Dennis Broere Dennis Broere en Erwin Witteman (studenten Civiele Techniek) studeren af in Teheran, waar vrouwen vroom verkleed zijn als brievenbus, maar wel de helft van de collegebanken bezetten.
if”>
Na een hoop vraagtekens en gefronste wenkbrauwen van familie, vrienden en andere vage relaties vertrokken wij per vliegtuig naar Iran. Tegen de tijd dat de schroothoop van Turkish Airlines het vliegveld van Teheran naderde, begonnen bij ons toch ook wat vraagtekens te rijzen. Gelukkig is de vriendelijkheid van het douanepersoneel geen goede maatstaf voor het karakter van een land. Na twee uur formulieren invullen stonden we eindelijk in de stad waarvan de media je doen geloven dat die vol zit met godsdienstfanaten, klaar om iedereen af te schieten.
Hoe anders is de realiteit. Van de plaatselijke pindaverkoper tot de professoren op de Sharif University of Technology – iedereen is sympathiek en wil weten waarom je naar Iran bent gekomen en niet naar de US bent gegaan. Het antwoord is simpel: je bent zevendejaars en je wilt wat anders.
Soms leidt deze interesse tot gevaarlijke situaties, waarbij taxichauffeurs het chassis onder hun auto vandaan remmen om je mee te kunnen nemen. Er is hier een duidelijke scheiding te zien tussen de overheid enerzijds en jan-met-de-pet en truus-met-de-chador anderzijds. Politiek is hier zeer impopulair.
Na achttien jaar revolutie heeft de islam een ijzeren greep op het (openbare) leven. De scheiding tussen mannen en vrouwen komt ons nog steeds ongeloofwaardig over. De vrouwen eten in overheidsgebouwen gescheiden van de mannen, bussen hebben achterin een vrouwensectie (ideetje voor Italië?) en de chador blijft wennen. Een mulah (islamitische priester) heeft ons proberen uit te leggen wat het idee hierachter was; toenadering tussen de twee seksen wordt onwenselijk geacht. De man hoeft zich zodoende niet druk te maken over zijn dierlijke instinkten. We hebben dit aangehoord.
Vrouwen worden hier trouwens niet helemaal klein gehouden. Ze mogen gewoon autorijden en studeren (m:v = 1:1, jaja Delft). Maar alles wat verboden is, is leuk en spannend. De jeugd houdt er dus ook een andere visie op na. Donderdag en vrijdag, het weekend, gaan ze massaal naar de bergen of de vakantievilla’s van pa en ma om zich over te geven aan alcohol, niet-Iraanse volksmuziek en elkaar. We hebben hier nog twee maanden van hard werken te gaan en vragen ons af of we bij terugkeer de lokroep van de moskee zullen missen.
Erwin Witteman
Dennis Broere en Erwin Witteman (studenten Civiele Techniek) studeren af in Teheran, waar vrouwen vroom verkleed zijn als brievenbus, maar wel de helft van de collegebanken bezetten.
Na een hoop vraagtekens en gefronste wenkbrauwen van familie, vrienden en andere vage relaties vertrokken wij per vliegtuig naar Iran. Tegen de tijd dat de schroothoop van Turkish Airlines het vliegveld van Teheran naderde, begonnen bij ons toch ook wat vraagtekens te rijzen. Gelukkig is de vriendelijkheid van het douanepersoneel geen goede maatstaf voor het karakter van een land. Na twee uur formulieren invullen stonden we eindelijk in de stad waarvan de media je doen geloven dat die vol zit met godsdienstfanaten, klaar om iedereen af te schieten.
Hoe anders is de realiteit. Van de plaatselijke pindaverkoper tot de professoren op de Sharif University of Technology – iedereen is sympathiek en wil weten waarom je naar Iran bent gekomen en niet naar de US bent gegaan. Het antwoord is simpel: je bent zevendejaars en je wilt wat anders.
Soms leidt deze interesse tot gevaarlijke situaties, waarbij taxichauffeurs het chassis onder hun auto vandaan remmen om je mee te kunnen nemen. Er is hier een duidelijke scheiding te zien tussen de overheid enerzijds en jan-met-de-pet en truus-met-de-chador anderzijds. Politiek is hier zeer impopulair.
Na achttien jaar revolutie heeft de islam een ijzeren greep op het (openbare) leven. De scheiding tussen mannen en vrouwen komt ons nog steeds ongeloofwaardig over. De vrouwen eten in overheidsgebouwen gescheiden van de mannen, bussen hebben achterin een vrouwensectie (ideetje voor Italië?) en de chador blijft wennen. Een mulah (islamitische priester) heeft ons proberen uit te leggen wat het idee hierachter was; toenadering tussen de twee seksen wordt onwenselijk geacht. De man hoeft zich zodoende niet druk te maken over zijn dierlijke instinkten. We hebben dit aangehoord.
Vrouwen worden hier trouwens niet helemaal klein gehouden. Ze mogen gewoon autorijden en studeren (m:v = 1:1, jaja Delft). Maar alles wat verboden is, is leuk en spannend. De jeugd houdt er dus ook een andere visie op na. Donderdag en vrijdag, het weekend, gaan ze massaal naar de bergen of de vakantievilla’s van pa en ma om zich over te geven aan alcohol, niet-Iraanse volksmuziek en elkaar. We hebben hier nog twee maanden van hard werken te gaan en vragen ons af of we bij terugkeer de lokroep van de moskee zullen missen.
Erwin Witteman
Comments are closed.