Jabbadabbadance

Zij houdt ieder jaar een feest met een culturele bijsmaak. Goede muziek. Originele aankleding. Leuke mensen. Met frisse zin stap ik woensdagavond de sociëteit van Virgiel binnen. Het thema van de avond is; Legalise Art Drugs. Cryptisch. Ik ga in mijn lievelingskleur: groen. Als ik binnenkom, hangt er een relaxed sfeertje. Loungemuziek. Mensen drinken en kletsen een beetje. Mijn oog valt op het podium, achter in de zaal. Daarop staan twee studenten in overall met kwasten en verfpalets in de aanslag. Ze werken aan een enorm schilderij. Life painting. De studenten zijn van de Haagse kunstacademie. Ze maken een nogal donker tafereel. De rest van de oude sociëteitzaal ziet er ook arty uit. En donker. Alle wanden zijn van boven tot onder bekleed met vijf meter lang zwart doek. Daarop zijn met witte latex teksten, tekeningen en iconen geschilderd. Punkachtig. Ik praat met de voorzitter van Lancet, Mark Poorterman. “Het was een hels karwei. Ik kan niet zeggen dat ik veel heb geholpen. Ik heb vooral toezicht gehouden. Ook belangrijk. Als ze bijvoorbeeld fuck wilden schilderen, heb ik de U vervangen voor een sterretje. Er zijn natuurlijk grenzen”, lacht hij. Inmiddels staat er een nieuwe dj op het podium; Johnny Deep. Lounge maakt plaats voor funky house. Voor ik het danspodium bestijg, drink ik mezelf moed in. Het is druk aan de bar. Het is de bedoeling dat ik hard naar de barman schreeuw, zodat hij mij gaat helpen. Daar ben ik niet goed in, in schreeuwen. Er staat een meisje uit Leiden naast me. Ze stelt zich voor als ‘de huisgenoot van de vriendin van de dj’. “Ik ben Anna”, zeg ik. Ze doet voor hoe je hard naar de barman moet schreeuwen. Het helpt. Ik bestel een gin-tonic. Het populairste drankje van vanavond. Door het blacklight, licht de drank fel wit op. Ziet er heel hip uit. Ik ben groot fan van blacklight, rookmachines en stroboscopen. Lekker oldschool. De muziek doet ook denken aan mijn pubertijd. Jaren-negentighouse voert de boventoon. Ik kom een vriendin tegen. “Deze heb ik volgens mij op cd”, lacht ze. “Jabbadabbadance 2 of 3.” We dansen tot onze voeten moe zijn. Tijd voor cultuur. In een hoek van de zaal is een fototentoonstelling ingericht. Zwart-wit op witte doeken en perspex lijsten. Gemaakt door leden van Virgiel die lid zijn van de fotografievereniging ‘Camera Obscura’. Eenmaal terug op de dansvloer is er bijna geen ruimte meer. Er gebeuren verder niet veel noemenswaardige dingen. We dansen. Typisch voor het Lancetfeest. Een goede vibe zorgt dat de avond ongemerkt voorbij vliegt tot het ochtendgloren je herinnert aan een nieuwe dag. Tijd om naar huis te gaan. (AN)

Het is zo’n feest waar je naar uit kijkt. Dat je in je agenda schrijft. Waarvan je zeker weet dat het leuk wordt. Het Lancetfeest. Studentenvereniging Virgiel heeft een culturele ondercommissie; Lancet. Zij houdt ieder jaar een feest met een culturele bijsmaak. Goede muziek. Originele aankleding. Leuke mensen. Met frisse zin stap ik woensdagavond de sociëteit van Virgiel binnen. Het thema van de avond is; Legalise Art Drugs. Cryptisch. Ik ga in mijn lievelingskleur: groen. Als ik binnenkom, hangt er een relaxed sfeertje. Loungemuziek. Mensen drinken en kletsen een beetje. Mijn oog valt op het podium, achter in de zaal. Daarop staan twee studenten in overall met kwasten en verfpalets in de aanslag. Ze werken aan een enorm schilderij. Life painting. De studenten zijn van de Haagse kunstacademie. Ze maken een nogal donker tafereel. De rest van de oude sociëteitzaal ziet er ook arty uit. En donker. Alle wanden zijn van boven tot onder bekleed met vijf meter lang zwart doek. Daarop zijn met witte latex teksten, tekeningen en iconen geschilderd. Punkachtig. Ik praat met de voorzitter van Lancet, Mark Poorterman. “Het was een hels karwei. Ik kan niet zeggen dat ik veel heb geholpen. Ik heb vooral toezicht gehouden. Ook belangrijk. Als ze bijvoorbeeld fuck wilden schilderen, heb ik de U vervangen voor een sterretje. Er zijn natuurlijk grenzen”, lacht hij. Inmiddels staat er een nieuwe dj op het podium; Johnny Deep. Lounge maakt plaats voor funky house. Voor ik het danspodium bestijg, drink ik mezelf moed in. Het is druk aan de bar. Het is de bedoeling dat ik hard naar de barman schreeuw, zodat hij mij gaat helpen. Daar ben ik niet goed in, in schreeuwen. Er staat een meisje uit Leiden naast me. Ze stelt zich voor als ‘de huisgenoot van de vriendin van de dj’. “Ik ben Anna”, zeg ik. Ze doet voor hoe je hard naar de barman moet schreeuwen. Het helpt. Ik bestel een gin-tonic. Het populairste drankje van vanavond. Door het blacklight, licht de drank fel wit op. Ziet er heel hip uit. Ik ben groot fan van blacklight, rookmachines en stroboscopen. Lekker oldschool. De muziek doet ook denken aan mijn pubertijd. Jaren-negentighouse voert de boventoon. Ik kom een vriendin tegen. “Deze heb ik volgens mij op cd”, lacht ze. “Jabbadabbadance 2 of 3.” We dansen tot onze voeten moe zijn. Tijd voor cultuur. In een hoek van de zaal is een fototentoonstelling ingericht. Zwart-wit op witte doeken en perspex lijsten. Gemaakt door leden van Virgiel die lid zijn van de fotografievereniging ‘Camera Obscura’. Eenmaal terug op de dansvloer is er bijna geen ruimte meer. Er gebeuren verder niet veel noemenswaardige dingen. We dansen. Typisch voor het Lancetfeest. Een goede vibe zorgt dat de avond ongemerkt voorbij vliegt tot het ochtendgloren je herinnert aan een nieuwe dag. Tijd om naar huis te gaan. (AN)