IO bedankt

Hoe vertel ik in vredesnaam aan een zeven- en negenjarige wat ik doe? Als ik een begin maak met mijn uitleg, iets over marktwerking en concessies, interrumpeert mijn dochter me: “maar wat doe je dan de hele dag?” Om de kinderen toch iets mee te geven van mijn werk, besluit ik hen deze vakantie een dagje mee te nemen naar de TU Delft. Ik verwacht niet dat bezichtiging van mijn werkkamer alle vragen zal oplossen, maar ik vind het leuk om hen te laten zien waar ik een groot deel van de week doorbreng.

De treinreis is nog wel geslaagd, maar daarna volgt meteen de eerste teleurstelling. De Sebastiaansbrug is afgesloten en nu moeten we een behoorlijk eind omlopen. Met inmiddels hongerige kinderen betreed ik de Jaffalaan. Lunchen met broodjes kroket scoort altijd goed. Helaas. De kantine van mijn faculteit is dicht vanwege de zomervakantie, dus daar valt niets te halen. Ook het gebouw kan de kinderen niet bekoren. “Klein kantoortje mama. Heb je geen Mac?” Ik probeer ze te paaien met warme chocolademelk uit de automaat, maar die weigeren ze beleefd. Ik vrees een fiasco. Een moeder in een klein kantoor, zonder Mac, zonder kantine.

Op weg naar buiten zien ze knaloranje kuipstoeltjes staan. “Cool. Deze stoelen kunnen draaien en je kunt er ook op slapen en kijk, dit kun je gebruiken als tafeltje.” We blijven een dik kwartier bij de vier kuipstoeltjes en dat is eigenlijk nog niet lang genoeg. Nu gaan we lunchen bij Industrieel Ontwerpen. Mijn zoon en dochter vergeten hun honger bij de futuristisch ogende auto, het Senseo apparaat, een ligfiets en al die andere ingewikkelde ontwerpen. Ze krijgen alsnog hun broodje kroket en daarna lopen we langs de werkplaatsen met indrukwekkende apparatuur. “Wow mama, werk jij hier?” Voor het gemak knik ik bevestigend.

Industrieel Ontwerpen heeft me gered. Dankzij hen denken mijn kinderen dat ik de coolste baan van de wereld heb.