Flexwerken is geen drama, het is niet het einde van de wereld en je gaat er niet aan dood. Dat gezegd hebbende, constateer ik dat flexwerken voor medewerkers meestal geen enkele meerwaarde heeft.
Sterker nog: flexwerken is vaak frustrerend (waar moet ik nu weer gaan zitten?) en tijdrovend (uitpakken, snoeren spaghetti, inpakken).
Flexwerken, ook wel het Nieuwe Werken genoemd, is in theorie een goed concept: slimmer, en effectiever werken, gebruikmaken van nieuwe technologieën en experimenteren met nieuwe vormen van samenwerking en kantoorinrichting. Of het ook inspirerend en efficiënt wordt, ligt vooral aan de aanpak. In sommige kantoren heeft men het ingevuld met stiltecellen, aanschuifplekken, spannende designobjecten en overlegcoupés. Maar vaak betekent flexwerken niet veel meer dan het op de gang plaatsen van kasten, het bijplaatsen van bureaus in bestaande kamers en het uitdelen van Hema-mandjes voor de persoonlijke spullen. Dat is geen flexwerken maar stretchwerken: een poging om meer mensen op minder vierkante meters te huisvesten.
Flexwerkers in zo’n omgeving ontwikkelen een territoriumdrift die grote overeenkomsten vertoont met die van katachtigen in een te kleine ruimte, of klanten van McDonald’s tijdens het kinderspitsuur op zondagmiddag.
Het gaat ongeveer zo: als er genoeg bureaus zouden zijn voor iedereen, was men vast niet overgegaan tot flexwerken. Zorg daarom dat je koste wat het kost als eerste een werkplek weet te bemachtigen, anders zit je straks aan de tafel bij de koffieautomaat te flexen, met je sociale gedrag. Begin extra vroeg met werken en stapel het bureau van je keuze vol met foto’s van je hond, interessant-doenerige mapjes en plastic cactussen. Heb je geen zin om vroeg op te staan, leg dan voor je weggaat alvast een claim op een bureau voor morgen, door daar een bruine banaan en wat kleverige koffievlekken met daarin wat gebruikte tissues vastgekleefd achter te laten. Succes verzekerd. Zodra je een bureau hebt gescoord kun je uitgebreid gaan koffiedrinken en werkoverleggen, maar ook weer niet te lang, want een ongeschreven wet dicteert dat iemand na twee uur aan een leeg bureau kan gaan zitten, ook als daar al spullen van een ander op liggen.
Dat inpikken van het bureau van iemand anders gaat als volgt: geef de Nijntje mok/tas/opblaaskerstboom die het bureau optisch bezet houdt voorzichtig een zet met je elleboog zodat deze op de grond of in de vensterbank terecht komt. Doe dit vooral subtiel, want wat niet wil dat u geschiedt, enzovoorts. Als de vorige gebruiker alsnog opduikt, speel dan de domme gans (Nee, niks gezien hoor, o op de grond? Is die van jou? Nee, zou het niet weten, sorry, misschien is er achter in de gang nog plek? Daaaag!)
Mocht je ondanks deze trukendozen er toch niet in slagen een plekje te bemachtigen, wees dan verstandig en ga weer naar huis. Besteed daar de rest van de dag met het ultieme flexwerken: Farm Heroes spelen, languit op de bank. In je pyjama.
Comments are closed.