Gratis huis

Een opmerkelijk initiatief, constateert prof.dr. Peter Boelhouwer, wetenschappelijk directeur van het onderzoeksinstituut op het gebied van wonen, bouwen en de gebouwde omgeving OTB desgevraagd. “Als het slaagt heeft de gemeente koopkrachtige huishoudens in de wijk en zal dit het begin zijn van een wijk met een evenwichtige samenstelling.”

Strategisch vindt Boelhouwer het een slimme zet van de gemeente. “Het is een interessant experiment om mensen aan de buurt te binden. Nu trekken mensen weg uit Spangen zodra ze de kans krijgen.”

De gemeente geeft de huizen niet zomaar weg: deelnemers moeten tussen de 90- en 210 duizend euro investeren, gezamenlijk de buitenkant renoveren en de riolering moet worden vernieuwd.

Met deze eisen en begeleiding vanuit de gemeente denkt Boelhouwer dat dit initiatief kans van slagen heeft, ook omdat eerdere koopprojecten in Rotterdamse probleembuurten zijn geslaagd. “Maar het is een behoorlijk risico. Als de buurt zo slecht blijft, krijg je dat geld niet terug. In de Diamantbuurt in Amsterdam is onlangs een gezin weggepest. Als huurder kun je je koffers pakken, maar als koper nauwelijks, want dan zit je met een onverkoopbaar huis.”

Voorwaarde voor het slagen van het project is dan ook dat de gemeente Rotterdam investeert in een betere buurt en goede voorzieningen, zegt drs. Frank Wassenberg, senior onderzoeker stedelijke vernieuwing van woonwijken van OTB. “De gemeente zal ook wat moeten doen aan de veiligheid, de drugsoverlast, zorgen dat het vuilnis wordt opgehaald, enzovoort. Alleen dan is er een kans dat meer woonblokken worden verbeterd en de hele buurt er bovenop komt. Mensen nemen nu een groot risico; ze willen over tien jaar hun huis weer kunnen doorverkopen.”

Met Spangen kan hetzelfde gebeuren als in de Amsterdamse wijken de Jordaan en de Pijp is gebeurd en in het Westerkwartier in Delft. Wassenberg: “Die wijken waren vroeger ook slecht. Door particulieren te laten investeren komen zulke wijken er weer bovenop. Gentrification noemen we dat. Mensen kopen oude woningen met architectonische waarde en knappen ze op. De huizen waar het in Spangen om gaat, zijn vooroorlogse woningen. Die zijn zeer gewild, dus dat is alvast een voordeel voor het slagen van het project. Maar dan moet ook de rest van de buurt worden aangepakt.”

De gemeente Rotterdam geeft de huizen weg in de strijd tegen verpaupering van de wijk Spangen. Hoe ver mag de overheid gaan met dit soort initiatieven om de samenstelling van een wijk te beïnvloeden? Boelhouwer: “In de jaren tachtig verkocht de regering in Engeland woningen met kortingen van tachtig procent. Dat gaat te ver, vind ik. Maar dit Rotterdamse initiatief niet: het voorkomt dat armoede zich concentreert. Je wilt geen Amerikaanse toestanden zoals getto’s in Nederland.” (IL)

Een opmerkelijk initiatief, constateert prof.dr. Peter Boelhouwer, wetenschappelijk directeur van het onderzoeksinstituut op het gebied van wonen, bouwen en de gebouwde omgeving OTB desgevraagd. “Als het slaagt heeft de gemeente koopkrachtige huishoudens in de wijk en zal dit het begin zijn van een wijk met een evenwichtige samenstelling.”

Strategisch vindt Boelhouwer het een slimme zet van de gemeente. “Het is een interessant experiment om mensen aan de buurt te binden. Nu trekken mensen weg uit Spangen zodra ze de kans krijgen.”

De gemeente geeft de huizen niet zomaar weg: deelnemers moeten tussen de 90- en 210 duizend euro investeren, gezamenlijk de buitenkant renoveren en de riolering moet worden vernieuwd.

Met deze eisen en begeleiding vanuit de gemeente denkt Boelhouwer dat dit initiatief kans van slagen heeft, ook omdat eerdere koopprojecten in Rotterdamse probleembuurten zijn geslaagd. “Maar het is een behoorlijk risico. Als de buurt zo slecht blijft, krijg je dat geld niet terug. In de Diamantbuurt in Amsterdam is onlangs een gezin weggepest. Als huurder kun je je koffers pakken, maar als koper nauwelijks, want dan zit je met een onverkoopbaar huis.”

Voorwaarde voor het slagen van het project is dan ook dat de gemeente Rotterdam investeert in een betere buurt en goede voorzieningen, zegt drs. Frank Wassenberg, senior onderzoeker stedelijke vernieuwing van woonwijken van OTB. “De gemeente zal ook wat moeten doen aan de veiligheid, de drugsoverlast, zorgen dat het vuilnis wordt opgehaald, enzovoort. Alleen dan is er een kans dat meer woonblokken worden verbeterd en de hele buurt er bovenop komt. Mensen nemen nu een groot risico; ze willen over tien jaar hun huis weer kunnen doorverkopen.”

Met Spangen kan hetzelfde gebeuren als in de Amsterdamse wijken de Jordaan en de Pijp is gebeurd en in het Westerkwartier in Delft. Wassenberg: “Die wijken waren vroeger ook slecht. Door particulieren te laten investeren komen zulke wijken er weer bovenop. Gentrification noemen we dat. Mensen kopen oude woningen met architectonische waarde en knappen ze op. De huizen waar het in Spangen om gaat, zijn vooroorlogse woningen. Die zijn zeer gewild, dus dat is alvast een voordeel voor het slagen van het project. Maar dan moet ook de rest van de buurt worden aangepakt.”

De gemeente Rotterdam geeft de huizen weg in de strijd tegen verpaupering van de wijk Spangen. Hoe ver mag de overheid gaan met dit soort initiatieven om de samenstelling van een wijk te beïnvloeden? Boelhouwer: “In de jaren tachtig verkocht de regering in Engeland woningen met kortingen van tachtig procent. Dat gaat te ver, vind ik. Maar dit Rotterdamse initiatief niet: het voorkomt dat armoede zich concentreert. Je wilt geen Amerikaanse toestanden zoals getto’s in Nederland.” (IL)