iPod app for disaster victims

Even the biggest disaster relief operations usually start with a phone call from an eyewitness, someone reporting a collision on a motorway, for example. But once in the scene, the accident turns out to be a massive pile-up, including a leaking patrol truck, a van transporting radioactive materials and, wedged in between, a family car with injured but still-alive children in the backseat.
This is the scenario that the popular Dutch science series, ‘Jules Unlimited’, created to introduce its audience to the concept of disaster management logistics.

“The first mistake people make”, the trainer on the TV show explains, “is to act intuitively; that is, they immediately start treating the first victim they encounter without being aware of other victims who might be in a more critical state, or of dangerous substances that may endanger their own safety.”
“The main problem is to get the injured from the spot in time”, says traumatologist, Professor Tore Vikström, from the University of Linköping in Sweden. In the late 1980s, Vikström developed the EmergoTrain System to coach disaster managers in their tasks. The system looks like child’s play, featuring cardboard patients, ambulance drivers, intensive care nurses, surgeons and like, with the victims based on database information about hundreds of actual accident victims.

The cardboard puppet(s) (gubbe or gubbar (plural) in Swedish), which serves as the victim of the accident, very concisely reveals its vital signs (conscious, breathing, injuries, bleeding or not, heart rate), at which point it’s up to the team of trainees to decide what to do: to treat the puppet immediately (red), to treat it later (yellow), or to leave it unattended (green).
“I was amazed by how animated people got discussing the fate of a cardboard puppet on a magnetic whiteboard”, says Martin Boosman, from e-semble, a serious gaming and simulation software company that trains incident response managers. “Two students even started a fight over it. The instructor literally had to pull them apart to allow them to cool down.”

Boosman, who has developed the computer-based incident command-training tool Isee, which he describes as “a Playmobile for disaster scenarios set on a computer”, originally thought he could easily improve on Emergotrain’s cardboard figures and whiteboards. Isee is much more advanced in that it shows participants a map of the region, a virtual reality disaster site and the locations of hospitals and other help centres. All very sophisticated, but, as the disaster training unfolds, people taking the course tend to fall silent and become absorbed in their computer screens. No shouting here on behalf of the supposed victims.

In other words, the social interaction fell short of what typically happens in an Emergotrain setting. But this is where Steven van Campen comes in. Having already graduated as an aeronautical engineer, Van Campen wanted to do a second MSc degree in industrial design. His mission was to combine the oversight of computer-based Isee with the interaction of Emergotrain.
“An MSc student at Industrial Design should be able to integrate ergonomics and marketing into his design”, says his MSc supervisor, Professor Huib de Ridder (IDE). “Not many students achieve this, but Steven did.” Van Campen’s Master’s project was awarded a ‘9’ and he graduated cum laude.
By replacing the cardboard gubbar puppets with an iPod-touch running a specially developed application, Van Campen kept the focus on the victims, while also adding some useful features. Vital signs are now dynamic, meaning a digital gubbe will react to the treatment it receives. Meanwhile, all the important data are logged onto a central server, which provides an overview for the instructors or material for feedback after the exercise. Van Campen, who did his graduation thesis project at e-semble, plans to further develop his Digital Gubbar System (DGS) into a marketable product by linking the puppets on the whiteboard to a virtual disaster area inside a central server.

www.e-semble.com
www.emergotrain.se

“Voor een studiereis naar de Verenigde Staten zochten we sponsoren. Zo ben ik in contact gekomen met Werk en Stage, een jong bedrijf uit Rotterdam. Ze hadden nog geen website en vroegen of we er een konden maken. Van april tot juni dit jaar heb ik met een studiegenoot zo’n honderd uur in de site gestopt. Van hem heb ik ook een stoomcursus website bouwen gekregen. Aan het einde van die periode was de eerste versie af, zeg maar de basis van de basis.”
“Na de studiereis in september heb ik ze weer gebeld. Of ze nog werk hadden. Ja, dus. Momenteel ben ik bezig om de site gereed te maken, zodat hij online kan. Er staan geen vaste uren in mijn contract, maar ik maak er tussen de tien en vijftien per week. Het wisselt wel: de ene keer blijf je doorgaan, om een probleem op te lossen. De andere dag ga je koffie halen en kom je niet meer terug. Tot kerst kan ik de uren gewoon overdag maken. Als ik begin met afstuderen zal dat in de avond en het weekend zijn.”
“Het ontwerp aan de voorkant is een andere tak van sport. Daar kunnen ze beter een IO’er met wat meer creativiteit op zetten. Mijn taak is vooral om wat áchter de site zit in orde te maken. Daarbij overleg ik met mijn werkgever die dingen aangeeft als: ‘Het zou mooi zijn als dit kon’, of: ‘We vinden dit wat minder’. Ik zet het resultaat bij hen op de server en zij geven vervolgens feedback.”
“Je begint met het basisblok waar alles op rust. Op deze site moet je kunnen inloggen en bijvoorbeeld een vacature kunnen plaatsen. Het is veel programmeren. Tijdens mijn studie heb ik daar al aardig wat over geleerd. En als je al een paar talen kent, is een nieuwe taal makkelijk te leren. Je kunt trouwens lelijk en snel programmeren, maar dan weet je dat de boel een keer in elkaar klapt. Ik doe het liever netjes, dat kost wel iets meer tijd. Maar de basis is dan in ieder geval goed.”

Bijbaan: Webdesigner
Verdiensten: €10,- per uur
Opvallend: Laat het ontwerp aan de voorkant van de site graag over aan een IO’er