Groeiende stapels fiches en glunderende gezichten tijdens het ‘Texas no limit hold’em’-toernooi in het clubhuis van studievereniging Leeghwater. Een avondje proberen het gezicht in de plooi te houden.
Poker is geen gokspel, dus op papier het ideale kaartspel voor studenten. Ten eerste hebben weinig bevolkingsgroepen zoveel tijd om (online) spelletjes te spelen. Ten tweede speel je niet tegen een machine, maar tegen andere mensen. Mensen met vergelijkbare hoeveelheden vrije tijd: werklozen, gelukszoekers en andere studenten. Zie daar de mogelijkheden: wie kan tippen aan de Delftse kennis van wiskunde en statistiek?
Voor de bijna honderd studenten rond de pokertafels in ‘Het Lagerhuys’ geldt dit voordeel niet. Zij bevinden zich onder gelijkgestemden: louter werktuigbouwers. En werktuigbouwers zouden geen werktuigbouwers zijn als er op zo’n avond niet ook iets technisch is toegevoegd: boven de finaletafel hangt een camera die de verrichtingen van de spelers volgt.
“Tijdens dit ‘no limit hold’em’-toernooi begint iedereen met 1250 fiches en met de tijd vliegt de verplichte inzet omhoog”, vertelt penningmeester Ruben Griffioen, organisator van het toernooi. Voor het organiseren van zo’n pokertoernooi is weinig nodig, volgens de financiële man van de studievereniging. “Een paar tafels en een stapel fiches van het Kruidvat. Een geldprijs hebben we niet, want het geld ging al op aan de aanschaf van de fiches en de tafelkleden.”
Na twee uur pokeren is zo’n 40 procent van de spelers uit de race. Een van hen is Yori de Bakker. “Je kunt met rotkaarten heel ver komen”, is zijn conclusie na twee uur overleven. “Wanneer je de hele avond structureel je hoogste kaart speelt, win je nog vrij regelmatig. Folding heet dat. Ik speel maar af en toe dus ik vind dat ik het best aardig heb gedaan.”
Een speler met hoed en zonnebril zit nog altijd aan tafel. Had De Bakker zich niet ook moeten verschuilen achter donkere glazen? “Nee, daar houd ik niet van. Ik vind het klasse wanneer je elkaar eerlijk in de ogen kijkt.”
De eveneens uitgespeelde Roel Vissers heeft een vergelijkbare speltactiek. “Ik ga alleen mee met echt goede kaarten en ik probeer niet onder de indruk te raken wanneer iemand veel wint.” Hij zit een stuk vaker aan een pokertafel. “In mijn studentenhuis is niemand voor poker te porren, maar met vrienden van de middelbare school speel ik vrij regelmatig. Niet om grote bedragen hoor. Ik hoorde laatst over een student die in een half jaar achtduizend dollar bij elkaar pokerde maar dat zit er voor mij niet in.” Vissers is net als De Bakker pleitbezorger van een pokerface. “Voor mij geen hoed, zonnebril of mp3-speler om me van de wereld af te sluiten.”
Rond half negen arriveert een enorme stapel pizza’s en wordt het toernooi tijdelijk onderbroken. Een deel van de verliezers heeft zich voor een groot scherm genesteld, waarop later die avond live de finale van de Champions League wordt uitgezonden. Tien oogstrelende goals uit de carrière van Dennis Bergkamp zorgen alvast voor de nodige oh’s en ah’s.
Rond een uur of tien zijn nog achttien spelers overgebleven en begint de finale. Met als minimale inzet vijfhonderd en duizend fiches slinkt de groep in hoog tempo. Sjoerd Algera is op dat moment chipleader met een enorme stapel fiches. In een rechtstreeks duel speelt hij even later tegen de enig overgebleven tegenstander: Luc van Kuik. Twee mannen. Twee stapels fiches. Van Kuik wint.
Voor het organiseren van een pokertoernooi is weinig nodig. “Een paar tafels en een stapel fiches van het Kruidvat.” (Foto: Hans Stakelbeek/FMAX)
Poker is geen gokspel, dus op papier het ideale kaartspel voor studenten. Ten eerste hebben weinig bevolkingsgroepen zoveel tijd om (online) spelletjes te spelen. Ten tweede speel je niet tegen een machine, maar tegen andere mensen. Mensen met vergelijkbare hoeveelheden vrije tijd: werklozen, gelukszoekers en andere studenten. Zie daar de mogelijkheden: wie kan tippen aan de Delftse kennis van wiskunde en statistiek?
Voor de bijna honderd studenten rond de pokertafels in ‘Het Lagerhuys’ geldt dit voordeel niet. Zij bevinden zich onder gelijkgestemden: louter werktuigbouwers. En werktuigbouwers zouden geen werktuigbouwers zijn als er op zo’n avond niet ook iets technisch is toegevoegd: boven de finaletafel hangt een camera die de verrichtingen van de spelers volgt.
“Tijdens dit ‘no limit hold’em’-toernooi begint iedereen met 1250 fiches en met de tijd vliegt de verplichte inzet omhoog”, vertelt penningmeester Ruben Griffioen, organisator van het toernooi. Voor het organiseren van zo’n pokertoernooi is weinig nodig, volgens de financiële man van de studievereniging. “Een paar tafels en een stapel fiches van het Kruidvat. Een geldprijs hebben we niet, want het geld ging al op aan de aanschaf van de fiches en de tafelkleden.”
Na twee uur pokeren is zo’n 40 procent van de spelers uit de race. Een van hen is Yori de Bakker. “Je kunt met rotkaarten heel ver komen”, is zijn conclusie na twee uur overleven. “Wanneer je de hele avond structureel je hoogste kaart speelt, win je nog vrij regelmatig. Folding heet dat. Ik speel maar af en toe dus ik vind dat ik het best aardig heb gedaan.”
Een speler met hoed en zonnebril zit nog altijd aan tafel. Had De Bakker zich niet ook moeten verschuilen achter donkere glazen? “Nee, daar houd ik niet van. Ik vind het klasse wanneer je elkaar eerlijk in de ogen kijkt.”
De eveneens uitgespeelde Roel Vissers heeft een vergelijkbare speltactiek. “Ik ga alleen mee met echt goede kaarten en ik probeer niet onder de indruk te raken wanneer iemand veel wint.” Hij zit een stuk vaker aan een pokertafel. “In mijn studentenhuis is niemand voor poker te porren, maar met vrienden van de middelbare school speel ik vrij regelmatig. Niet om grote bedragen hoor. Ik hoorde laatst over een student die in een half jaar achtduizend dollar bij elkaar pokerde maar dat zit er voor mij niet in.” Vissers is net als De Bakker pleitbezorger van een pokerface. “Voor mij geen hoed, zonnebril of mp3-speler om me van de wereld af te sluiten.”
Rond half negen arriveert een enorme stapel pizza’s en wordt het toernooi tijdelijk onderbroken. Een deel van de verliezers heeft zich voor een groot scherm genesteld, waarop later die avond live de finale van de Champions League wordt uitgezonden. Tien oogstrelende goals uit de carrière van Dennis Bergkamp zorgen alvast voor de nodige oh’s en ah’s.
Rond een uur of tien zijn nog achttien spelers overgebleven en begint de finale. Met als minimale inzet vijfhonderd en duizend fiches slinkt de groep in hoog tempo. Sjoerd Algera is op dat moment chipleader met een enorme stapel fiches. In een rechtstreeks duel speelt hij even later tegen de enig overgebleven tegenstander: Luc van Kuik. Twee mannen. Twee stapels fiches. Van Kuik wint.
Voor het organiseren van een pokertoernooi is weinig nodig. “Een paar tafels en een stapel fiches van het Kruidvat.” (Foto: Hans Stakelbeek/FMAX)
Comments are closed.