Bij Unilever Polska doet werktuigbouwer/stageloper Guido Grobbink een schat aan kennis op over de Poolse finesses in het zakendoen.Autorijden is hier een verhaal apart.
Bedenk dat twee jaar geleden één op de tien auto’s hier met knalgele oerhollandse nummerplaten rondreed. Stuk voor stuk gejat. Tegenwoordig let de politie wat beter op, dus nu heeft vrijwel iedereen Poolse platen, maar nog steeds zie je op vijf procent van het wagenpark teksten als ‘Garage Jansen, Uithuizen’. Samengevat: ik word vrijwel dagelijks aangehouden door de Poolse politie en – in vloeiend Pools – verzocht aan te tonen dat mijn fraaie Hollandse Kadettje echt mijn eigendom is. Eén keer bleek dit problematisch, toen ik mijn auto aan een Pool had uitgeleend. Een beetje zenuwachtig kwam hij een uur later melden dat als hij niet kon aantonen mijn toestemming te hebben, hij achter de tralies zou verdwijnen. Nog vrij soepel afgelopen.
Verkeersovertredingen zijn trouwens vaak eenvoudig op te lossen. Als je met honderdzestig geflitst bent, wapper je gewoon met een geeltje uit het raam. Dan kun je vrijwel direct doorrijden. Omkopen is een zeer kenmerkend aspect van de Poolse samenleving. Zo gingen we, als onderdeel van mijn project om Lipton-thee aan de Poolse spoorwegen te verkopen, naar de inkoop-manager. Die stond zeer positief tegenover ons voorstel, maar maakte subtiel duidelijk dat er zonder ‘additional personal benefit’ natuurlijk geen sprake kon zijn van enige samenwerking. Unilever doet erg ethisch en is er dus principieel tegen om dit soort jongens tien mille onder de tafel te geven. Het verhaal ging niet door (niettemin doen er op kantoor sappige verhalen de ronde over miljoenenvrachten margarine voor een Afrikaans land, waarbij tijdens het uitladen ook vijf Mercedesen uit het ruim getakeld werden).
Gelukkig zijn er ook andere manieren om iemand te overtuigen, bijvoorbeeld met vrouwelijk schoon. Een lading van driehonderd potjes Chicken Tonight dat ik nodig had voor consumententests, werd door de douane niet vrijgegeven, omdat er geen vergunning van het Poolse ministerie van volksgezondheid was. Iemand kwam op het lumineuze idee om de drie secretaressen met de langste benen, de kortste rokjes en de liefste smiles het te laten proberen. We hebben de dames niet naar de precieze gang van zaken gevraagd, maar na een uur waren ze terug, zonder problemen, met de potjes.
Voor dit soort onderzoeken heb ik overigens een budget van dertigduizend dollar om stuk te slaan. En dat gaat er rap doorheen met alle enquêtes, consumententests en discussiepanels. Die panels zijn echt geinig. Zo heb je tien huisvrouwen die drie uur lang onder begeleiding van een psychologe enthousiast over soep ouwehoeren. Intussen zijn wij aan de andere kant van de doorkijkspiegel – met tolk – bezig de soepbeleving van de Poolsen te doorgronden. Toch weer heel wat anders dan het doorrekenen van een destillatiekolom.
Af en toe hebben we hier een borrel van de Hollandsche Club,met de ambassadeur en de jongens van Unilever, ING, Shell, Heineken, ABN, enzovoort. Gezellig babbelen over invoerrechten-trucjes, met welk cadeau je de privatiseringsminister kunt inpakken en welke garage de nieuste BMW-serie heeft staan. Overigens wordt ook het paarse kabinet hier uitvoerig besproken, iedere Hollander ontvangt RTL met de schotel en de Telegraaf komt ‘s ochtends met de eerste KLM-vlucht aan.
Guido Grobbink
Bij Unilever Polska doet werktuigbouwer/stageloper Guido Grobbink een schat aan kennis op over de Poolse finesses in het zakendoen.
Autorijden is hier een verhaal apart. Bedenk dat twee jaar geleden één op de tien auto’s hier met knalgele oerhollandse nummerplaten rondreed. Stuk voor stuk gejat. Tegenwoordig let de politie wat beter op, dus nu heeft vrijwel iedereen Poolse platen, maar nog steeds zie je op vijf procent van het wagenpark teksten als ‘Garage Jansen, Uithuizen’. Samengevat: ik word vrijwel dagelijks aangehouden door de Poolse politie en – in vloeiend Pools – verzocht aan te tonen dat mijn fraaie Hollandse Kadettje echt mijn eigendom is. Eén keer bleek dit problematisch, toen ik mijn auto aan een Pool had uitgeleend. Een beetje zenuwachtig kwam hij een uur later melden dat als hij niet kon aantonen mijn toestemming te hebben, hij achter de tralies zou verdwijnen. Nog vrij soepel afgelopen.
Verkeersovertredingen zijn trouwens vaak eenvoudig op te lossen. Als je met honderdzestig geflitst bent, wapper je gewoon met een geeltje uit het raam. Dan kun je vrijwel direct doorrijden. Omkopen is een zeer kenmerkend aspect van de Poolse samenleving. Zo gingen we, als onderdeel van mijn project om Lipton-thee aan de Poolse spoorwegen te verkopen, naar de inkoop-manager. Die stond zeer positief tegenover ons voorstel, maar maakte subtiel duidelijk dat er zonder ‘additional personal benefit’ natuurlijk geen sprake kon zijn van enige samenwerking. Unilever doet erg ethisch en is er dus principieel tegen om dit soort jongens tien mille onder de tafel te geven. Het verhaal ging niet door (niettemin doen er op kantoor sappige verhalen de ronde over miljoenenvrachten margarine voor een Afrikaans land, waarbij tijdens het uitladen ook vijf Mercedesen uit het ruim getakeld werden).
Gelukkig zijn er ook andere manieren om iemand te overtuigen, bijvoorbeeld met vrouwelijk schoon. Een lading van driehonderd potjes Chicken Tonight dat ik nodig had voor consumententests, werd door de douane niet vrijgegeven, omdat er geen vergunning van het Poolse ministerie van volksgezondheid was. Iemand kwam op het lumineuze idee om de drie secretaressen met de langste benen, de kortste rokjes en de liefste smiles het te laten proberen. We hebben de dames niet naar de precieze gang van zaken gevraagd, maar na een uur waren ze terug, zonder problemen, met de potjes.
Voor dit soort onderzoeken heb ik overigens een budget van dertigduizend dollar om stuk te slaan. En dat gaat er rap doorheen met alle enquêtes, consumententests en discussiepanels. Die panels zijn echt geinig. Zo heb je tien huisvrouwen die drie uur lang onder begeleiding van een psychologe enthousiast over soep ouwehoeren. Intussen zijn wij aan de andere kant van de doorkijkspiegel – met tolk – bezig de soepbeleving van de Poolsen te doorgronden. Toch weer heel wat anders dan het doorrekenen van een destillatiekolom.
Af en toe hebben we hier een borrel van de Hollandsche Club,met de ambassadeur en de jongens van Unilever, ING, Shell, Heineken, ABN, enzovoort. Gezellig babbelen over invoerrechten-trucjes, met welk cadeau je de privatiseringsminister kunt inpakken en welke garage de nieuste BMW-serie heeft staan. Overigens wordt ook het paarse kabinet hier uitvoerig besproken, iedere Hollander ontvangt RTL met de schotel en de Telegraaf komt ‘s ochtends met de eerste KLM-vlucht aan.
Guido Grobbink
Comments are closed.