Healen

De zaal zit redelijk vol, zo’n 2200 bezoekers, volgens Jomanda zelf. Veel vrouwen, van die types die je ook bij de Chippendales ziet, maar dan wat ouder. Sommigen van hen hebben hun echtgenoot meegenomen, goedzakken die het allemaal gelaten over zich heen laten komen en glazig kijken als hun vrouwen laten zien dat de trouwring zomaar naar een andere vinger verhuisd is.

In de oude Tielse veilinghal zit donderdagavond 17 november ook een groepje van vijftien Delftenaren. Zij zijn meegekomen met een uitje van de culturele ondervereniging van Virgiel, Lancet.

Het is vooral nieuwgierigheid die hen naar de Betuwe heeft gebracht, maar sommigen hebben ook serieuze problemen. Wanneer Jomanda op een gegeven moment meedeelt dat nu alle mensen met fobieën en verslavingen hun rechtervinger in het heilzame fonteintje mogen steken , staan een paar verstokte rokers op uit het groepje. Ze worden door de Jomanda security naar de bron geleid (,,niet uit drinken”, waarschuwt een bordje naast een Mariabeeldje), waaruit het water begint te stromen nadat men op een lichtknopje heeft gedrukt. ,,En? Hoe voel je je nu?” vraagt iemand aan één van de verslaafden, nadat ze teruggekeerd is. ,,Ik heb trek in een peuk”, is het antwoord.

Op het hemelsblauwe podium voorin de hal loopt medium Jomanda, die er in haar Romeinse tunica en met een microfoontje voor haar mond uitziet als het orakel van Delphi in science-fiction-uitvoering. Ze wandelt rond tussen de bedden waarop zo’n twintig uitverkorenen geheald liggen te worden. De meeste van hen zijn ‘in narcose’, ofwel in trance, en gaan rare dingen doen. Eén kerel staat een half uur met opgestoken vinger, iemand wiegt een denkbeeldige baby en eet hem daarna op, een vrouw van ongeveer zeventig lijkt een kind of een orgasme te krijgen.

Ook in de zaal zelf wordt Jomanda’s kracht merkbaar. Mensen gaan boeren, huilen, knorren of headbangen.

Andere bezoekers komen ‘vast te zitten’. Zij kunnen niks meer bewegen. ,,Dat is goed. U wordt nu behandeld”, verklaart Jomanda het onverklaarbare. ,,Maar als u erg veel pijn heeft, zal ik even om een verdoving vragen.” Dertig Delftse ogen speuren de zaal af naar een verpleegster met een spuitje. Maar die komt niet. De verdoving komt van boven.

,,Ik ben maar een medium”, wuift Jomanda dan ook steeds bescheiden alle dank weg. ,,Het is het allerhoogste, het allerzuiverste dat via zuivere zielen ingrijpt in het leven op aarde.” Ondanks haar roem is de Tovenares van Tiel dan ook niet naast haar schoenen gaan lopen. Zij is een nuchtere Hollandse meid gebleven. Ze wisselt de praktische aanwijzingen (,,Nu mogen alle mensen uit vak vijf uit 1953 met een oogaandoening voor een handoplegging naar voren komen”) af met nuttige tips voor thuis, bijvoorbeeld dat je ook via de radio geheald kunt worden, aangezien de liefdesenergie geen tijd en ruimte kent. En: ,,Het genezende kaartje is twaalf weken houdbaar. Daarna kunt u het naar mij opsturen, zodat het opnieuw ingestraald kan worden.”

Aan het einde van de voorstelling ontpopt Jomanda zich op devalreep nog als idealist. Ze hoopt op een samenleving zonder oorlog en zonder milieuvervuiling, ,,niet een wereld die beheerst wordt door techniek en wetenschap”. ,,Bravo”, mompelen de Delftenaren instinctief, als ze die laatste woorden horen. ,,Weg met de consumptiemaatschappij”, zegt Jomanda tot slot. Applaus. Dan gaat de snackbar open en gaat iedereen een lekker patatje oorlog halen.

Een aantal mensen blijft zitten. De meesten van hen ‘zitten nog vast’ en kunnen niet weg. Eén van de Virgilianen blijft ook zitten. Teleurgesteld kijkt hij naar het kraslot in zijn hand. Jomanda heeft niet gewerkt.