Genealogie

Maar beoefenaars van de genealogie doen dit niet. Voor je er erg in hebt beginnen ze je te vervelen met hun stamboomonderzoek en hun tot in de 256-ste generatie getraceerde voorouders.

Stamboomonderzoekers zijn eigenlijk nerds met een cultureel-historische inslag. Genealogie is immers een vorm van bestandsbeheer, en dus per definitie saai: als de stamboomonderzoekers hun pc als hobby-object hadden genomen, dan zouden ze voortdurend over hun subdirectories praten. Op zich is hier niets mis mee, zolang ze dit maar met elkaar doen. Maar beoefenaars van de genealogie doen dit niet.

Wie hun voorliefde voor structuur niet deelt, krijgt dus al rap comateuze kopkramp van de zich steeds verder uitbreidende familietakken. Knikkebollend wacht je op het moment dat de schoffel der vergetelheid de diepste wortels van de stamboom subiet afkapt, en je gesprekspartner het verlossende ‘…maar meer heb ik niet kunnen vinden hoor’ uitspreekt.

Het bestand der stamboomvorsers is de laatste jaren bovendien fors uitgebreid, en de kans dat je een familielid hebt die zich tot deze groep rekent, is daardoor bijzonder groot. Helaas denkt die vaak ook dat andere familieleden onvoorwaardelijk in zijn speurwerk geïnteresseerd zijn. Wie op een verjaardagsfeestje nog geen zelfgemaakt boekje met de familiestamboom in de handen gedrukt heeft gekregen, mag zich gelukkig prijzen.

Wat nu precies de lol is van tot je ellebogen in schimmelige documenten te wroeten, blijft intussen onduidelijk. Sommige gemeenten zijn echter al bezig met het aanpassen van hun archieven om de horden in goede banen te leiden. Als je je stamboom echt niet wilt weten, breken er dus zware tijden aan. Overweeg in elk geval de aankoop van een kettingzaag, want zonder dood hout doet elke boom het stukken beter.

Goed, je hebt dus twee ouders, vier grootouders en acht overgrootouders. Not so boeiend. Van dit geruststellende gegeven gaat een zekere slaapverwekkende werking uit, en als je sociale vaardigheden ook maar een beetje ontwikkeld zijn, voel je wel aan dat dit geen sterk gespreksonderwerp is. Maar beoefenaars van de genealogie doen dit niet. Voor je er erg in hebt beginnen ze je te vervelen met hun stamboomonderzoek en hun tot in de 256-ste generatie getraceerde voorouders.

Stamboomonderzoekers zijn eigenlijk nerds met een cultureel-historische inslag. Genealogie is immers een vorm van bestandsbeheer, en dus per definitie saai: als de stamboomonderzoekers hun pc als hobby-object hadden genomen, dan zouden ze voortdurend over hun subdirectories praten. Op zich is hier niets mis mee, zolang ze dit maar met elkaar doen. Maar beoefenaars van de genealogie doen dit niet.

Wie hun voorliefde voor structuur niet deelt, krijgt dus al rap comateuze kopkramp van de zich steeds verder uitbreidende familietakken. Knikkebollend wacht je op het moment dat de schoffel der vergetelheid de diepste wortels van de stamboom subiet afkapt, en je gesprekspartner het verlossende ‘…maar meer heb ik niet kunnen vinden hoor’ uitspreekt.

Het bestand der stamboomvorsers is de laatste jaren bovendien fors uitgebreid, en de kans dat je een familielid hebt die zich tot deze groep rekent, is daardoor bijzonder groot. Helaas denkt die vaak ook dat andere familieleden onvoorwaardelijk in zijn speurwerk geïnteresseerd zijn. Wie op een verjaardagsfeestje nog geen zelfgemaakt boekje met de familiestamboom in de handen gedrukt heeft gekregen, mag zich gelukkig prijzen.

Wat nu precies de lol is van tot je ellebogen in schimmelige documenten te wroeten, blijft intussen onduidelijk. Sommige gemeenten zijn echter al bezig met het aanpassen van hun archieven om de horden in goede banen te leiden. Als je je stamboom echt niet wilt weten, breken er dus zware tijden aan. Overweeg in elk geval de aankoop van een kettingzaag, want zonder dood hout doet elke boom het stukken beter.