Anita de Jong In theorie was het een prachtige rekensom. Techniekvoorlichters willen de jeugd bereiken; de jeugd zweert bij soaps; en geen mooiere soap dan het ware drama.
Tel dat op en je krijgt een realitysoap met techniekstudenten in de hoofdrol. Een beetje zoals MTV’s The real world, maar dan anders. Technischer.
Zo ontstond, met veel zorg en geld omringd door allerlei goede bedoelers (imagocampagne techniek, ministerie van Economische Zaken, technisch bedrijfsleven), de zevendelige serie Buskruit. Vijf hts-ers betrokken met twee filmers een pand in Ouderkerk aan de Amstel. Onder het oog van een continu draaiende camera lossen ze iedere veertien dagen een technisch vraagstuk op. Bouw een stiltecentrum op de Blaak, bijvoorbeeld. ,,Dat levert natuurlijk de nodige hoogte- en dieptepunten op”, aldus het persbericht.
Maar dat valt tegen. Hoogte- en dieptepunten ontstaan blijkbaar niet zomaar. De eerste aflevering van Buskruit wekt in ieder geval geen associaties op met Goudkust, laat staan met GTST. Een echte soap vereist drama, en dat is precies waaraan het ontbreekt.
Buskruit lijkt nog het meest op De Uitdaging (‘hoe een schijnbaar onmogelijke opdracht toch nog werd opgelost’), met een vleugje human interest à la Sterrenslag: wat hilariteit met een waterpistool, af een toe een vermoeid gezicht voor de camera, maar bovenal de sfeer van ‘we gaan ervoor’.
Het is, vertelt de eindredacteur bij de perspresentatie, niet gemakkelijk om veertig uur filmband terug te snijden tot 23 minuten, en daarin ook nog de opdracht én de persoonlijke relaties goed in beeld te brengen. Maar de vraag is of er ruimte was voor vele meer ‘drama’ dan we te zien krijgen.
Aan de – op zich leuke – opdrachten zou een hts-afstudeerder al een hele kluif hebben, maar de Buskruiters moeten het karwei in twee weken klaren. Dat betekent niet alleen dat ze zwaar leunen op sponsor-bedrijven, maar ook dat de vijf nauwelijks tijd hebben om te socializen. Het burgermanspand in the middle of nowhere nodigt evenmin uit tot het ware studentenleven.
Geen amoureuze ontwikkelingen, geen grote ruzies, geen andere schandalen. Dus geen soap. En die kijkers… Tja, je weet natuurlijk nooit hoeveel jongeren door zo’n serie aan een ingenieurscarrière beginnen, maar De Bedoeling (voorlichting) ligt er wel erg dik bovenop. Economische Zaken en de Tros zouden beter investeren in een vervolg op Fort Alpha, de populaire scholierenserie die vanwege de kosten is geschrapt. Dit programma is wél populair bij de jeugd, en de techniekvoorlichters hadden er (met een eigen scriptschrijver) net een voet tussen de deur. Een serie zonder Boodschap, maar mét het nodige drama – ook al is dat dan geregisseerd.
In theorie was het een prachtige rekensom. Techniekvoorlichters willen de jeugd bereiken; de jeugd zweert bij soaps; en geen mooiere soap dan het ware drama. Tel dat op en je krijgt een realitysoap met techniekstudenten in de hoofdrol. Een beetje zoals MTV’s The real world, maar dan anders. Technischer.
Zo ontstond, met veel zorg en geld omringd door allerlei goede bedoelers (imagocampagne techniek, ministerie van Economische Zaken, technisch bedrijfsleven), de zevendelige serie Buskruit. Vijf hts-ers betrokken met twee filmers een pand in Ouderkerk aan de Amstel. Onder het oog van een continu draaiende camera lossen ze iedere veertien dagen een technisch vraagstuk op. Bouw een stiltecentrum op de Blaak, bijvoorbeeld. ,,Dat levert natuurlijk de nodige hoogte- en dieptepunten op”, aldus het persbericht.
Maar dat valt tegen. Hoogte- en dieptepunten ontstaan blijkbaar niet zomaar. De eerste aflevering van Buskruit wekt in ieder geval geen associaties op met Goudkust, laat staan met GTST. Een echte soap vereist drama, en dat is precies waaraan het ontbreekt.
Buskruit lijkt nog het meest op De Uitdaging (‘hoe een schijnbaar onmogelijke opdracht toch nog werd opgelost’), met een vleugje human interest à la Sterrenslag: wat hilariteit met een waterpistool, af een toe een vermoeid gezicht voor de camera, maar bovenal de sfeer van ‘we gaan ervoor’.
Het is, vertelt de eindredacteur bij de perspresentatie, niet gemakkelijk om veertig uur filmband terug te snijden tot 23 minuten, en daarin ook nog de opdracht én de persoonlijke relaties goed in beeld te brengen. Maar de vraag is of er ruimte was voor vele meer ‘drama’ dan we te zien krijgen.
Aan de – op zich leuke – opdrachten zou een hts-afstudeerder al een hele kluif hebben, maar de Buskruiters moeten het karwei in twee weken klaren. Dat betekent niet alleen dat ze zwaar leunen op sponsor-bedrijven, maar ook dat de vijf nauwelijks tijd hebben om te socializen. Het burgermanspand in the middle of nowhere nodigt evenmin uit tot het ware studentenleven.
Geen amoureuze ontwikkelingen, geen grote ruzies, geen andere schandalen. Dus geen soap. En die kijkers… Tja, je weet natuurlijk nooit hoeveel jongeren door zo’n serie aan een ingenieurscarrière beginnen, maar De Bedoeling (voorlichting) ligt er wel erg dik bovenop. Economische Zaken en de Tros zouden beter investeren in een vervolg op Fort Alpha, de populaire scholierenserie die vanwege de kosten is geschrapt. Dit programma is wél populair bij de jeugd, en de techniekvoorlichters hadden er (met een eigen scriptschrijver) net een voet tussen de deur. Een serie zonder Boodschap, maar mét het nodige drama – ook al is dat dan geregisseerd.
Comments are closed.