciliteit en niet als een recht van de werknemer.”
Steeds meer mannen en vrouwen verdienen samen de kost. Dat maakt goede opvang van kinderen noodzakelijk. Ook de TU heeft opvang voor kinderen van werknemers en studenten, maar de rij wachtenden is lang.
1 Op de beschikbare twintig plaatsen buiten Delft wachten meer dan zestig kinderen (Klik voor grotere foto)
‘De TU Delft biedt de mogelijkheid tot kinderopvang en er is een uitstekende regeling voor betaald ouderschapsverlof’, schrijft de universiteit in haar advertenties. Tien jaar geleden was de TU bij de uitbouw van de opvangfaciliteiten vernieuwend bezig, maar de vraag overtreft het aanbod inmiddels ruim. De TU huurt via de Stichting Octopus ‘kindplaatsen’ in de verschillende kinderopvangcentra van Delft en daarbuiten. Op dit moment zijn dat er iets meer dan honderd in Delft, en ongeveer twintig daarbuiten.
Volgens beleidsmedewerker A.E. Kraaikamp van de Dienst Personeel en Organisatie Aangelegenheden (DPOA) betekent dat niet dat er ook maar 120 kinderen opgevangen kunnen worden. ,,Ouders hebben gemiddeld behoefte aan een halve week opvang voor hun kind”, zegt hij. ,,Het aantal kinderen dat geplaatst kan worden is dus ongeveer het dubbele. De TU heeft er voor gekozen om deze voorziening uit te besteden, omdat het grote investeringen vergt om kinderen binnenshuis op te vangen en het een bedrijfsvreemde activiteit is. Bovendien voldoen de aangesloten kindercentra aan hoge gemeentelijke kwaliteitseisen voor bijvoorbeeld de opleiding van de werknemers en opvangruimte.”
Dringen
Toch voldoet de TU met dit aanbod bij lange na niet aan de bestaande vraag. Ouders van meer dan 160 kinderen staan te dringen om hun kind via de TU op te laten vangen tijdens het werk. De hekkesluiter van die wachtlijst moet daar zo’n twee jaar op wachten. Bij constatering van zwangerschap (of misschien al eerder) moet de werknemer zich dus al aanmelden. Emancipatiefunctionaris drs. E.M. Hamelink van het Directoraat Personeel en Organisatie (DPO): ,,Met name de werknemers buiten Delft staan te popelen. Op de beschikbare twintig plaatsen staan meer dan zestig kinderen te wachten. Het is vaak niet zo dat die ouders nu niet meer aan het werk kunnen. Ze zoeken alternatieven bij gastouderopvang of particuliere centra. Maar daar is geen zekerheid over de continuïteit en kwaliteit en bovendien is het erg duur.”
Want er wordt wel een financiële bijdrage gevraagd voor de kinderopvang. Die bijdrage is gerelateerd aan het inkomen van beide partners en kan variëren van duizend tot bijna elfduizend gulden per kind per jaar. Gemiddeld betaalt de werknemer van de TU jaarlijks 3500 gulden maar de bruto kosten liggen veel hoger: tussen de dertien en negentienduizend. Het grootste deel daarvan wordt opgebracht door de TU, een anderdeel door de vakbonden en de overheid. De TU moet elk jaar ongeveer een miljoen uit eigen middelen betrekken om de huidige opvang in stand te houden.
Kroost
Het nijpende tekort aan opvangplaatsen van kinderen heeft een aantal faculteiten al verleid om zelf kindplaatsen te kopen en aan te bieden voor haar werknemers. Als faculteiten namelijk goede werknemers willen aantrekken, kan het een pré zijn als de opvang van het kroost verzekerd is. De TU gedoogt deze praktijk, maar Hamelink vindt dat de regeling hierdoor ondergraven wordt: ,,Hiermee werk je ongelijkheid in de hand. De wachttijden voor kinderopvang zijn niet overal gelijk en de faculteit mag zelf prioriteiten leggen. Een ander nadeel is de belemmering van de mobiliteit; je bedenkt je wel twee keer voordat je overstapt naar een faculteit die geen eigen regeling heeft voor kinderopvang.”
Er is berekend dat het jaarlijkse bedrag voor kinderopvang met een miljoen opgehoogd zou moeten worden om de wachtlijst weg te werken. Dat betekent een verdubbeling van het huidige budget. Kraaikamp: ,,De TU financiert op dit moment zoveel als nodig is om het huidige aantal kindplaatsen in stand te houden. Kinderopvang is binnen de TU één van de secundaire arbeidsvoorwaarden. Het college volgt daarin de landelijke cao-afspraken. Zij voelt zich medeverantwoordelijk voor de kinderopvang. Daarmee beschouwt zij het als een faciliteit en niet als een recht van de werknemer.”
Comments are closed.