‘Ik ben een storyteller’

,,Gisteren tijdens de opening ging het er heftig aan toe”, vertelt Nelleke Scharroo. Tussen de deurposten van de toegang naar de expositieruimte had ze krantenpapier gespannen. Daarop werd een diaserie met delen van haar gezicht geprojecteerd. Op het laatst zag het pubiek haar naakt in silhouet. Vervolgens scheurde ze het papier open, wikkelde zichzelf erin en verscheen in het spotlicht, als een toverfee in haar eigen sprookje.

Zo luchtig als ze was gekleed tijdens de opening, is ze de dag erna niet. Zelfs in een vol voetbalstadion zou je haar meteen vinden, zo opvallend is de kleurencombinatie van de kleren die ze draagt. Witte schoenen, korenblauwe sokken (,,er zit ook nog een paarse panty onder, maar die zie je niet”), een knalrode broek (,,hartstikke plastic”) en een gifgroen truitje met capuchon. Het is haar ‘gewone kloffie’.

De kleuren van haar kleren staan niet op zichzelf, we vinden ze ook terug in haar werk. ,,Kleur is heel belangrijk voor mij”, zegt ze. ,,Kleur is krachtig.” Toch heeft ze zich er ook weer niet helemáál aan overgeleverd. Op de expositie hangt evengoed een zwierige zwart-wit tekening van een naakte vrouw met tuitmond. ,,Het gaat me om het contrast: kleur tegenover kleur, zacht tegenover hard, inhoud tegenover tekst.”

Naast haar expressieve kleuren, baren ook haar titels opzien. ‘Wie sterk is’, staat op het linker paneel van een drieluik, met in het midden een afbeelding van een verweerde, stenen kop van een farao, ‘moet slim zijn’, lezen we aan de rechterkant. Bij de andere schilderijen staat de titel onder de voorstelling, altijd op een apart stuk doek. Het is ook vanwege haar teksten dat haar docent kunstgeschiedenis aan de Koninklijke Academie in Den Haag, waaraan ze in 1995 cum laude afstudeerde, haar de cabaretier van de Haagse Kunstwereld noemde. Scharroo: ,,Omdat ik op een andere manier dingen serieus neem, dan serieuze mensen andere dingen serieus nemen.”

De kleuren en de titels dragen er toe bij dat haar beeldtaal zowel speels als krachtig overkomt. Op de geëxposeerde doeken komen veel lichaamsvormen voor. Op ‘Allicht een somatische oorsprong’ zien we tegen een rode achtergrond twee benen die gespannen over elkaar heen zijn geslagen. Het enige dat er verder op is afgebeeld is een stopcontact met een stekker erin. ,,Dat staat voor elektriciteit”, zegt ze dubbelzinnig als altijd.
Ziekenhuis

Dat het gebouw, waarin naast galerie Kunstgreep ook vijftig ateliers zijn gevestigd, vroeger een ziekenhuis is geweest, is te merken aan de koele, hoge ruimtes. Toevallig is haar moeder er nog geboren. Op de tweede verdieping op het zuiden bevindt zich het atelier van Scharroo. Oorspronkelijk was het de wachtkamer van de afdeling gynaecologie. Op haar werktafel, blakend in het licht, ligt een vel papier met een half afgemaakte schildering van een zaag. De blauwe kartels steken scherp af tegen de rode achtergrond. De afbeelding ziet er stukken vervaarlijker uit dan het echte, roestige exemplaar dat er als tekenvoorbeeld naast ligt.

Schilderen is niet het enige vak waarmee ze uiting geeft aan haar fantasierijke verbeelding. Met evenveel gemak beoefent ze andere kunstvormen als tekenen en grafiek. Met het laatste won ze in 1993 de VSB grafiekprijs. In die richting studeerde ze ook af. Een prachtig staaltje van haar vaardigheid op dat terrein is beneden in de galerie te zien. Het is haar eindexamen-scriptie voor het vak kunstgeschiedenis. ‘Handboek voor het leven’, staat er in het rood op de oranje kaft van de foliant. ,,Het is een gewichtige oplossing voor iets luchtigs”, zegt ze. ,,Of een luchtige oplossing voor iets gewichtigs.”

Twee bezoekers die verderop bij een werk van haar staan, horen we ineens in de lach schieten. Scharroo voelt zich gestreeld. ,,Ik vind het leuk als mensen moeten lachen om mijn werk. Het doet me niks als mensen met hun handen in hunhaar uren voor een schilderij staan en dan zeggen: dit is kunst. Humor als de ultieme geneeswijze”, zegt ze met een knipoog naar een schilderij dat zo heet.
Verhalen

Het boek dat we doorbladeren bevat een rijke variatie aan afbeeldingen, allemaal even kunstig gemaakt. Er staan fotocollages in, houtsneden, litho’s en etsen. Aan elk heeft ze een titel meegegeven die op ludieke wijze commentaar levert op het leven. ‘Begin de dag fris met een dagelijks stukje soap – effectief middel tegen intriges en wanhoop’ of bij een andere plaat: ‘Het is zo omdat ik het zeg’. Scharroo, alsof we het nog niet wisten: ,,Ik heb geen werken die z.t. (zonder titel, red.) heten.”

Ze beschouwt zichzelf als een verhalenverteller. Ze laat zich inspireren door reizen en primitieve kunstvormen. ,,Ik ben een storyteller. Ik heb heel veel verhalen. Andere mensen hebben ook verhalen, maar die kunnen ermee omgaan. Ik moet ze schilderen.”

Onderwijl verkoopt ze haar eerste litho. De twee bezoekers die we zojuist om haar werk hoorden lachen, kopen een grafiekblad uit het ‘Handboek van het leven’. Scharroo verwacht niet dat het hier bij zal blijven. ,,Deze week komen er ook nog een paar bobo’s langs”, weet ze.

In de galerie staat ook een vitrine met een verzameling kunstboeken onder het glas. Het zijn vijftien genummerde dummy’s met schetsen en tekeningen van haar. De grap is dat je de boeken niet kunt inkijken, want de vitrine zit dicht. Ook een vorm van exhibitionisme. Scharroo: ,,Exhibitionisme slaat niet alleen op het openslaan van een regenjas, maar ook op iets openbaren; dat doet mijn werk ook, namelijk iets van mijn belevingswereld. Het is mijn verhaal.”

De tentoonstelling ‘Nelleke Scharroo Exhibitioneert’ is nog t/m 29 mrt. te bezichtigen in galerie Kunstgreep, Gedempte Burgwal 43 te Den Haag.

,,Gisteren tijdens de opening ging het er heftig aan toe”, vertelt Nelleke Scharroo. Tussen de deurposten van de toegang naar de expositieruimte had ze krantenpapier gespannen. Daarop werd een diaserie met delen van haar gezicht geprojecteerd. Op het laatst zag het pubiek haar naakt in silhouet. Vervolgens scheurde ze het papier open, wikkelde zichzelf erin en verscheen in het spotlicht, als een toverfee in haar eigen sprookje.

Zo luchtig als ze was gekleed tijdens de opening, is ze de dag erna niet. Zelfs in een vol voetbalstadion zou je haar meteen vinden, zo opvallend is de kleurencombinatie van de kleren die ze draagt. Witte schoenen, korenblauwe sokken (,,er zit ook nog een paarse panty onder, maar die zie je niet”), een knalrode broek (,,hartstikke plastic”) en een gifgroen truitje met capuchon. Het is haar ‘gewone kloffie’.

De kleuren van haar kleren staan niet op zichzelf, we vinden ze ook terug in haar werk. ,,Kleur is heel belangrijk voor mij”, zegt ze. ,,Kleur is krachtig.” Toch heeft ze zich er ook weer niet helemáál aan overgeleverd. Op de expositie hangt evengoed een zwierige zwart-wit tekening van een naakte vrouw met tuitmond. ,,Het gaat me om het contrast: kleur tegenover kleur, zacht tegenover hard, inhoud tegenover tekst.”

Naast haar expressieve kleuren, baren ook haar titels opzien. ‘Wie sterk is’, staat op het linker paneel van een drieluik, met in het midden een afbeelding van een verweerde, stenen kop van een farao, ‘moet slim zijn’, lezen we aan de rechterkant. Bij de andere schilderijen staat de titel onder de voorstelling, altijd op een apart stuk doek. Het is ook vanwege haar teksten dat haar docent kunstgeschiedenis aan de Koninklijke Academie in Den Haag, waaraan ze in 1995 cum laude afstudeerde, haar de cabaretier van de Haagse Kunstwereld noemde. Scharroo: ,,Omdat ik op een andere manier dingen serieus neem, dan serieuze mensen andere dingen serieus nemen.”

De kleuren en de titels dragen er toe bij dat haar beeldtaal zowel speels als krachtig overkomt. Op de geëxposeerde doeken komen veel lichaamsvormen voor. Op ‘Allicht een somatische oorsprong’ zien we tegen een rode achtergrond twee benen die gespannen over elkaar heen zijn geslagen. Het enige dat er verder op is afgebeeld is een stopcontact met een stekker erin. ,,Dat staat voor elektriciteit”, zegt ze dubbelzinnig als altijd.
Ziekenhuis

Dat het gebouw, waarin naast galerie Kunstgreep ook vijftig ateliers zijn gevestigd, vroeger een ziekenhuis is geweest, is te merken aan de koele, hoge ruimtes. Toevallig is haar moeder er nog geboren. Op de tweede verdieping op het zuiden bevindt zich het atelier van Scharroo. Oorspronkelijk was het de wachtkamer van de afdeling gynaecologie. Op haar werktafel, blakend in het licht, ligt een vel papier met een half afgemaakte schildering van een zaag. De blauwe kartels steken scherp af tegen de rode achtergrond. De afbeelding ziet er stukken vervaarlijker uit dan het echte, roestige exemplaar dat er als tekenvoorbeeld naast ligt.

Schilderen is niet het enige vak waarmee ze uiting geeft aan haar fantasierijke verbeelding. Met evenveel gemak beoefent ze andere kunstvormen als tekenen en grafiek. Met het laatste won ze in 1993 de VSB grafiekprijs. In die richting studeerde ze ook af. Een prachtig staaltje van haar vaardigheid op dat terrein is beneden in de galerie te zien. Het is haar eindexamen-scriptie voor het vak kunstgeschiedenis. ‘Handboek voor het leven’, staat er in het rood op de oranje kaft van de foliant. ,,Het is een gewichtige oplossing voor iets luchtigs”, zegt ze. ,,Of een luchtige oplossing voor iets gewichtigs.”

Twee bezoekers die verderop bij een werk van haar staan, horen we ineens in de lach schieten. Scharroo voelt zich gestreeld. ,,Ik vind het leuk als mensen moeten lachen om mijn werk. Het doet me niks als mensen met hun handen in hunhaar uren voor een schilderij staan en dan zeggen: dit is kunst. Humor als de ultieme geneeswijze”, zegt ze met een knipoog naar een schilderij dat zo heet.
Verhalen

Het boek dat we doorbladeren bevat een rijke variatie aan afbeeldingen, allemaal even kunstig gemaakt. Er staan fotocollages in, houtsneden, litho’s en etsen. Aan elk heeft ze een titel meegegeven die op ludieke wijze commentaar levert op het leven. ‘Begin de dag fris met een dagelijks stukje soap – effectief middel tegen intriges en wanhoop’ of bij een andere plaat: ‘Het is zo omdat ik het zeg’. Scharroo, alsof we het nog niet wisten: ,,Ik heb geen werken die z.t. (zonder titel, red.) heten.”

Ze beschouwt zichzelf als een verhalenverteller. Ze laat zich inspireren door reizen en primitieve kunstvormen. ,,Ik ben een storyteller. Ik heb heel veel verhalen. Andere mensen hebben ook verhalen, maar die kunnen ermee omgaan. Ik moet ze schilderen.”

Onderwijl verkoopt ze haar eerste litho. De twee bezoekers die we zojuist om haar werk hoorden lachen, kopen een grafiekblad uit het ‘Handboek van het leven’. Scharroo verwacht niet dat het hier bij zal blijven. ,,Deze week komen er ook nog een paar bobo’s langs”, weet ze.

In de galerie staat ook een vitrine met een verzameling kunstboeken onder het glas. Het zijn vijftien genummerde dummy’s met schetsen en tekeningen van haar. De grap is dat je de boeken niet kunt inkijken, want de vitrine zit dicht. Ook een vorm van exhibitionisme. Scharroo: ,,Exhibitionisme slaat niet alleen op het openslaan van een regenjas, maar ook op iets openbaren; dat doet mijn werk ook, namelijk iets van mijn belevingswereld. Het is mijn verhaal.”

De tentoonstelling ‘Nelleke Scharroo Exhibitioneert’ is nog t/m 29 mrt. te bezichtigen in galerie Kunstgreep, Gedempte Burgwal 43 te Den Haag.