Het vrijdaggebed

Ruim veertig Indonesische moslims staan, blootsvoets of op sokken, kaarsrecht in drie rijen op twee lange matten. ,,Er is geen God dan Allah, Mohammed is zijn profeet”, vervolgt de muezzin met hese stem. Deze tekst, de geloofsbelijdenis, staat ook in Arabische sierletters op een groen spandoek voorin de zaal. De imam neemt het over: ,,Allaaahu akbar!”. De gelovigen staan, bukken en knielen synchroon.

Alhoewel alle moslims welkom zijn, is het merendeel Indonesisch. ,,Het informele samenzijn met landgenoten voor en na de bijeenkomst is ook belangrijk. Het is zelfs een doel van het vrijdaggebed”, zegt Buyung Iqbal Agusdinata, student Lucht- en Ruimtevaart en voorzitter van een vereniging voor moslimintellectuelen.

Op andere dagen bidden de moslims in een van de vier gebedsruimtes bij de faculteiten, of thuis. Alleen op vrijdagmiddag komen zij samen, omdat de Islam dat voorschrijft aan alle moslimmannen (vrouwen mogen ook thuis bidden).

,,Je moet profs eerst uitleggen dat die bijeenkomst heel belangrijk is. Nu ze dat begrijpen, mag ik mijn tentamen een half uur later inleveren als ik vertraagd ben”, zegt Edy Suwondo. Als hij moet kiezen tussen een belangrijk tentamen of het vrijdaggebed, kiest hij toch voor het tentamen. ,,Allah is vergevingsgezind; als je echt niet kunt, geldt dat als een noodgeval.”

Iedere week kiezen de moslims een imam uit hun midden op basis van diens deskundigheid over de islam. Vandaag is de eer aan Iskandarsyah. Met bedeesde stem, bijna fluisterend, spreekt hij de aanwezigen toe. Zijn khutbah, de inleiding op het gebed, gaat over de decadentie waaraan grote beschavingen ten onder zijn gegaan en hij koppelt deze aan koranteksten. De gelijkenis met de huidige situatie in Indonesië is niet toevallig. ,,Dat lot staat ons ook te wachten, vrees ik”, zegt hij na afloop.

De voorganger wordt tijdens de khutbah regelmatig gestoord door de piepende deur als iemand verlaat binnenkomt. Een van hen controleert nog snel of zijn mobiele telefoon uit staat en haast zich naar de gebedsplek.

De sportzaal is zeer geschikt voor het gebed, vindt Hasyim Guatama, voorzitter van een Indonesische moslimorganisatie. Het enige nadeel dat hij kan bedenken is de gelegenheid voor wudu, de rituele reiniging. ,,Er is geen kraantje om je voeten te wassen, alleen een wasbak. Je moet je voeten dus hoog optillen, maar dat is geen ramp hoor”, lacht hij.

Na het gebed discussiëren de gelovigen na over Indonesië, maar ook over andere zaken des levens. Suwondo wappert met een giro-envelop: ,,Dit wordt ook besproken.” En terwijl ze onder het genot van Indonesisch eten verder praten, rennen andere gelovigen achter een bal voor hun wekelijks potje voetbal na het gebed. En dat is gelijk een van de grote voordelen van deze locatie.

,,Allahu akbar!” De muezzin roept op tot gebed. ,,Allah is almachtig!” Het is vrijdagmiddag één uur in het Sportcentrum. Al vijf jaar huren islamitische TU’ers hier een zaal voor het vrijdaggebed. Ruim veertig Indonesische moslims staan, blootsvoets of op sokken, kaarsrecht in drie rijen op twee lange matten. ,,Er is geen God dan Allah, Mohammed is zijn profeet”, vervolgt de muezzin met hese stem. Deze tekst, de geloofsbelijdenis, staat ook in Arabische sierletters op een groen spandoek voorin de zaal. De imam neemt het over: ,,Allaaahu akbar!”. De gelovigen staan, bukken en knielen synchroon.

Alhoewel alle moslims welkom zijn, is het merendeel Indonesisch. ,,Het informele samenzijn met landgenoten voor en na de bijeenkomst is ook belangrijk. Het is zelfs een doel van het vrijdaggebed”, zegt Buyung Iqbal Agusdinata, student Lucht- en Ruimtevaart en voorzitter van een vereniging voor moslimintellectuelen.

Op andere dagen bidden de moslims in een van de vier gebedsruimtes bij de faculteiten, of thuis. Alleen op vrijdagmiddag komen zij samen, omdat de Islam dat voorschrijft aan alle moslimmannen (vrouwen mogen ook thuis bidden).

,,Je moet profs eerst uitleggen dat die bijeenkomst heel belangrijk is. Nu ze dat begrijpen, mag ik mijn tentamen een half uur later inleveren als ik vertraagd ben”, zegt Edy Suwondo. Als hij moet kiezen tussen een belangrijk tentamen of het vrijdaggebed, kiest hij toch voor het tentamen. ,,Allah is vergevingsgezind; als je echt niet kunt, geldt dat als een noodgeval.”

Iedere week kiezen de moslims een imam uit hun midden op basis van diens deskundigheid over de islam. Vandaag is de eer aan Iskandarsyah. Met bedeesde stem, bijna fluisterend, spreekt hij de aanwezigen toe. Zijn khutbah, de inleiding op het gebed, gaat over de decadentie waaraan grote beschavingen ten onder zijn gegaan en hij koppelt deze aan koranteksten. De gelijkenis met de huidige situatie in Indonesië is niet toevallig. ,,Dat lot staat ons ook te wachten, vrees ik”, zegt hij na afloop.

De voorganger wordt tijdens de khutbah regelmatig gestoord door de piepende deur als iemand verlaat binnenkomt. Een van hen controleert nog snel of zijn mobiele telefoon uit staat en haast zich naar de gebedsplek.

De sportzaal is zeer geschikt voor het gebed, vindt Hasyim Guatama, voorzitter van een Indonesische moslimorganisatie. Het enige nadeel dat hij kan bedenken is de gelegenheid voor wudu, de rituele reiniging. ,,Er is geen kraantje om je voeten te wassen, alleen een wasbak. Je moet je voeten dus hoog optillen, maar dat is geen ramp hoor”, lacht hij.

Na het gebed discussiëren de gelovigen na over Indonesië, maar ook over andere zaken des levens. Suwondo wappert met een giro-envelop: ,,Dit wordt ook besproken.” En terwijl ze onder het genot van Indonesisch eten verder praten, rennen andere gelovigen achter een bal voor hun wekelijks potje voetbal na het gebed. En dat is gelijk een van de grote voordelen van deze locatie.