Grote woorden

Ergens vermoed ik dat je beter dingen kunt doen dan er eindeloos over te lullen. Ik neem een resoluut besluit. Ik word sustainable. Cold turkey. Op het internet shop ik mijn nieuwe lifestyle bij elkaar. Zo weinig mogelijk vlees en dan alleen biologisch, alles fair trade, geen producten met palmolie, altijd de fiets nemen, spaarlampen, vintagekleding, biologische wijn/kaas/pindakaas. Het blijkt nog helemaal niet zo makkelijk. De gemiddelde supermarkt verkoopt alleen heel dure en beperkte bijproducten. Biologische wijn is niet te drinken en de keuze aan vleesvervangers is niet bepaald gevarieerd. Ondertussen zet ik mijn duurzame veldwerk voort. Van de hoeveelheid biomassa die nodig is voor de productie van mijn vegetarische kaas, kan een heel dorp in China twee weken leven, leer ik. Biobrandstof ontbost grote delen van deze planeet. Soja zit vol met pesticiden van uitgebuite boeren. Hoe bewuster ik word, hoe dieper en stinkender de beerput die ik lijk te hebben open getrokken.
Grondstoffen, productie, distributie, consumptie en afval staan nog altijd voor vervuiling, uistoot, waterverspilling, uitputting en uitbuiting. Op de TU vind ik geweldige initiatieven. Mensen die nadenken over een betere wereld en daar intelligente gesprekken over kunnen voeren. Maar ik zit na een week keiharde arbeid mistroostig achter mijn zoveelste textuurloze sojaburger. Zonder vrienden, want die gingen uit eten. Machteloos en nietig, gevangen in een systeem dat mij verslaafd maakt aan imago, spullen en opgedrongen luxe.
Ik open een e-mail van een goede vriend uit Washington. ‘Anna! We did it! Life is good and alles is mogelijk!’ Ik heb een droom, dat over twintig jaar mijn kinderen wakker worden in een wereld die met respect en zorg behandeld wordt, waarin mens, plant en dier duurzaam naast elkaar leven. Kan onze generatie ingenieurs deze droom helpen te verwezenlijken? I would like to say: ‘yes, we can.’