‘Ik voel me geen echte kraker’

De tweedejaars studente industrieel ontwerpen (‘liever geen achternaam’) is een van de jongeren die vlak voor de jaarwisseling het al jaren leegstaande en verwaarloosde pand Nieuwstraat 4 kraakten. Ze zochten en kregen veel publiciteit in de Delftse media, en vielen op door een spandoek aan de gevel met de tekst ‘krakers zijn lief’.

Eva en haar medebewoners moesten eind vorig jaar noodgedwongen op zoek naar andere woonruimte. Ze woonden in sloopwoningen in de Indische Buurt, maar daar moesten ze uit omdat de huizen binnenkort worden afgebroken. ,,Ik kwam niet in aanmerking voor vervangende woonruimte, omdat het een sloopwoning is en ik dus geen woning achterlaat.”

Via via hoorden Eva en haar vrienden, allemaal geboren en getogen Delftenaars, dat het pand Nieuwstraat 4 al lang leeg stond. ,,We konden het zelf constateren. Vrienden van ons wonen in een kraakpand tegenover Café de Joffer, en we konden hier zo naar binnen kijken.”

Eva ziet zichzelf niet als idealist. ,,Ik ben wel tegen leegstand, maar ik voel me geen echte kraker. Ik wil gewoon wonen.” Volgens de krakers is de buurt erg blij met hen. ,,De hele straat is enthousiast dat wij hier zitten, alleen de buurvrouw niet”, vertelt ze. ,,Die heeft geklaagd over geluidsoverlast.”

Haar kamer % bed, bureau, bank – verschilt weinig met een kamer in een ‘gewoon’ studentenhuis, behalve dat hij misschien wat groter en verwaarloosder is dan gemiddeld. Haar bed staat precies onder het provisorisch gerepareerde plafond. ,,Als wij het pand niet hadden gekraakt, was het ingestort”, weet Eva. ,,Het dak lekte toen we hier kwamen, er was al jaren geen onderhoud meer gepleegd door de eigenaar.”

Na wat verven en opknappen trok Eva vorige week zaterdag in haar nieuwe kamer. ,,Ik ben tot en met de tentamenperiode in mijn oude huis blijven wonen. Daarna ben ik verhuisd.” Leren doet ze bij haar ouders of in de TU-bieb. ,,Dat gaat hier toch wat moeilijker, het is altijd erg gezellig.”

Omdat Eva uit Delft komt, kende ze al veel mensen. Aansluiting bij een studentenvereniging hoefde voor haar dus niet zo nodig. En in een studentenhuis wil ze niet wonen. ,,Meestal zijn dat tijdelijke woningen of het gaat via instemmingen. En ik houd niet van die vleeskeuringen.” Ook de gezamenlijkheid in studentenhuizen bevalt haar allerminst: ,,Samen koken, een gemeenschappelijke ruimte: van mij hoeft dat niet. Het is hier veel vrijblijvender. Bijna iedereen heeft zijn eigen keuken en badkamer. Ook is het fijn om zelf de mensen te kiezen met wie je in een huis wilt wonen.”

Wonen in de binnenstad, boven een café en op kruipafstand van de Koornbeurs: wie wil dat niet? Hoe lang het feest gaat duren, is nog maar de vraag. ,,Er komt een rechtszaak, we weten alleen niet wanneer”, aldus Eva. De krakers hebben in ieder geval een goede advocaat: de ‘huisadvocaat’ van voormalig kraakbolwerk De Blauwe Aanslag in Den Haag.

Een grote groene deur naast café Tango in de Nieuwstraat. Hij klemt een beetje. Een oudere mevrouw passeert op weg naar buiten. ,,Dat was mijn oma”, zegt Eva (21), terwijl ze voorgaat op de lange steile trap naar boven. De tweedejaars studente industrieel ontwerpen (‘liever geen achternaam’) is een van de jongeren die vlak voor de jaarwisseling het al jaren leegstaande en verwaarloosde pand Nieuwstraat 4 kraakten. Ze zochten en kregen veel publiciteit in de Delftse media, en vielen op door een spandoek aan de gevel met de tekst ‘krakers zijn lief’.

Eva en haar medebewoners moesten eind vorig jaar noodgedwongen op zoek naar andere woonruimte. Ze woonden in sloopwoningen in de Indische Buurt, maar daar moesten ze uit omdat de huizen binnenkort worden afgebroken. ,,Ik kwam niet in aanmerking voor vervangende woonruimte, omdat het een sloopwoning is en ik dus geen woning achterlaat.”

Via via hoorden Eva en haar vrienden, allemaal geboren en getogen Delftenaars, dat het pand Nieuwstraat 4 al lang leeg stond. ,,We konden het zelf constateren. Vrienden van ons wonen in een kraakpand tegenover Café de Joffer, en we konden hier zo naar binnen kijken.”

Eva ziet zichzelf niet als idealist. ,,Ik ben wel tegen leegstand, maar ik voel me geen echte kraker. Ik wil gewoon wonen.” Volgens de krakers is de buurt erg blij met hen. ,,De hele straat is enthousiast dat wij hier zitten, alleen de buurvrouw niet”, vertelt ze. ,,Die heeft geklaagd over geluidsoverlast.”

Haar kamer % bed, bureau, bank – verschilt weinig met een kamer in een ‘gewoon’ studentenhuis, behalve dat hij misschien wat groter en verwaarloosder is dan gemiddeld. Haar bed staat precies onder het provisorisch gerepareerde plafond. ,,Als wij het pand niet hadden gekraakt, was het ingestort”, weet Eva. ,,Het dak lekte toen we hier kwamen, er was al jaren geen onderhoud meer gepleegd door de eigenaar.”

Na wat verven en opknappen trok Eva vorige week zaterdag in haar nieuwe kamer. ,,Ik ben tot en met de tentamenperiode in mijn oude huis blijven wonen. Daarna ben ik verhuisd.” Leren doet ze bij haar ouders of in de TU-bieb. ,,Dat gaat hier toch wat moeilijker, het is altijd erg gezellig.”

Omdat Eva uit Delft komt, kende ze al veel mensen. Aansluiting bij een studentenvereniging hoefde voor haar dus niet zo nodig. En in een studentenhuis wil ze niet wonen. ,,Meestal zijn dat tijdelijke woningen of het gaat via instemmingen. En ik houd niet van die vleeskeuringen.” Ook de gezamenlijkheid in studentenhuizen bevalt haar allerminst: ,,Samen koken, een gemeenschappelijke ruimte: van mij hoeft dat niet. Het is hier veel vrijblijvender. Bijna iedereen heeft zijn eigen keuken en badkamer. Ook is het fijn om zelf de mensen te kiezen met wie je in een huis wilt wonen.”

Wonen in de binnenstad, boven een café en op kruipafstand van de Koornbeurs: wie wil dat niet? Hoe lang het feest gaat duren, is nog maar de vraag. ,,Er komt een rechtszaak, we weten alleen niet wanneer”, aldus Eva. De krakers hebben in ieder geval een goede advocaat: de ‘huisadvocaat’ van voormalig kraakbolwerk De Blauwe Aanslag in Den Haag.