Images from the dark

One of the grants went to Dr Akira Endo, of the Kavli Institute of Nanoscience. Endo designs and builds spectrometers to study sub-millimetre waves emitted by distant, dust-obscured galaxies. Instead of using external mirrors and gratings to separate the wavelengths, the new detector he is developing carries everything onboard one superconducting chip. This allows for a multiple pixels chip that produces a 3D image of the galaxies, since the wavelength or ’colour’ is a measure for its distance (because of the red-shift). The prototype will carry only 9 pixels (spectrometers really) and concentrate on measuring the distance of galaxies. One could allow for more pixels on the chip by reducing the spectral sampling, but this is trade-off. Endo works together with Dr. Paul van der Werf of the Leiden Observatory and researchers from Sron and Groningen University.

The other grant receivers, Dr Martin Verweij and Dr Koen van Dongen of the laboratory of acoustical imaging (AS faculty), will use the funding to make more advanced medical ultrasound scanners.

“The technology for medical diagnosis and treatment is shifting from linear to non-linear ultrasound,” says Verweij. “When using non-linear ultrasound, the sound waves get deformed, and we can use this behavior to create sharper images.”

Basically what happens is that when long acoustic waves are sent into the body with high amplitude – for instance to make an echoscopic picture of the heart – these waves become distorted and waves with shorter wave lengths are created. This is advantageous, since the short wave lengths result in higher resolution pictures. An extra advantage of this technology, Verweij explains, is that the waves are deformed deep inside the body, after they have passed bones, like the rib cage. Reflecting bones – which normally hamper the picture – are therefore less of a nuisance when using this technology.

The two researchers will also use the funds to continue their work on small echoscopic catheters – the active parts of which are only a few hairs thick – that can travel through the aorta all the way to the heart. It is anticipated that non-linear ultrasound will also be used in these devices. However, “Non-linear ultrasound is still a complicated technology to combine with very small sensors,” Van Dongen concludes.

‘Ik liep met mijn ouders, die op bezoek waren, door Ito terug naar het hotel, klaar om onze reis voort te zetten naar Kyoto. De bomen langs de weg maakten periodieke bewegingen met een nogal grote amplitude. Een oudere Japanse man begon te lachen en maakte trillende bewegingen met zijn handen. Jawel, een aardbeving, zoals ik die al vaker had gevoeld in mijn huis in Tokyo. Hij duurde wat langer, maar verder bleek uit niets de ernst ervan. In het hotel was een waterleiding gesprongen. De receptioniste hield nauwlettend het nieuws in de gaten om tsunamigevaar op te vangen maar het water steeg niet noemenswaardig hoog. Op het station bleken geen treinen te rijden. Aan de Japanners was eigenlijk niet te merken dat er iets ernstigs was gebeurd, ook al werd er op straat van alles door luidsprekers omgeroepen. We merkten pas wat er aan de hand was door verontrustende berichten uit Nederland.  Ik probeerde te bellen met mijn vijf studiegenoten maar Thijs en Emiel in Tokyo waren niet te bereiken door het drukke telefoonverkeer. Het telefoongesprek met Valerie viel ook regelmatig weg, al zat zij in Kyoto, vijfhonderd kilometer van Tokyo vandaan.

Mijn ouders en ik hebben onze vakantie voortgezet als gepland en elke dag het nieuws in de gaten gehouden. We besloten dat ik met Emiel en Thijs naar Takamatsu zou gaan omdat het daar veilig is. Ik ben nog naar Tokyo geweest om mijn spullen op te halen. Daar zag het er in eerste instantie normaal uit. Mijn kastjes waren bijna van elkaar gevallen, er lagen wat spullen op de grond, maar winkels waren open, net als restaurants. Ook reden er weer auto’s op de snelwegen. Die avond voelde ik wel twee hevige nabevingen en de drukte op stations was gigantisch. Er stonden ellenlange rijen maar er was geen chaos. Alle Japanners gingen gewoon werken en pakken het leven weer snel op. In de supermarkten lagen tijdschriften en bier maar de planken met houdbare producten waren compleet leeg. Er was geen aanvoer mogelijk door het sluiten van de snelwegen vanwege de naschokken.
Inmiddels ben ik dus enkele dagen geëvacueerd met als voornaamste motivatie het thuisfront gerust te stellen. Via e-mail en Facebook stromen de bezorgde berichtjes binnen. Van mijn professor Tomiyama, de buitenlandcoördinator, de studieadviseur, de ambassade, vrienden, familie, mijn begeleiders in Japan. Bijna alle buitenlanders die hier zijn, geven dezelfde reden op voor evacuatie. Want in alle eerlijkheid: behalve wat ongemakken zoals het treinverkeer is het leven in Japan vrij normaal. Er wordt snel en goed gereageerd. Niet dat Japanners niet ongerust zijn, dit blijkt wel uit hun hamstergedrag. Ze laten het alleen minder blijken en gaan door met hun leven. Aardbevingen horen bij Japan. Gebouwen zijn erop ingesteld, kusten hebben golfbrekers, ik had een eigen helm met naamsticker bij mijn bureau, overal word je ingelicht over wat te doen bij een beving. De nucleaire dreiging is natuurlijk een ander verhaal. Niet iedereen vertrouwt de berichtgeving van de regering. Zelf ben ik niet van plan naar huis te gaan. Ik pas op, houd de situatie in de gaten en bekijk het van dag tot dag. Maar als alles mee zit, zit ik volgende week in mijn nieuwe woonruimte in het centrum van Tokyo. Daar blijf ik gewoon tot het einde van mijn stage hier in juni of zelfs tot na de zomer, tot ik weer verder ga studeren in Delft.’

Erik Vlasblom (21) is vierdejaars student werktuigbouwkunde en loopt stage in Tokyo. Ten tijde van de aardbeving zat hij met zijn ouders die op bezoek waren op het schiereiland Izu in Ito, honderd kilometer ten zuidwesten van Tokyo.