Er is deze week niet een dag dat ik geen kerstborrel heb, soms heb ik er zelfs twee op een dag. Waarom besluiten organisaties dat december de beste maand voor een borrel is? Ik vind de zomer – met een feestje op een veranda of een picknick onder een grote eik – een beter seizoen om de samenwerking te vieren.
Kerstborrels zijn er in vele categorieën. Sommige vinden plaats in de kantine, waar kaas en worst in stervorm zijn gestanst. Voor andere borrels is de hoogste verdieping van een futuristische locatie afgehuurd waar het uitzicht over de verlichte stad wordt opgeluisterd met een jazz combo, onder genot van kaviaar en champagne. Kantine of kaviaar: het haalt het niet bij de kerstborrels van de Engelsen.
Ik werkte enige tijd aan een Britse universiteit. Weken, maanden ging het al over de komende kerstborrel. Op de donderdagavond voor Kerstmis werd er één TL-balk minder aan gedaan in de kantoortuin. We schoven de bureaus een beetje uit elkaar en stapelden de prullenbakken op. De secretaresse had een kleedje over haar bureau gelegd om de hapjes neer te zetten. De vakgroepvoorzitter, met rendierdiadeem, gaf de fles cider of Prosecco door. Zo stonden we tussen de fax en printer. In beperkte tijd werd er heel veel gedronken. ‘Resultaatdrinken’, zou je het kunnen noemen. Hoogleraren, aio’s, klerken en secretaresses, iedereen werd dronken. Na speeches die allemaal leuk waren, werd er gedanst tussen de bureaus. Nog weer later ontstonden onenigheden en ‘koospartijen’.
Niet erg fraai misschien, die ruziënde en minnende collega’s. Maar al met al was het heilzaam. De volgende dag werd er niet meer gerept over het kerstgelag. Met geen woord. In één avond waren romances met lange aanlooptijden eindelijk tot bloei gekomen, en was ongerief tussen baas en ondergeschikte weggespoeld. Het nieuwe jaar begon met een schone lei. Prachtig. Maar persoonlijk verkies ik de ‘kaviaar-kerstborrels’.
Comments are closed.