Ellen Engelman had een florerend bedrijfje in architectuur- en stedenbouwexcursies. Ineens kwam zij erachter dat ze iets miste. Het contact met de opdrachtgevers was leuk, maar oppervlakkig.
Ze ging doen wat ze eigenlijk altijd al wilde, mensen helpen. Nu werkt ze als energetisch psychotherapeut en medium.
“Mensen helpen, dat is toch mijn ding. In de opleiding voor psychotherapeut heb ik geleerd mijn intuïtie te combineren met basale kennis. Ik houd van mijn vak en heb nu het werk waar mijn hart ligt.” Dat hulpvaardige had ze al toen ze in 1972 als zeventienjarig meisje op de faculteit Bouwkunde terechtkwam. Als ‘de juffrouw van de propedeuse’ was ze steun en toeverlaat van honderden eerstejaars. “Toen ik op Bouwkunde kwam wist ik van niks. Ik ben er politiek gevormd, zat voor de personeelspartij Democratisch Beleid in de afdelingsraad. Ik liftte mee op de democratiseringsgolf van de onderwijsvernieuwing en ontdekte dat je er zelf wat aan kon doen als je het ergens niet mee eens was. Ik ontdekte ook dat politiek niet echt iets voor mij was.”
In eerste instantie was ze als secretaresse ingehuurd voor het noteren van cijfertjes. Later werd ze ambtelijk secretaris van de onderwijscommissie propedeuse. “Ik was verantwoordelijk voor de uitvoering, zorgde dat iedereen projecten had en vakoefeningen. Dat was hartstikke leuk.” Daarnaast hielp zij eerstejaars die emotioneel de weg kwijtraakten. Mensen wier vriendin abortus wilde plegen of die met zelfmoordplannen rondliepen. “Ik had een lage drempel.” Dat soort gesprekken was voor haar de krenten uit de pap. Mensen helpen, daar ‘wilde ze iets mee’. Ze meldde zich aan bij de urgentieopleiding van de sociale academie. “Ik had het financieel rond, ook de studentendecaan stond er helemaal achter. Die stuurde een aanbevelingsbrief naar de academie. Het ging niet door, want je moest minstens 25 jaar zijn.”
Na negen jaar bouwkunde en diverse baantjes in de bouwwereld, onder meer als voorlichtster, verhuisde ze begin jaren negentig met haar gezin naar Kattenbroek in Amersfoort. Een spraakmakende nieuwbouwwijk, met een heel romantisch stedenbouwkundig plan. Als freelance notulist bij de gemeenteraadscommissie ruimtelijke ordening deed ze nieuwe relaties op in de lokale bouw- en volkshuisvestingswereld. “Dat was essentieel. Ik zag die mensen met opgespelde naambordjes rondlopen in Kattenbroek. Er bleek een overstelpende vraag naar excursies in die wijk. Ik bood aan om dat professioneel en commercieel te gaan opzetten. Ik werd ingewerkt en ging in mijn eentje excursies geven. Zelf werkte ik weer andere rondleiders in. Na een jaar had ik vijftien freelancers rondlopen in Kattenbroek. Allemaal vrouwen, met minimaal hbo-niveau, die vanuit een zekere intelligentie en in gewone mensentaal dat werk deden.”
Trouble shooter
Van het Stimuleringsfonds voor Architectuur ontving ze een grote geldprijs. Met het geld zette zij dezelfde formule op in andere plaatsen. “Thuis bouwden we de garage om tot kantoor. Op een gegeven moment had ik door heel Nederland 35 freelancers aan te sturen.” Ze organiseerde excursies naar voorbeeldprojecten van duurzaam wonen en flexibele woningbouw. “Ik had er een goede naam in, was het excursietypje van Nederland. Ik deed ook losse opdrachten. Zo ben ik met een groep naar een project over wonen en zorg in Birmingham en Liverpool geweest, en naar Berlijn. Het moest allemaal gezellig en informatief zijn.”
Het hebben van veel personeel bleek geen zegen. Op een gegeven moment fungeerde ze vooral als troubleshooter. Rond de eeuwwisseling begon het te knagen. “Ik vond dat organiseren hartstikke leuk, het meegaan zo mogelijk nog leuker. Dan zit je voorin zo’n luxe toerbus te denken ‘ik ben nu eigenlijk aan het werk’. Maar je hebt maar heel kort intensief contact met elkaar, daarna zie je elkaar nooit meer. De gesprekken bleven oppervlakkig. Ik wilde iets doen waarbij je wezenlijk contact hebt met mensen. In die periode werd mij ook duidelijk dat er meer is tussen hemel en aarde. Als kind had ik al dat ik dingen wist, maar mijn ouders ontmoedigden dat. Die zeiden ‘doe niet zo raar’. Vanaf circa 1997 stak het ineens weer de kop op. Ik ben toen een beetje rond gaan kijken, onder meer bij een healing van Jomanda, in een kerkje in Valkenburg. Dat was heel mooi en zuiver, ondanks wat daarover beweerd wordt.”
Ze wijst op een aantal hardglazen objecten in de kast. Ascension tools. “In 2003 heb ik een heel ernstig motorongeluk gehad. Ik had zeven gebroken ribben, mijn hele systeem lag door elkaar. Door het ongeluk liep ik slecht, kreeg ik allergische astma. In 2006 kwamen die objecten op mijn pad, bij een workshop. Binnen tien minuten was mijn hele littekenweefsel onder mijn oksel verdwenen en functioneerde mijn arm weer.”
Een van de vlakken pikt energie op uit de kosmos, vertelt ze. “Een ander deel is de zender. Die moet je boven de plek heen en weer bewegen. Zo dringt de energie uit de kosmos bij je binnen. Mijn hele systeem heb ik ermee goed gekregen. Ik heb vorig jaar getraind om twee dagen achter elkaar dertig kilometer te wandelen. Daarvoor moest ik vier keer op bankjes en muurtjes uitrusten als ik een boodschap ging doen, een eindje verderop. Er zijn inmiddels hordes mensen met lichamelijke klachten na behandeling fluitend mijn deur uitgelopen.”
Stokpaardje
In 2005 rondde Engelman een vierjarige hbo-studie aan de Academie voor Polyenergetische Therapie af. Daarnaast volgde ze een opleiding medische basisvakken. Sindsdien behandelt ze mensen met depressies, burn-out of relatieproblemen. Angsten laat ze verdwijnen door reïncarnatietherapie. “Als je iemand in trance brengt, krijg je rechtstreeks toegang tot zijn onderbewustzijn. Daarin zit alles wat je in vorige levens hebt meegemaakt. Door iets te herbeleven raak je je angsten kwijt.”
Haar stokpaardje is ‘The Secret’, al erkent ze dat het een commerciële uiting is. “Je kunt je leven een heel eind omgooien door positief te denken. Dat heb ik zelf ook gedaan. Tel je zegeningen, dan trek je vanzelf de goede dingen naar je toe. De wet van de aantrekking. In 2006 had ik een zware periode. Ik werd ook nog gedumpt door iemand om wie ik veel gaf. Ik dacht: nu is het afgelopen. Ik heb in een schriftje twee lijstjes gemaakt. Een met alles waar ik dankbaar voor ben en een met mijn wensen.
Rond de kerst dacht ik, ik ga alles anders doen. Ik heb naar bijna honderd adressen een mailtje gestuurd, met de aankondiging van mijn nieuwe website en met de boodschap: 2007 wordt voor mij een geweldig jaar, dat wens ik jullie ook toe. Waarmee ik programmeerde dat het voor mijzelf ook een goed jaar zou worden. Ik ontdekte met die lijstjes dat ik voor heel wat dingen dankbaar was en dat ik helemaal niet zo zielig was. Eén wens was: ik wil 25 cliënten, maar niet allemaal tegelijk. In week 18 had ik 18 cliënten in mijn portefeuille.”
Behalve therapeut is Engelman ook medium. Ze is geen ziener, maar ‘hoort’ en ‘weet’, dankzij ‘een kort lijntje met de andere kant’. Zes jaar geleden begon ze voorzichtig met het geven van cursussen, workshops en lezingen op het gebied van entiteiten, ofwel gidsen. Ze beschouwt zichzelf inmiddels als autoriteit op dit gebied.
“Gidsen zijn een soort engelen die je af en toe een duwtje geven. Iedereen heeft er een paar. Cursisten leren in vier avonden te communiceren met hun gidsen. Dan komen er van die carrièremannen in driedelig pak binnenstappen, met hun laptop en een doos van de McDonalds, rechtstreeks van hun werk. Maar ook huisvrouwen in wapperjurken en grote ringen in hun oren. (Lachend) Ik krijg de meest sceptische mensen om.”
Het motorongeluk leerde haar bij zichzelf te rade te gaan. “Ik had tijd om na te denken hoe ik in het leven stond. Ik werk mij nu een slag in de rondte, zeventig uur per week. Maar ik doe het wel met heel mijn hart.” Niets is toeval in haar visie. Ook niet dat ze onlangs in Alkmaar een dependance opende. “Mijn lezingen hebben daar veel succes. Ik kom er nog wel achter wat ik daar te zoeken heb. Ik denk dat daar mijn toekomst ligt.”
(Foto’s: Sam Rentmeester/FMAX)
Naam: Ellen Engelman (1954)
Werkzaam op: Bouwkunde (1972-1981)
Functie: Secretaris onderwijscommissie propedeuse
Loopbaan: Na diverse baantjes in de bouw- en volkshuisvestingswereld startte zij in 1992 een bedrijf in het organiseren van architectuur- en stedenbouwkundige excursies. Ze ontving er een geldprijs voor van het Stimuleringsfonds voor Architectuur. Sinds 2002 geeft ze workshops en lezingen over spirituele ‘gidsen’. Na haar afstuderen aan de Academie voor Polyenergetische Therapie in 2005, begon zij een praktijk als psychotherapeut in Amersfoort.
“Mensen helpen, dat is toch mijn ding. In de opleiding voor psychotherapeut heb ik geleerd mijn intuïtie te combineren met basale kennis. Ik houd van mijn vak en heb nu het werk waar mijn hart ligt.” Dat hulpvaardige had ze al toen ze in 1972 als zeventienjarig meisje op de faculteit Bouwkunde terechtkwam. Als ‘de juffrouw van de propedeuse’ was ze steun en toeverlaat van honderden eerstejaars. “Toen ik op Bouwkunde kwam wist ik van niks. Ik ben er politiek gevormd, zat voor de personeelspartij Democratisch Beleid in de afdelingsraad. Ik liftte mee op de democratiseringsgolf van de onderwijsvernieuwing en ontdekte dat je er zelf wat aan kon doen als je het ergens niet mee eens was. Ik ontdekte ook dat politiek niet echt iets voor mij was.”
In eerste instantie was ze als secretaresse ingehuurd voor het noteren van cijfertjes. Later werd ze ambtelijk secretaris van de onderwijscommissie propedeuse. “Ik was verantwoordelijk voor de uitvoering, zorgde dat iedereen projecten had en vakoefeningen. Dat was hartstikke leuk.” Daarnaast hielp zij eerstejaars die emotioneel de weg kwijtraakten. Mensen wier vriendin abortus wilde plegen of die met zelfmoordplannen rondliepen. “Ik had een lage drempel.” Dat soort gesprekken was voor haar de krenten uit de pap. Mensen helpen, daar ‘wilde ze iets mee’. Ze meldde zich aan bij de urgentieopleiding van de sociale academie. “Ik had het financieel rond, ook de studentendecaan stond er helemaal achter. Die stuurde een aanbevelingsbrief naar de academie. Het ging niet door, want je moest minstens 25 jaar zijn.”
Na negen jaar bouwkunde en diverse baantjes in de bouwwereld, onder meer als voorlichtster, verhuisde ze begin jaren negentig met haar gezin naar Kattenbroek in Amersfoort. Een spraakmakende nieuwbouwwijk, met een heel romantisch stedenbouwkundig plan. Als freelance notulist bij de gemeenteraadscommissie ruimtelijke ordening deed ze nieuwe relaties op in de lokale bouw- en volkshuisvestingswereld. “Dat was essentieel. Ik zag die mensen met opgespelde naambordjes rondlopen in Kattenbroek. Er bleek een overstelpende vraag naar excursies in die wijk. Ik bood aan om dat professioneel en commercieel te gaan opzetten. Ik werd ingewerkt en ging in mijn eentje excursies geven. Zelf werkte ik weer andere rondleiders in. Na een jaar had ik vijftien freelancers rondlopen in Kattenbroek. Allemaal vrouwen, met minimaal hbo-niveau, die vanuit een zekere intelligentie en in gewone mensentaal dat werk deden.”
Trouble shooter
Van het Stimuleringsfonds voor Architectuur ontving ze een grote geldprijs. Met het geld zette zij dezelfde formule op in andere plaatsen. “Thuis bouwden we de garage om tot kantoor. Op een gegeven moment had ik door heel Nederland 35 freelancers aan te sturen.” Ze organiseerde excursies naar voorbeeldprojecten van duurzaam wonen en flexibele woningbouw. “Ik had er een goede naam in, was het excursietypje van Nederland. Ik deed ook losse opdrachten. Zo ben ik met een groep naar een project over wonen en zorg in Birmingham en Liverpool geweest, en naar Berlijn. Het moest allemaal gezellig en informatief zijn.”
Het hebben van veel personeel bleek geen zegen. Op een gegeven moment fungeerde ze vooral als troubleshooter. Rond de eeuwwisseling begon het te knagen. “Ik vond dat organiseren hartstikke leuk, het meegaan zo mogelijk nog leuker. Dan zit je voorin zo’n luxe toerbus te denken ‘ik ben nu eigenlijk aan het werk’. Maar je hebt maar heel kort intensief contact met elkaar, daarna zie je elkaar nooit meer. De gesprekken bleven oppervlakkig. Ik wilde iets doen waarbij je wezenlijk contact hebt met mensen. In die periode werd mij ook duidelijk dat er meer is tussen hemel en aarde. Als kind had ik al dat ik dingen wist, maar mijn ouders ontmoedigden dat. Die zeiden ‘doe niet zo raar’. Vanaf circa 1997 stak het ineens weer de kop op. Ik ben toen een beetje rond gaan kijken, onder meer bij een healing van Jomanda, in een kerkje in Valkenburg. Dat was heel mooi en zuiver, ondanks wat daarover beweerd wordt.”
Ze wijst op een aantal hardglazen objecten in de kast. Ascension tools. “In 2003 heb ik een heel ernstig motorongeluk gehad. Ik had zeven gebroken ribben, mijn hele systeem lag door elkaar. Door het ongeluk liep ik slecht, kreeg ik allergische astma. In 2006 kwamen die objecten op mijn pad, bij een workshop. Binnen tien minuten was mijn hele littekenweefsel onder mijn oksel verdwenen en functioneerde mijn arm weer.”
Een van de vlakken pikt energie op uit de kosmos, vertelt ze. “Een ander deel is de zender. Die moet je boven de plek heen en weer bewegen. Zo dringt de energie uit de kosmos bij je binnen. Mijn hele systeem heb ik ermee goed gekregen. Ik heb vorig jaar getraind om twee dagen achter elkaar dertig kilometer te wandelen. Daarvoor moest ik vier keer op bankjes en muurtjes uitrusten als ik een boodschap ging doen, een eindje verderop. Er zijn inmiddels hordes mensen met lichamelijke klachten na behandeling fluitend mijn deur uitgelopen.”
Stokpaardje
In 2005 rondde Engelman een vierjarige hbo-studie aan de Academie voor Polyenergetische Therapie af. Daarnaast volgde ze een opleiding medische basisvakken. Sindsdien behandelt ze mensen met depressies, burn-out of relatieproblemen. Angsten laat ze verdwijnen door reïncarnatietherapie. “Als je iemand in trance brengt, krijg je rechtstreeks toegang tot zijn onderbewustzijn. Daarin zit alles wat je in vorige levens hebt meegemaakt. Door iets te herbeleven raak je je angsten kwijt.”
Haar stokpaardje is ‘The Secret’, al erkent ze dat het een commerciële uiting is. “Je kunt je leven een heel eind omgooien door positief te denken. Dat heb ik zelf ook gedaan. Tel je zegeningen, dan trek je vanzelf de goede dingen naar je toe. De wet van de aantrekking. In 2006 had ik een zware periode. Ik werd ook nog gedumpt door iemand om wie ik veel gaf. Ik dacht: nu is het afgelopen. Ik heb in een schriftje twee lijstjes gemaakt. Een met alles waar ik dankbaar voor ben en een met mijn wensen.
Rond de kerst dacht ik, ik ga alles anders doen. Ik heb naar bijna honderd adressen een mailtje gestuurd, met de aankondiging van mijn nieuwe website en met de boodschap: 2007 wordt voor mij een geweldig jaar, dat wens ik jullie ook toe. Waarmee ik programmeerde dat het voor mijzelf ook een goed jaar zou worden. Ik ontdekte met die lijstjes dat ik voor heel wat dingen dankbaar was en dat ik helemaal niet zo zielig was. Eén wens was: ik wil 25 cliënten, maar niet allemaal tegelijk. In week 18 had ik 18 cliënten in mijn portefeuille.”
Behalve therapeut is Engelman ook medium. Ze is geen ziener, maar ‘hoort’ en ‘weet’, dankzij ‘een kort lijntje met de andere kant’. Zes jaar geleden begon ze voorzichtig met het geven van cursussen, workshops en lezingen op het gebied van entiteiten, ofwel gidsen. Ze beschouwt zichzelf inmiddels als autoriteit op dit gebied.
“Gidsen zijn een soort engelen die je af en toe een duwtje geven. Iedereen heeft er een paar. Cursisten leren in vier avonden te communiceren met hun gidsen. Dan komen er van die carrièremannen in driedelig pak binnenstappen, met hun laptop en een doos van de McDonalds, rechtstreeks van hun werk. Maar ook huisvrouwen in wapperjurken en grote ringen in hun oren. (Lachend) Ik krijg de meest sceptische mensen om.”
Het motorongeluk leerde haar bij zichzelf te rade te gaan. “Ik had tijd om na te denken hoe ik in het leven stond. Ik werk mij nu een slag in de rondte, zeventig uur per week. Maar ik doe het wel met heel mijn hart.” Niets is toeval in haar visie. Ook niet dat ze onlangs in Alkmaar een dependance opende. “Mijn lezingen hebben daar veel succes. Ik kom er nog wel achter wat ik daar te zoeken heb. Ik denk dat daar mijn toekomst ligt.”
(Foto’s: Sam Rentmeester/FMAX)
Naam: Ellen Engelman (1954)
Werkzaam op: Bouwkunde (1972-1981)
Functie: Secretaris onderwijscommissie propedeuse
Loopbaan: Na diverse baantjes in de bouw- en volkshuisvestingswereld startte zij in 1992 een bedrijf in het organiseren van architectuur- en stedenbouwkundige excursies. Ze ontving er een geldprijs voor van het Stimuleringsfonds voor Architectuur. Sinds 2002 geeft ze workshops en lezingen over spirituele ‘gidsen’. Na haar afstuderen aan de Academie voor Polyenergetische Therapie in 2005, begon zij een praktijk als psychotherapeut in Amersfoort.
Comments are closed.