Gewelddadige gebaren

Delta 2003, nummer 25
Als Lei voor de derde keer op de spatiebalk drukt, is de proefpersoon opeens vanuit iedere gewenste hoek en afstand te bekijken, afhankelijk van de hoofdbewegingen van de kijker. Lei legt de goocheltruc uit: “Een derde camera volgt de ogen van de deelnemers. Zo weet het systeem in welke richting iedereen kijkt.” Door bovendien delen van het uiterlijk van de kamer van de gebruiker te kopiëren in een virtuele ruimte, lijkt het net alsof de gesprekspartners in het eigen kantoor zitten.
 

,

Bangjun Lei was zijn tijd ver vooruit. Vijf jaar geleden promoveerde hij bij Elektrotechniek, Wiskunde en Informatica (EWI) op een videosysteem waarmee je videoconferenties kon houden in 3D. Hiermee konden mensen elkaar pas echt goed begrijpen, omdat ook alle non-verbale signalen van de gesprekspartners zoals knikken en vooroverbuigen duidelijk overkwamen.
Het systeem gebruikt voor iedere deelnemer twee camera’s. De ene staat schuin links voor de proefpersoon opgesteld en de andere schuin rechts. Met de plaatjes die deze camera’s leveren, bouwt het systeem driedimensionale beelden op van de deelnemers. In iedere ruimte volgt een derde camera de blik van de deelnemer. Snelle data-analyse van de kijkrichtingen maakt het mogelijk dat gesprekspartners elkaar vanuit iedere gewenste hoek kunnen bekijken.
“Het is een heel ingewikkelde techniek”, vertelt Lei, die nu gastonderzoeker is bij EWI. “Onder laboratoriumomstandigheden werkte het goed, maar dat
betekent niet dat het systeem klaar was om op de markt gebracht te worden. De ene camera moet de exacte positie van de andere kennen. Alleen dan kan de software de situatie reconstrueren. Dat vergt nauwkeurig kalibreerwerk. Daarbij kwam dat schaduwen van mensen op de muur voor problemen zorgden. De camera’s dachten wel eens dat daar ook een persoon zat.”
Lei liet zijn 3D-videoconferentieproject na zijn promotie jarenlang op de plank liggen omdat de computers en beeldverwerkingsprogramma’s volgens hem niet goed genoeg waren. Maar nu heeft hij het idee weer opgepikt. “Er is nu veel betere hardware”, zegt hij. “De computers zijn sneller en de grafische kaarten zijn beter in staat om de beelden te analyseren. Het is alleen nog maar een kwestie van software ontwikkelen.” Dat laatste gaat hij doen met zijn eigen onderzoeksteam aan de Chinese Three Gorges University, waar hij onlangs is aangesteld als professor.
Aan de TU wil Lei andere wilde plannen uitwerken. Samen met dr. Emile Hendriks van Informatie- en Communicatietheorie van EWI, wil hij een videoprogramma ontwikkelen dat gebaren herkent. “Het moet gewelddadige tekenen herkennen”, zegt de onderzoeker, terwijl hij obscene gebaren maakt. “Bewakingssystemen kunnen dan alarm slaan als er geweld op straat dreigt. In de toekomst kun je hiermee ook door middel van handgebaren de televisie bedienen.”

Delta 2003, nummer 25
Als Lei voor de derde keer op de spatiebalk drukt, is de proefpersoon opeens vanuit iedere gewenste hoek en afstand te bekijken, afhankelijk van de hoofdbewegingen van de kijker. Lei legt de goocheltruc uit: “Een derde camera volgt de ogen van de deelnemers. Zo weet het systeem in welke richting iedereen kijkt.” Door bovendien delen van het uiterlijk van de kamer van de gebruiker te kopiëren in een virtuele ruimte, lijkt het net alsof de gesprekspartners in het eigen kantoor zitten.
 

Bangjun Lei was zijn tijd ver vooruit. Vijf jaar geleden promoveerde hij bij Elektrotechniek, Wiskunde en Informatica (EWI) op een videosysteem waarmee je videoconferenties kon houden in 3D. Hiermee konden mensen elkaar pas echt goed begrijpen, omdat ook alle non-verbale signalen van de gesprekspartners zoals knikken en vooroverbuigen duidelijk overkwamen.
Het systeem gebruikt voor iedere deelnemer twee camera’s. De ene staat schuin links voor de proefpersoon opgesteld en de andere schuin rechts. Met de plaatjes die deze camera’s leveren, bouwt het systeem driedimensionale beelden op van de deelnemers. In iedere ruimte volgt een derde camera de blik van de deelnemer. Snelle data-analyse van de kijkrichtingen maakt het mogelijk dat gesprekspartners elkaar vanuit iedere gewenste hoek kunnen bekijken.
“Het is een heel ingewikkelde techniek”, vertelt Lei, die nu gastonderzoeker is bij EWI. “Onder laboratoriumomstandigheden werkte het goed, maar dat
betekent niet dat het systeem klaar was om op de markt gebracht te worden. De ene camera moet de exacte positie van de andere kennen. Alleen dan kan de software de situatie reconstrueren. Dat vergt nauwkeurig kalibreerwerk. Daarbij kwam dat schaduwen van mensen op de muur voor problemen zorgden. De camera’s dachten wel eens dat daar ook een persoon zat.”
Lei liet zijn 3D-videoconferentieproject na zijn promotie jarenlang op de plank liggen omdat de computers en beeldverwerkingsprogramma’s volgens hem niet goed genoeg waren. Maar nu heeft hij het idee weer opgepikt. “Er is nu veel betere hardware”, zegt hij. “De computers zijn sneller en de grafische kaarten zijn beter in staat om de beelden te analyseren. Het is alleen nog maar een kwestie van software ontwikkelen.” Dat laatste gaat hij doen met zijn eigen onderzoeksteam aan de Chinese Three Gorges University, waar hij onlangs is aangesteld als professor.
Aan de TU wil Lei andere wilde plannen uitwerken. Samen met dr. Emile Hendriks van Informatie- en Communicatietheorie van EWI, wil hij een videoprogramma ontwikkelen dat gebaren herkent. “Het moet gewelddadige tekenen herkennen”, zegt de onderzoeker, terwijl hij obscene gebaren maakt. “Bewakingssystemen kunnen dan alarm slaan als er geweld op straat dreigt. In de toekomst kun je hiermee ook door middel van handgebaren de televisie bedienen.”