Flippo’s

Straks ga je nog zeggen dat ik maar een beer moet openen als ik weer sta te bedelen om ouderlijke bijdrage; nog even en je gaat op de verjaardag van ome Arie ‘Politesse!’ roepen als tante Truus haar kop moet houden.

-Tjongejonge, het is me wat. Maar wat is nu een gala?

-Nou, dan ga je met een of ander volsterkt onbekend wijf, dat ook maar geregeld is, een avond voor lul lopen in een kasteel.

-Goh, leuk, en jij doet daaraan mee?

-Janee, te druk. Ik erger me er alleen aan. Want omdat de pen-gat verhouding in Delft ietwat scheef is, krijg je zo’n extreem gestresst makelaarcircuit, met als anticlimax de zus-van-de-club/huisgenoot en ander verdriet. Want zo’n gala is net een Europa-Cupfinale: de verwachtingen zijn hoog gespannen, maar uiteindelijk wordt er weinig gescoord. Over Amsterdam gesproken: er waren ook verkiezingen op de TU, kost ook een hoop tijd.
-Verkiezingen? Hoezo?

-Nou, dan ga je met allemaal anderen, die ook maar geregeld zijn, een week voor lul lopen in een T-shirt. Bonafide medestudenten het lunchen onmogelijk maken; de boterham met kaas moet het afleggen tegen een combimenu van zelfoverschatting en gebrek aan relativering.

-En daar doe je wèl aan mee?

-Nee, drukdruk, maar ik erger me er aan. Want dan moet je stemmen, en je hebt alleen maar een zak vol met vooroordelen. Nou is er niks mis met een gòed vooroordeel, maar deze komt nogal slecht uit de verf: het is mannetje-mannetje, koorpik, belañgrijk-belañgrijk, versus wat politiek incorrect links tuig. En in die ene week doen ze er alles aan om al die niet bestaande verschillen te cultiveren en te bevestigen, zodat je uit pure wanhoop maar blanco stemt. Elk jaar weer.

-Ja, ja (ze neemt haar bril van haar neus en stopt de ene poot in een mondhoek), en hoe gaat het met het afstuderen?

-Ja, je weet niet half hoeveel tijd dat kost. Niet eens dat werk zelf, maar het voorwaarden scheppend beleid, zal ik maar zeggen. Tering, wat ze je niet allemaal willen laten doen voor zo’n suf papiertje. Nou moet ik weer flippo’s gaan verzamelen voor het zoontje van mijn begeleider. ‘Ik hoorde dat jij voor de zomer klaar wou zijn, Van de Pol. Nou, daar weet ik wel wat op…’.

Dus als we vanavond nog even je enige kleinkind kunnenontdoen van zijn verzameling twee- en driepunters, mam, dan ben je over exact één maand van me af.

-Guttegut, heb je nog veel vuile was meegenomen? Wat is dat? Pindakaas?! Op je rug?

-Nee, dat is thee, en bier. Mijn hele weekendtas zit vol. Geintje van wat jongens in de trein. Zeg, ik ga douchen.
-Ja, kind.

Tring, tring, tring.

-Met Mevrouw van de Pol.

-Ja, met Schuurman, de afstudeerbegeleider van uw zoon. Ik verneem dat hij naar het ouderlijk huis is afgereisd. Wilt u hem een weekje thuishouden, hij werkt de laatste tijd een beetje hard.

-Ja, hij was ook behoorlijk van slag. Normaal is het zo’n lieve jongen.

Harry van de Pol

-Dag, mam.

-Dag, jongen, dat is lang geleden.

-Drukdrukdruk: afstuderen, gala…

-Gala? Gala? Is dat weer zo’n rare naam voor een of ander ranzig studentenfeestje?

-Zeg, mam, ik vind je best lief enzo, en nog bedankt voor al dat opvoeden, maar blijf alsjeblieft wel met je poten van mijn jargon af. Straks ga je nog zeggen dat ik maar een beer moet openen als ik weer sta te bedelen om ouderlijke bijdrage; nog even en je gaat op de verjaardag van ome Arie ‘Politesse!’ roepen als tante Truus haar kop moet houden.

-Tjongejonge, het is me wat. Maar wat is nu een gala?

-Nou, dan ga je met een of ander volsterkt onbekend wijf, dat ook maar geregeld is, een avond voor lul lopen in een kasteel.

-Goh, leuk, en jij doet daaraan mee?

-Janee, te druk. Ik erger me er alleen aan. Want omdat de pen-gat verhouding in Delft ietwat scheef is, krijg je zo’n extreem gestresst makelaarcircuit, met als anticlimax de zus-van-de-club/huisgenoot en ander verdriet. Want zo’n gala is net een Europa-Cupfinale: de verwachtingen zijn hoog gespannen, maar uiteindelijk wordt er weinig gescoord. Over Amsterdam gesproken: er waren ook verkiezingen op de TU, kost ook een hoop tijd.
-Verkiezingen? Hoezo?

-Nou, dan ga je met allemaal anderen, die ook maar geregeld zijn, een week voor lul lopen in een T-shirt. Bonafide medestudenten het lunchen onmogelijk maken; de boterham met kaas moet het afleggen tegen een combimenu van zelfoverschatting en gebrek aan relativering.

-En daar doe je wèl aan mee?

-Nee, drukdruk, maar ik erger me er aan. Want dan moet je stemmen, en je hebt alleen maar een zak vol met vooroordelen. Nou is er niks mis met een gòed vooroordeel, maar deze komt nogal slecht uit de verf: het is mannetje-mannetje, koorpik, belañgrijk-belañgrijk, versus wat politiek incorrect links tuig. En in die ene week doen ze er alles aan om al die niet bestaande verschillen te cultiveren en te bevestigen, zodat je uit pure wanhoop maar blanco stemt. Elk jaar weer.

-Ja, ja (ze neemt haar bril van haar neus en stopt de ene poot in een mondhoek), en hoe gaat het met het afstuderen?

-Ja, je weet niet half hoeveel tijd dat kost. Niet eens dat werk zelf, maar het voorwaarden scheppend beleid, zal ik maar zeggen. Tering, wat ze je niet allemaal willen laten doen voor zo’n suf papiertje. Nou moet ik weer flippo’s gaan verzamelen voor het zoontje van mijn begeleider. ‘Ik hoorde dat jij voor de zomer klaar wou zijn, Van de Pol. Nou, daar weet ik wel wat op…’.

Dus als we vanavond nog even je enige kleinkind kunnenontdoen van zijn verzameling twee- en driepunters, mam, dan ben je over exact één maand van me af.

-Guttegut, heb je nog veel vuile was meegenomen? Wat is dat? Pindakaas?! Op je rug?

-Nee, dat is thee, en bier. Mijn hele weekendtas zit vol. Geintje van wat jongens in de trein. Zeg, ik ga douchen.
-Ja, kind.

Tring, tring, tring.

-Met Mevrouw van de Pol.

-Ja, met Schuurman, de afstudeerbegeleider van uw zoon. Ik verneem dat hij naar het ouderlijk huis is afgereisd. Wilt u hem een weekje thuishouden, hij werkt de laatste tijd een beetje hard.

-Ja, hij was ook behoorlijk van slag. Normaal is het zo’n lieve jongen.

Harry van de Pol