Jan Kleijn, studentenadviseur, is na twintig jaar decaan-af. Maar de door de wol geverfde TU’er laat een erfenis achter: het groepsadvies.Rond de tafel zitten drie ouderejaars studenten industrieel ontwerpen.
Ze hebben problemen bij het afstuderen. Daarom kwamen ze terecht bij Jan Kleijn (58), die aan hen zijn allerlaatste advies zal geven.
Het is een ‘experimentele sessie’ voor onzekere afstudeerders, vertelt hij. ,,Oorspronkelijk heb ik dit opgezet voor bouwkunde-studenten, maar ik wilde het ook eens met IO’ers proberen.” Na een studie van lts tot TU-vliegtuigbouw werd Kleijn eind jaren zeventig studentendecaan. Hij adviseerde onder anderen studenten die problemen hadden met het vervullen van militaire dienst, en was al eerder bezig met de problemen van studenten tijdens de afstudeerfase.
Zowel bij Bouwkunde als IO signaleert Kleijn daarbij veel obstakels. ,,Daar wilde ik al lang iets aan doen, vandaar dat ik een jaar geleden begonnen ben met ‘groepsadvisering”’, legt hij de IO’ers uit. ,,Ik ga jullie niet zeggen: zo is het. Alles wat ik weet, heb ik geleerd van studenten. En ik hoop dat jullie daar iets aan hebben. Zodat jullie er ook onderling over gaan praten.”
Het experiment met studieadvies in groepsverband wordt na Kleijns vertrek voortgezet, vandaar dat een collega-studentendecaan erbij is om het kunstje af te kijken.
Op een blanco vel papier tekent Kleijn een bijna-ingenieur. ,,Let wel, eigenlijk ziet de buitenwacht je na drie, vier jaar studie al als ingenieur”, probeert Kleijn de aanwezigen moed in te spreken. ,,Je zou je geld terug moeten krijgen als je op dat moment je studie niet meer af kunt maken.”
Intuïtief
Afstuderen draait om ideeën, legt Kleijn uit. ,,In de maatschappij gaat het bijvoorbeeld zo: een gemeenteraadslid wil een bepaald gebouw hebben en stelt een programma van eisen op voor de ingenieur. Om dit proces te simuleren, legt in de studie de afstudeerbegeleider een vergelijkbaar pakket met eisen aan de student op.”
Maar de afstudeerbegeleider heeft ook zijn eigen ideale gebouw in het achterhoofd, weet Klein. ,,De student ziet beide ideeën: wat wil de afstudeerbegeleider en wat wil de maatschappij. En hij heeft zelf ook nog een idee over het ideale gebouw.” Zo kampt hij met drie ideeën over wat goed en mooi is. Onzekerheid te over. Daar rolt dan een combinatie-ontwerp uit.
,,Je kunt jezelf helemaal de put in praten door te zeggen dat je ontwerp nergens op lijkt. In de werkelijkheid kun je terug naar dat gemeenteraadslid en gewoon vragen wat hij ervan vindt. Die feitelijke toets ontbreekt bij Bouwkunde.”
De IO-studenten knikken met instemming. Maar bij IO dan? Kleijn geeft het voorbeeld van een kwadratische vergelijking. ,,Je kunt die oplossen door de wortelformule, dat is een methodische manier van werken. Er bestaat nog een tweede manier, ook wetenschappelijk verantwoord: de intuïtieve manier. Vul gewoon een getal in en kijk of het werkt.”
Het is niet zo vreemd dat IO-afstudeerders onzeker zijn, zo leert de bijeenkomst. Volgens Kleijn is de faculteit IO namelijk onzeker over zichzelf. ,,De intuïtieve ontwerpmethode wordt verwaarloosd. Aan een strakke methode wordt veel aandacht geschonken. Dat heeft als gevolg dat een grote groep mensen zich niet serieus genomen voelt. Een soort linkshandigen die verplicht rechts moeten schrijven. Deze mensen willen gewoon een mooi ontwerp maken en dan kijken of het voldoet aan het programma van eisen, niet andersom. En waarom zou dat slechter zijn?”
De studenten reageren enthousiast. ,,Dat is heel herkenbaar – en binnen de faculteit niet bespreekbaar”, laat een van hen weten. ,,Ontstaan niet alle goede ideeën, bijvoorbeeld van grote natuurkundigen als Einstein, intuïtief?”, vraagt een andere student. Er komen steeds meer reacties los. Al snel worden allerlei persoonlijke problemen besproken. Kleijn kijkt tevreden. ,,Daar maken we nog een keer een afspraak over. Je kunt me, ook thuis, altijd bellen.” Zijn doel om studenten tot nadenken te stemmen en om ze aan de praat te krijgen is duidelijk bereikt.
Jan Kleijn, studentenadviseur, is na twintig jaar decaan-af. Maar de door de wol geverfde TU’er laat een erfenis achter: het groepsadvies.
Rond de tafel zitten drie ouderejaars studenten industrieel ontwerpen. Ze hebben problemen bij het afstuderen. Daarom kwamen ze terecht bij Jan Kleijn (58), die aan hen zijn allerlaatste advies zal geven.
Het is een ‘experimentele sessie’ voor onzekere afstudeerders, vertelt hij. ,,Oorspronkelijk heb ik dit opgezet voor bouwkunde-studenten, maar ik wilde het ook eens met IO’ers proberen.” Na een studie van lts tot TU-vliegtuigbouw werd Kleijn eind jaren zeventig studentendecaan. Hij adviseerde onder anderen studenten die problemen hadden met het vervullen van militaire dienst, en was al eerder bezig met de problemen van studenten tijdens de afstudeerfase.
Zowel bij Bouwkunde als IO signaleert Kleijn daarbij veel obstakels. ,,Daar wilde ik al lang iets aan doen, vandaar dat ik een jaar geleden begonnen ben met ‘groepsadvisering”’, legt hij de IO’ers uit. ,,Ik ga jullie niet zeggen: zo is het. Alles wat ik weet, heb ik geleerd van studenten. En ik hoop dat jullie daar iets aan hebben. Zodat jullie er ook onderling over gaan praten.”
Het experiment met studieadvies in groepsverband wordt na Kleijns vertrek voortgezet, vandaar dat een collega-studentendecaan erbij is om het kunstje af te kijken.
Op een blanco vel papier tekent Kleijn een bijna-ingenieur. ,,Let wel, eigenlijk ziet de buitenwacht je na drie, vier jaar studie al als ingenieur”, probeert Kleijn de aanwezigen moed in te spreken. ,,Je zou je geld terug moeten krijgen als je op dat moment je studie niet meer af kunt maken.”
Intuïtief
Afstuderen draait om ideeën, legt Kleijn uit. ,,In de maatschappij gaat het bijvoorbeeld zo: een gemeenteraadslid wil een bepaald gebouw hebben en stelt een programma van eisen op voor de ingenieur. Om dit proces te simuleren, legt in de studie de afstudeerbegeleider een vergelijkbaar pakket met eisen aan de student op.”
Maar de afstudeerbegeleider heeft ook zijn eigen ideale gebouw in het achterhoofd, weet Klein. ,,De student ziet beide ideeën: wat wil de afstudeerbegeleider en wat wil de maatschappij. En hij heeft zelf ook nog een idee over het ideale gebouw.” Zo kampt hij met drie ideeën over wat goed en mooi is. Onzekerheid te over. Daar rolt dan een combinatie-ontwerp uit.
,,Je kunt jezelf helemaal de put in praten door te zeggen dat je ontwerp nergens op lijkt. In de werkelijkheid kun je terug naar dat gemeenteraadslid en gewoon vragen wat hij ervan vindt. Die feitelijke toets ontbreekt bij Bouwkunde.”
De IO-studenten knikken met instemming. Maar bij IO dan? Kleijn geeft het voorbeeld van een kwadratische vergelijking. ,,Je kunt die oplossen door de wortelformule, dat is een methodische manier van werken. Er bestaat nog een tweede manier, ook wetenschappelijk verantwoord: de intuïtieve manier. Vul gewoon een getal in en kijk of het werkt.”
Het is niet zo vreemd dat IO-afstudeerders onzeker zijn, zo leert de bijeenkomst. Volgens Kleijn is de faculteit IO namelijk onzeker over zichzelf. ,,De intuïtieve ontwerpmethode wordt verwaarloosd. Aan een strakke methode wordt veel aandacht geschonken. Dat heeft als gevolg dat een grote groep mensen zich niet serieus genomen voelt. Een soort linkshandigen die verplicht rechts moeten schrijven. Deze mensen willen gewoon een mooi ontwerp maken en dan kijken of het voldoet aan het programma van eisen, niet andersom. En waarom zou dat slechter zijn?”
De studenten reageren enthousiast. ,,Dat is heel herkenbaar – en binnen de faculteit niet bespreekbaar”, laat een van hen weten. ,,Ontstaan niet alle goede ideeën, bijvoorbeeld van grote natuurkundigen als Einstein, intuïtief?”, vraagt een andere student. Er komen steeds meer reacties los. Al snel worden allerlei persoonlijke problemen besproken. Kleijn kijkt tevreden. ,,Daar maken we nog een keer een afspraak over. Je kunt me, ook thuis, altijd bellen.” Zijn doel om studenten tot nadenken te stemmen en om ze aan de praat te krijgen is duidelijk bereikt.
Comments are closed.