Alex d’Electrique put de laatste jaren steeds meer inspiratie uit het traditionele toneelrepertoire. In hun nieuwste stuk ‘Het periodiek systeem der elementen’ vervult Hamlet zelfs een hoofdrol.
Maar daar is dan ook alles mee gezegd, want zijn tegenspeler is niemand minder dan Adolf, zodat het feestje als vanouds weer danig uit de hand loopt.
Van Alex d’Electrique is onlangs een boekje verschenen met de teksten van hun laatste voorstellingen. Auteur en acteur Ko van den Bosch lijkt zich daarmee te ontworstelen aan het underground-imago dat hem sinds jaar en dag aankleeft. Een imago dat hem met zijn explosieve optredens boordevol kettingzagen, weerlichten en mokerslagen niet bepaald zonder reden ten deel was gevallen.
Ko van den Bosch is inmiddels al lang ontstegen aan de kraakscene van begin jaren tachtig. Hij toert met zijn groep langs alle gevestigde podia en een paar weken geleden maakte hij zelfs zijn opwachting bij Hanneke Groenteman, de haren gekamd en keurig gestoken in een zalmkleurig colbertje. Een aardige vent, maar hoe hij ook zijn best doet, het keurmerk van de ideale schoonzoon zal de Nederlandse Vereniging van Huisvrouwen hem nog lang niet toekennen.
Dat zijn voorstellingen wat meer tegen de toneelliteratuur aanleunen, is een kleine koerswijziging, maar al in de eerste scène is de toon gezet. De directeur van het chemieconcern zit namelijk met zijn broek op de enkels boven een la van een archiefkast zijn gat leeg te drukken. Onderwijl voegt hij een medewerkster een paar snedige woorden toe, die een doorsnee kampbeul beslist zou inslikken.
Als dan even later Van den Bosch zelf ten tonele verschijnt in de rol van Adolf dan is het helemaal oppassen geblazen. Hij hoeft zijn markant hoofd maar te laten zien, zijn nijlpaard-grote mond een stukje te openen en je voelt meteen dat het niet pluis gaat worden. Daarvoor hoeft hij niet eens grof te zijn, maar dat wordt hij natuurlijk wel, want aan het eind van het stuk toont hij zijn ware aard door even flink om zich heen te maaien.
Troonpretendent
Daartoe voelt hij zich wel gedwongen, want hij voert een strijd om de opvolging van de directeur van het chemieconcern. Deze loopt zichtbaar op zijn laatste benen en is naarstig op zoek naar een troonpretendent. Hij heeft zijn zoon Hamlet op het oog, die samen met de schoonmaakster het minst slecht is van het hele gezelschap, maar ook het meest onnozel. Als een twijfelaar pur sang, een geboren rukker die volstrekt ongeschikt is om welke functie dan ook uit te oefenen is hij de ideale prooi voor Adolf.
Zoals de namen al suggereren zijn elementen van de theaterhistorie verweven met die van de wereldgeschiedenis en daarmee krijgt ‘Het periodiek systeem der elementen’ eenmacabere, realistische ondertoon. De wereld als een groot omspannend chemieconcern. Hamlet als de personificatie van de impotente Europese regeringsleiders die lijdzaam toekeken hoe de Nazi’s hun messen slepen. En onlangs niet bij machte waren het geweld in Bosnië de kop in te drukken.
Alex d’Electrique is gespecialiseerd in overstatements en de overdadige hoeveelheid bloed en sperma die vloeit ontneemt het zicht weleens op de onderliggende betekenislaag, maar dat wil ook weer niet zeggen dat Van den Bosch afstand moet nemen van zijn imago. Daarvoor valt er namelijk veel te veel te beleven bij zijn voorstellingen. Zijn zalmkleurig jasje mag hij aanhouden, als hij hem op het podium maar in de kleedkamer laat hangen.
‘Het periodiek systeem der elementen’ van Alex d’Electrique treedt vr. 15 mrt. om 20.15 uur op in Theater de Veste.
Alex d’Electrique put de laatste jaren steeds meer inspiratie uit het traditionele toneelrepertoire. In hun nieuwste stuk ‘Het periodiek systeem der elementen’ vervult Hamlet zelfs een hoofdrol. Maar daar is dan ook alles mee gezegd, want zijn tegenspeler is niemand minder dan Adolf, zodat het feestje als vanouds weer danig uit de hand loopt.
Van Alex d’Electrique is onlangs een boekje verschenen met de teksten van hun laatste voorstellingen. Auteur en acteur Ko van den Bosch lijkt zich daarmee te ontworstelen aan het underground-imago dat hem sinds jaar en dag aankleeft. Een imago dat hem met zijn explosieve optredens boordevol kettingzagen, weerlichten en mokerslagen niet bepaald zonder reden ten deel was gevallen.
Ko van den Bosch is inmiddels al lang ontstegen aan de kraakscene van begin jaren tachtig. Hij toert met zijn groep langs alle gevestigde podia en een paar weken geleden maakte hij zelfs zijn opwachting bij Hanneke Groenteman, de haren gekamd en keurig gestoken in een zalmkleurig colbertje. Een aardige vent, maar hoe hij ook zijn best doet, het keurmerk van de ideale schoonzoon zal de Nederlandse Vereniging van Huisvrouwen hem nog lang niet toekennen.
Dat zijn voorstellingen wat meer tegen de toneelliteratuur aanleunen, is een kleine koerswijziging, maar al in de eerste scène is de toon gezet. De directeur van het chemieconcern zit namelijk met zijn broek op de enkels boven een la van een archiefkast zijn gat leeg te drukken. Onderwijl voegt hij een medewerkster een paar snedige woorden toe, die een doorsnee kampbeul beslist zou inslikken.
Als dan even later Van den Bosch zelf ten tonele verschijnt in de rol van Adolf dan is het helemaal oppassen geblazen. Hij hoeft zijn markant hoofd maar te laten zien, zijn nijlpaard-grote mond een stukje te openen en je voelt meteen dat het niet pluis gaat worden. Daarvoor hoeft hij niet eens grof te zijn, maar dat wordt hij natuurlijk wel, want aan het eind van het stuk toont hij zijn ware aard door even flink om zich heen te maaien.
Troonpretendent
Daartoe voelt hij zich wel gedwongen, want hij voert een strijd om de opvolging van de directeur van het chemieconcern. Deze loopt zichtbaar op zijn laatste benen en is naarstig op zoek naar een troonpretendent. Hij heeft zijn zoon Hamlet op het oog, die samen met de schoonmaakster het minst slecht is van het hele gezelschap, maar ook het meest onnozel. Als een twijfelaar pur sang, een geboren rukker die volstrekt ongeschikt is om welke functie dan ook uit te oefenen is hij de ideale prooi voor Adolf.
Zoals de namen al suggereren zijn elementen van de theaterhistorie verweven met die van de wereldgeschiedenis en daarmee krijgt ‘Het periodiek systeem der elementen’ eenmacabere, realistische ondertoon. De wereld als een groot omspannend chemieconcern. Hamlet als de personificatie van de impotente Europese regeringsleiders die lijdzaam toekeken hoe de Nazi’s hun messen slepen. En onlangs niet bij machte waren het geweld in Bosnië de kop in te drukken.
Alex d’Electrique is gespecialiseerd in overstatements en de overdadige hoeveelheid bloed en sperma die vloeit ontneemt het zicht weleens op de onderliggende betekenislaag, maar dat wil ook weer niet zeggen dat Van den Bosch afstand moet nemen van zijn imago. Daarvoor valt er namelijk veel te veel te beleven bij zijn voorstellingen. Zijn zalmkleurig jasje mag hij aanhouden, als hij hem op het podium maar in de kleedkamer laat hangen.
‘Het periodiek systeem der elementen’ van Alex d’Electrique treedt vr. 15 mrt. om 20.15 uur op in Theater de Veste.
Comments are closed.