”I still remember being a small kid and my dad taking me to his office and printing out sheets of ‘clip-art’ for me to draw around. The word computer evoked a sense of awe for late-1980s Indians, as personal computers didn’t become household items until the mid-1990s.
Consequently, when our family got its first computer in the early 1990s, our ‘computer room’ practically became a shrine for my friends from school. Our personal ‘super-computer’ had a 20 Gig hard-disk, 2MB ram and the Windows 3 operating platform on a 16/32 bit processor. All you could do then was open paintbrush or play preloaded games like solitaire.
We were of the generation that grew with computers, getting new operating systems and processors every few years. I didn’t however take well to the coding side of computing, or anything that didn’t have an easy graphical interface, which was partly why I didn’t major in computer sciences, choosing architecture instead. It’s funny to reminiscence about the old days, of how our first computer divided our family, my mother the lone wolf in the ‘No-Tech’ gang and all of us against her. That we made fun of her when she tried to move the mouse in the air not withstanding, she gave an eloquent speech about what computers were going to turn us into, having grown up seeing the ‘idiot box of the 1980s’ (i.e. TV) make families less social. Well, she wasn’t wrong: for heavens sake, I now watch nature on my laptop.
I use my gaming laptop for everything except gaming: lots of graphic/design softwares and as my main source of entertainment. The internet lets me catch up on news from home and from the architectural diaspora. Being hooked to Google isn’t something I’m proud of but it is part of my life, and the way I communicate through Facebook is reason enough for social networking support groups and de-addiction programs to exist. Though my mother still rages against the machines, she’s come to accept them as inevitable – after all, her family is addicted to them – although she still shouts at Skype if it doesn’t work. Maybe she’s waiting for artificial intelligence? Well, you’ll have to wait a bit longer Ma, the geeks from Delft are almost there.”
My favorites:
bustler.net
thehindu.com
translate.google.com
raaga.com
nationalgeographic.com
Is de wetenschap de juiste keuze voor mij? Blijf ik in Nederland of ga ik naar het buitenland? Hoe kom ik aan het werk in het bedrijfsleven? Promovendi weten nu vaak niet waar ze met dergelijke vragen naar toe kunnen, terwijl internationale promovendi juist verwachten dat de universiteit ze deze service biedt.
In die behoefte wordt nu voorzien via spreekuren van een loopbaanadviseur en een psycholoog bij student and career support. Met de oprichting van de graduate school wil de TU ervoor zorgen dat promovendi minder vaak uitvallen en binnen vier jaar promoveren. De loopbaanadviseur en psycholoog worden aangesteld om daarbij te helpen.
Promovendi hebben soms twijfels over hun werk als onderzoeker. “Ook hebben ze soms motivatie- of concentratieproblemen en willen ze met iemand sparren”, zegt Monique Draijer, loopbaanadviseur voor promovendi.
Als studentendecaan bij student and career support zag Draijer al wekelijks promovendi met dergelijke vragen. “Wij konden ze wel helpen, maar zijn er als studentendecanen voor studenten.”
Hetzelfde geldt voor de studentenpsychologen. “Die richten zich op problemen van adolescenten”, zegt manager Career Centre Caroline Scheepmaker. “Maar promovendi zitten net in de periode daarna: ze gaan samenwonen en vragen zich bijvoorbeeld af hoe je de ambities van beide partners combineert.”
Promovendi kunnen te maken krijgen met bijvoorbeeld stress, faalangst, depressies en onderlinge competitie. Ook eenzaamheid komt voor. “Soms laten internationale promovendi een gezin achter”, zegt Draijer. “Dat is heel zwaar.”
Bij de nog te werven psycholoog kunnen promovendi terecht voor onder meer specifieke trainingen. Net als bij de loopbaanadviseur. Samen met promovendivereniging Promood kijkt Draijer waar behoefte aan is. Te denken valt aan sollicitatie- en netwerk-trainingen of het verbreden van vaardigheden voor iemand die naar het bedrijfsleven wil overstappen.
Bedrijven zien promovendi volgens Scheepmaker als mensen die maximaal twee jaar werkervaring hebben. “Wij kunnen hun waarde beter vertalen en kunnen helpen bij onderhandelen. Met cursussen kun je dat expliciet maken.”
Spreekuur loopbaanadviseur: dinsdag en donderdag 11.30 – 12.30 uur, Jaffalaan 9a.
Comments are closed.