Het Handboek voor de Nerd stort na tien bladzijden in

Het wordt je pas duidelijk als je ze jaren later, op zoek naar een snel cadeau voor een afstudeerder, tegenkomt bij De Slegte. De jongste bijdrage aan het fonds voor nutteloze boeken is van de hand van Max de Bruijn: ‘Handboek voor de nerd’. Weer iemand die leuk is.

Iedere Delftenaar kent ze – of is er zelf een: een nerd met pennen in de borstzak van het ongelijk dichtgeknoopte overhemd, rekenmachine in de aanslag, dikke bril met gedateerd montuur op de neus en ook de rest van het uiterlijk voldoet niet aan de norm. Dit soort mensen tiert welig op de TU en dat is niet zo gek: nerds zijn meestal intelligenter dan hun leeftijdgenoten en leggen andere interesses aan de dag. Terwijl hun klasgenootjes buiten op straat aan het voetballen waren, zaten zij binnen te solderen aan een modem of bereidden zich voor op de scheikunde-olympiade.

Met het handboek voor de nerd probeert Max de Bruijn het verschijnsel nerd te duiden en te verklaren. Nerds blijken namelijk zowel erg gehaat als erg geliefd te zijn. Op Internet schijnt super-nerd Bill Gates vergeleken te worden met Hitler, Stalin en Pol Pot, terwijl ook de hulde-betuigingen aan zijn persoon niet van de lucht zijn.

De Bruijns verklaring voor de haat-liefde relatie van de maatschappij met de nerd geeft hij in zijn voorwoord: ,,De mensheid zou slecht kunnen leven met de nerd als verantwoordelijke voor de zegeningen van het computertijdperk.” De succesvolle, machtige nerd strookt niet met het biologisch bepaalde beeld van succes. Niet de goed-ogende sport-billy, maar de puisterige bril met vet haar is de held van het computertijdperk. En dat steekt.
Gekken

Het verschijnsel nerd is overigens, volgens de Bruijn, van alle tijden: ,,De geschiedenis wemelt van de wereldvreemde, vaak geniale gekken of anderszins opvallende mensen die afwisselend succes of vernedering hebben gekend.” De Bruijn somt in zijn boek een lange lijst van meer en minder bekende (of verwachte) nerds op. Naast de bewierookte Bill Gates en de te verwachten Chriet Titulaer, worden onder anderen Rowan Atkinson, John Major, Joseph Luns, Jannes van der Wal en Ernst Hirsch Ballin in heel hun nerd-zijn beschreven.

Verrassender nerds zijn Tim Immers (‘de blik van een zieke kermisbeer’), Michael Jackson (‘een boze mutant die ik ben slecht, ik ben slecht schreeuwt’) en Wubbo Ockels (‘brokkenpiloot’). Bekende nerds uit de geschiedenis blijken Archimedes, Leonardo da Vinci of Karel de Vijfde te heten, terwijl ook Albert Einstein de dans niet ontspringt. Allemaal nerds. Waarom? Ze legden zich met hart en ziel op iets toe en trokken zich weinig tot niets aan van hun omgeving. Aan uiterlijk hechtten ze dan ook weinig waarde,leert De Bruijn ons.

Naast het vermogen zich op één ding te kunnen concentreren, heeft de standaard-nerd de neiging voor het hoogst mogelijke te kiezen: ,,Het vak dat bijna niemand in de vingers heeft, een wetenschap die slechts voor enkelen is te bevatten.” Maar: ,,Zou echter de verbouw van spruitjes, het schrijven van gedichten of het walsen van staal onverhoopt de huidige plaats innemen van de techniek, dan waren nerds de fanatiekste spruitjeskwekers, de beste dichters en de taaiste staalwalsers.”

Dat nerds ook heel goed kunnen falen bewijst Max de Bruijn zelf met zijn Handboek voor de nerd. Wat een leuke en boeiende beschrijving van een niet eerder zo breed ‘onderzocht’ verschijnsel kon zijn, is geworden tot een al te jolig boekje. Hoewel je bij de cover al gewaarschuwd zou moeten zijn, krijg je na de uitstekende inleiding weer vertrouwen in het boek. Na vijftien pagina’s dient echter de eerste ‘kookles voor nerds’ zich aan. Aan het eind van het boek zijn we recepten rijker voor Meelwormen-cake (‘voor de jarige nerd’), banaan met slayonaise, geflambeerde haring en geroosterde krekels. Bijzonder geestig maar ook heel nerdig, Max de Bruijn.

Ondanks een veelbelovend kort begin eindigt het ‘Handboek voor de nerd’ in flauwe grappen.

Van sommige boeken kun je je blijven afvragen voor wie ze in godsnaam geschreven zijn. Het wordt je pas duidelijk als je ze jaren later, op zoek naar een snel cadeau voor een afstudeerder, tegenkomt bij De Slegte. De jongste bijdrage aan het fonds voor nutteloze boeken is van de hand van Max de Bruijn: ‘Handboek voor de nerd’. Weer iemand die leuk is.

Iedere Delftenaar kent ze – of is er zelf een: een nerd met pennen in de borstzak van het ongelijk dichtgeknoopte overhemd, rekenmachine in de aanslag, dikke bril met gedateerd montuur op de neus en ook de rest van het uiterlijk voldoet niet aan de norm. Dit soort mensen tiert welig op de TU en dat is niet zo gek: nerds zijn meestal intelligenter dan hun leeftijdgenoten en leggen andere interesses aan de dag. Terwijl hun klasgenootjes buiten op straat aan het voetballen waren, zaten zij binnen te solderen aan een modem of bereidden zich voor op de scheikunde-olympiade.

Met het handboek voor de nerd probeert Max de Bruijn het verschijnsel nerd te duiden en te verklaren. Nerds blijken namelijk zowel erg gehaat als erg geliefd te zijn. Op Internet schijnt super-nerd Bill Gates vergeleken te worden met Hitler, Stalin en Pol Pot, terwijl ook de hulde-betuigingen aan zijn persoon niet van de lucht zijn.

De Bruijns verklaring voor de haat-liefde relatie van de maatschappij met de nerd geeft hij in zijn voorwoord: ,,De mensheid zou slecht kunnen leven met de nerd als verantwoordelijke voor de zegeningen van het computertijdperk.” De succesvolle, machtige nerd strookt niet met het biologisch bepaalde beeld van succes. Niet de goed-ogende sport-billy, maar de puisterige bril met vet haar is de held van het computertijdperk. En dat steekt.
Gekken

Het verschijnsel nerd is overigens, volgens de Bruijn, van alle tijden: ,,De geschiedenis wemelt van de wereldvreemde, vaak geniale gekken of anderszins opvallende mensen die afwisselend succes of vernedering hebben gekend.” De Bruijn somt in zijn boek een lange lijst van meer en minder bekende (of verwachte) nerds op. Naast de bewierookte Bill Gates en de te verwachten Chriet Titulaer, worden onder anderen Rowan Atkinson, John Major, Joseph Luns, Jannes van der Wal en Ernst Hirsch Ballin in heel hun nerd-zijn beschreven.

Verrassender nerds zijn Tim Immers (‘de blik van een zieke kermisbeer’), Michael Jackson (‘een boze mutant die ik ben slecht, ik ben slecht schreeuwt’) en Wubbo Ockels (‘brokkenpiloot’). Bekende nerds uit de geschiedenis blijken Archimedes, Leonardo da Vinci of Karel de Vijfde te heten, terwijl ook Albert Einstein de dans niet ontspringt. Allemaal nerds. Waarom? Ze legden zich met hart en ziel op iets toe en trokken zich weinig tot niets aan van hun omgeving. Aan uiterlijk hechtten ze dan ook weinig waarde,leert De Bruijn ons.

Naast het vermogen zich op één ding te kunnen concentreren, heeft de standaard-nerd de neiging voor het hoogst mogelijke te kiezen: ,,Het vak dat bijna niemand in de vingers heeft, een wetenschap die slechts voor enkelen is te bevatten.” Maar: ,,Zou echter de verbouw van spruitjes, het schrijven van gedichten of het walsen van staal onverhoopt de huidige plaats innemen van de techniek, dan waren nerds de fanatiekste spruitjeskwekers, de beste dichters en de taaiste staalwalsers.”

Dat nerds ook heel goed kunnen falen bewijst Max de Bruijn zelf met zijn Handboek voor de nerd. Wat een leuke en boeiende beschrijving van een niet eerder zo breed ‘onderzocht’ verschijnsel kon zijn, is geworden tot een al te jolig boekje. Hoewel je bij de cover al gewaarschuwd zou moeten zijn, krijg je na de uitstekende inleiding weer vertrouwen in het boek. Na vijftien pagina’s dient echter de eerste ‘kookles voor nerds’ zich aan. Aan het eind van het boek zijn we recepten rijker voor Meelwormen-cake (‘voor de jarige nerd’), banaan met slayonaise, geflambeerde haring en geroosterde krekels. Bijzonder geestig maar ook heel nerdig, Max de Bruijn.