Halverwegedip

/p>

Promovendi hebben een soortgelijke etiquette. Lieve lezer, ik druk je op het hart: vraag nóóit ‘hoe gaat het met je onderzoek?’ of ‘hoeveel artikelen moet je nog?’ Niet omdat het betreffende onderzoek misschien minder lekker gaat, maar om de implicatie. Dit soort vragen zijn een herinnering aan de constante prestatiedruk. Wees beleefd en vermijd zulke vragen.

Waarom vertel ik dit? Vandaag exact twee jaar geleden ben ik zelf begonnen aan mijn promotie. Twee jaar geleden wist ik nauwelijks iets van polyelektrolieten, halfgeleider-devices en impedantie-spectroscopie. En over exact twee jaar moet ik daarin een expert zijn. In mijn resterende tijd moet ik dus een boekwerkje, vier artikelen, en een praatje afleveren. Reden voor paniek.

Zie daar: de legendarische PhD-halverwegedip. De dip in vertrouwen, vooruitzicht en motivatie. Een soort midlifecrisis. De dip die veroorzaakt wordt door het besef dat de verzette hoeveelheid werk niet genoeg is voor een half promotieonderzoek. Ofwel, als ik nóg eens zoveel werk zou verzetten als ik nu al gedaan heb, kom ik er niet. En dan breekt de promovendus. Afhankelijk van de nabije omgeving resulteert dat geregeld tot een serieuze depressie van zeg, een maand.

Na de halverwegedip komt het inzicht dat een derdejaars promovendus productiever is dan een tweedejaars, dus dat het allemaal wel weer goed zal komen. Maar dat neemt niet weg, dat die maand een psychologische hel is. Wat nu te doen?

Met gepaste trots (met dank aan dr. Maurice Mourad voor het idee) presenteer ik u: het legendarische halverwegefeest. Beste mede-promovendi, ik moedig jullie aan om mijn plan over te nemen en een feest te organiseren dat alle andere feesten doet verbleken. Nodig vrienden en collega’s – je prof incluis – uit om iedereen eraan te herinneren dat je hoe dan ook op tijd zal promoveren. Bonustip: vraag je beschonken promotor hoe die zijn/haar halverwegedip overwon.