Ik ben zwanger

Mijn moeder heeft overal luidkeels het blijde nieuws verkondigd. Dit resulteerde erin dat ik plots werd gebeld door mensen die ik al jaren niet meer gesproken had, om mij te feliciteren met mijn zwangerschap.

Maar goed, alhoewel de arm van mijn moeder zelfs tot in Delft reikt, is haar bereik hier toch al aardig afgezwakt. Mijn collega’s op de universiteit wisten nog van niets. Hen kon ik het Grote Nieuws nog eigenhandig verkondigen. Dat vond ik best spannend, want alhoewel mijn werkomgeving over het algemeen bevolkt wordt door verlichte geesten, schijnt een zwangerschap niet altijd met enthousiasme ontvangen te worden.

Het leverde een interessant scala aan reacties op. De secretaresses reageerden wat enthousiaster dan mijn promotoren. Maar dat is normaal. Vrouwen reageren over het algemeen wat warmer dan mannen. Bij vrouwen is er sprake van een soort verwelkoming. Welkom in het genootschap van mensen die weten hoe het is om een klein wezen in je buik te hebben groeien, om je maandenlang ziek en slap en moe te voelen, om je lichaam in razend tempo te zien veranderen. Mannen reageren ook warm, velen van hen hebben ook kinderen, daar niet van, maar het is toch net iets anders. Zelfs de reactie van mijn eigen vader was nogal tam vergeleken bij die van mijn moeder, om over het emotionele vuurwerk van mijn schoonmoeder nog maar te zwijgen.

Maar misschien was er nog een andere reden voor het verschil in reactie tussen verschillende mensen. De verspreiding van het Grote Nieuws in mijn werkomgeving ontlokte namelijk ook wat verontrustende berichten. Over proefschriften die ten onder gingen in borstvoeding en poepluiers. Over vrouwen die hun zwangerschap als uitvlucht gebruikten, terwijl ze al wisten dat het proefschrift niet meer af zou komen. Over promotoren die hun eigen promovendi wegpestten zodra ze een zwangerschap ontdekten. De combinatie proefschrift en zwangerschap blijkt niet altijd over rozen te gaan. Sommige mensen lieten weten dat ze tijdens een proefschrift nooit zwanger zouden worden, omdat ze dan niet meer aan de verwachtingen van hun werkomgeving zouden kunnen voldoen.

Ik ben niet van plan in het rijtje tragische verhalen te belanden, maar je zou kunnen zeggen dat ik een risico heb genomen met mijn proefschrift. Maar goed, ten eerste is er geen dwingend verband tussen baby en slechte afloop van het proefschrift. Voorbeelden van het tegendeel te over. Ten tweede valt een zwangerschap niet altijd te plannen. Ten derde: wanneer komt het wel goed uit? Als ik net een nieuwe baan heb, is het ook geen goede zet en met al die tijdelijke contracten aan de universiteit kun je doormodderen tot je zonder kunstmatige ingrepen niet meer zwanger wordt. Ten vierde zou iedereen zich moeten afvragen, ikzelf incluis, zou het aanstaande vaderschap van een man dezelfde reacties uitlokken?

Lotte Asveld is promovenda bij de sectie filosofie van de faculteit Techniek, Bestuur en Management.

Ik ben zwanger. Ruim drie maanden nu, dus mag iedereen het weten volgens de zwangerschapsetiquette. U ook. Als u het nog niet wist tenminste. Sinds mijn moeder het nieuws van haar aanstaande omaschap vernam, is ze overgegaan tot wat ze bij de Verenigde Naties ‘megafoondiplomatie’ zouden noemen. Mijn moeder heeft overal luidkeels het blijde nieuws verkondigd. Dit resulteerde erin dat ik plots werd gebeld door mensen die ik al jaren niet meer gesproken had, om mij te feliciteren met mijn zwangerschap.

Maar goed, alhoewel de arm van mijn moeder zelfs tot in Delft reikt, is haar bereik hier toch al aardig afgezwakt. Mijn collega’s op de universiteit wisten nog van niets. Hen kon ik het Grote Nieuws nog eigenhandig verkondigen. Dat vond ik best spannend, want alhoewel mijn werkomgeving over het algemeen bevolkt wordt door verlichte geesten, schijnt een zwangerschap niet altijd met enthousiasme ontvangen te worden.

Het leverde een interessant scala aan reacties op. De secretaresses reageerden wat enthousiaster dan mijn promotoren. Maar dat is normaal. Vrouwen reageren over het algemeen wat warmer dan mannen. Bij vrouwen is er sprake van een soort verwelkoming. Welkom in het genootschap van mensen die weten hoe het is om een klein wezen in je buik te hebben groeien, om je maandenlang ziek en slap en moe te voelen, om je lichaam in razend tempo te zien veranderen. Mannen reageren ook warm, velen van hen hebben ook kinderen, daar niet van, maar het is toch net iets anders. Zelfs de reactie van mijn eigen vader was nogal tam vergeleken bij die van mijn moeder, om over het emotionele vuurwerk van mijn schoonmoeder nog maar te zwijgen.

Maar misschien was er nog een andere reden voor het verschil in reactie tussen verschillende mensen. De verspreiding van het Grote Nieuws in mijn werkomgeving ontlokte namelijk ook wat verontrustende berichten. Over proefschriften die ten onder gingen in borstvoeding en poepluiers. Over vrouwen die hun zwangerschap als uitvlucht gebruikten, terwijl ze al wisten dat het proefschrift niet meer af zou komen. Over promotoren die hun eigen promovendi wegpestten zodra ze een zwangerschap ontdekten. De combinatie proefschrift en zwangerschap blijkt niet altijd over rozen te gaan. Sommige mensen lieten weten dat ze tijdens een proefschrift nooit zwanger zouden worden, omdat ze dan niet meer aan de verwachtingen van hun werkomgeving zouden kunnen voldoen.

Ik ben niet van plan in het rijtje tragische verhalen te belanden, maar je zou kunnen zeggen dat ik een risico heb genomen met mijn proefschrift. Maar goed, ten eerste is er geen dwingend verband tussen baby en slechte afloop van het proefschrift. Voorbeelden van het tegendeel te over. Ten tweede valt een zwangerschap niet altijd te plannen. Ten derde: wanneer komt het wel goed uit? Als ik net een nieuwe baan heb, is het ook geen goede zet en met al die tijdelijke contracten aan de universiteit kun je doormodderen tot je zonder kunstmatige ingrepen niet meer zwanger wordt. Ten vierde zou iedereen zich moeten afvragen, ikzelf incluis, zou het aanstaande vaderschap van een man dezelfde reacties uitlokken?

Lotte Asveld is promovenda bij de sectie filosofie van de faculteit Techniek, Bestuur en Management.