Na de handel in gasturbines in Mexico (Delta 23) is Sjef Peeraer (zesdejaars werktuigbouw, vakgroep energievoorziening) de wereld overgestoken, weliswaar met een korte stop in het vaderland, naar Indonesië.
br />
Vanuit mijn tijdelijke basis Jakarta werk ik voor Stork Ketels. Ik onderzoek de mogelijkheden de activiteiten hier uit te breiden. Mijn eindrapport moet als businessplan kunnen dienen voor de toekomstige bedrijfsvoering. Om mijn gedachten te vormen, praat ik vooral met potentiële klanten om de wensen te inventariseren, en met concurrenten. Bij die laatsten probeer ik af te kijken hoe zij hun organisatie hebben opgezet. Onder het mom van ‘student maakt scriptie’ peuter ik met een onschuldig gezicht informatie los.
Dus moet ik veel op pad. Dat is geen sinecure. Indonesiërs hebben nooit haast. Behalve wanneer zij een stuur in handen krijgen; dan veranderen zij in gevaarlijk scheurende macho’s. Ze halen bij voorkeur in voor bochten of als er een bus aan komt. Ze rijden alsof doodgaan leuk is.
Jakarta is booming. Buiten staan files van Volvo’, BMW’s en Mercedessen, en links en rechts schieten wolkenkrabbers de lucht in. Een jaarlijks terugkerend verschijnsel is hier de ‘cement-crisis’. Dan verdriedubbelen zich de cementprijzen en moet de bouw op veel plaatsen worden stilgelegd wegens gebrek aan de grondstof.
De snel toenemende welvaart uit zich ook in het fileprobleem. Dat dacht men hier met carpoolen te kunnen oplossen: niet minder dan drie personen mogen over de hoofdwegen rijden. Die regel heeft heeft honderden nieuwe banen gecreëerd voor de zogenaamde boys. Die staan aan het begin van de carpoolzone en rijden voor vijfhonderd rupiah (veertig cent) zwijgend mee tot aan de deur van het kantoor.
Overal is nog te merken dat Nederlanders hier driehonderdvijftig jaar invloed hebben uitgeoefend. Veel huizen en overheidsgebouwen hebben duidelijk een Nederlandse architect gehad en in Jakarta is zelfs geprobeerd de Amsterdamse grachten na te bouwen. De Indonesische wet en het onderwijs zijn gebaseerd op Nederlandse voorbeelden en de belangrijkste technische universiteit van Indonesië, het ITB in Bandung, is een kopie van Delft. Veel oudere Indonesiërs spreken goed Nederlands en aardig wat volbloed Indonesiërs heten Joop, Frans, Mieke of Tineke.
Tijdrovend is het onderhandelen. Je kunt nooit zomaar een flesje cola kopen of in een bajaj (driewieler-taxi) stappen. Eerst komedie spelen om de prijs te bepalen. De verkoper begint met een bedrag dat zes keer te hoog is. Dus reageer je zeer verontwaardigd en boos, en bied je een prijs die zes keer lager is. Dan lacht hij, wil bijna weglopen, maar geeft je dan een prijs die vier keer te hoog is. Enfin, na een tijdje betaal je zo slechts de dubbele prijs; lager kan niet omdat je een bulè, blanke, bent.
Toch leuk om af en toe iets uit Delft te horen. Terwijl andere universiteiten het nieuws halen vanwege een Nobelprijswinnaar in hun gelederen, meldde de Jakarta Post begin deze maand dat de wereldberoemde sex-plaatjesdatabank van Elektro te Delftoverbelast is geraakt. Volgens de krant hebben veel mensen in Jakarta hun super-VGA-kleurenscherm voor niets gekocht. Zo derdewerelds is het hier dus niet.
Na de handel in gasturbines in Mexico (Delta 23) is Sjef Peeraer (zesdejaars werktuigbouw, vakgroep energievoorziening) de wereld overgestoken, weliswaar met een korte stop in het vaderland, naar Indonesië.
Vanuit mijn tijdelijke basis Jakarta werk ik voor Stork Ketels. Ik onderzoek de mogelijkheden de activiteiten hier uit te breiden. Mijn eindrapport moet als businessplan kunnen dienen voor de toekomstige bedrijfsvoering. Om mijn gedachten te vormen, praat ik vooral met potentiële klanten om de wensen te inventariseren, en met concurrenten. Bij die laatsten probeer ik af te kijken hoe zij hun organisatie hebben opgezet. Onder het mom van ‘student maakt scriptie’ peuter ik met een onschuldig gezicht informatie los.
Dus moet ik veel op pad. Dat is geen sinecure. Indonesiërs hebben nooit haast. Behalve wanneer zij een stuur in handen krijgen; dan veranderen zij in gevaarlijk scheurende macho’s. Ze halen bij voorkeur in voor bochten of als er een bus aan komt. Ze rijden alsof doodgaan leuk is.
Jakarta is booming. Buiten staan files van Volvo’, BMW’s en Mercedessen, en links en rechts schieten wolkenkrabbers de lucht in. Een jaarlijks terugkerend verschijnsel is hier de ‘cement-crisis’. Dan verdriedubbelen zich de cementprijzen en moet de bouw op veel plaatsen worden stilgelegd wegens gebrek aan de grondstof.
De snel toenemende welvaart uit zich ook in het fileprobleem. Dat dacht men hier met carpoolen te kunnen oplossen: niet minder dan drie personen mogen over de hoofdwegen rijden. Die regel heeft heeft honderden nieuwe banen gecreëerd voor de zogenaamde boys. Die staan aan het begin van de carpoolzone en rijden voor vijfhonderd rupiah (veertig cent) zwijgend mee tot aan de deur van het kantoor.
Overal is nog te merken dat Nederlanders hier driehonderdvijftig jaar invloed hebben uitgeoefend. Veel huizen en overheidsgebouwen hebben duidelijk een Nederlandse architect gehad en in Jakarta is zelfs geprobeerd de Amsterdamse grachten na te bouwen. De Indonesische wet en het onderwijs zijn gebaseerd op Nederlandse voorbeelden en de belangrijkste technische universiteit van Indonesië, het ITB in Bandung, is een kopie van Delft. Veel oudere Indonesiërs spreken goed Nederlands en aardig wat volbloed Indonesiërs heten Joop, Frans, Mieke of Tineke.
Tijdrovend is het onderhandelen. Je kunt nooit zomaar een flesje cola kopen of in een bajaj (driewieler-taxi) stappen. Eerst komedie spelen om de prijs te bepalen. De verkoper begint met een bedrag dat zes keer te hoog is. Dus reageer je zeer verontwaardigd en boos, en bied je een prijs die zes keer lager is. Dan lacht hij, wil bijna weglopen, maar geeft je dan een prijs die vier keer te hoog is. Enfin, na een tijdje betaal je zo slechts de dubbele prijs; lager kan niet omdat je een bulè, blanke, bent.
Toch leuk om af en toe iets uit Delft te horen. Terwijl andere universiteiten het nieuws halen vanwege een Nobelprijswinnaar in hun gelederen, meldde de Jakarta Post begin deze maand dat de wereldberoemde sex-plaatjesdatabank van Elektro te Delftoverbelast is geraakt. Volgens de krant hebben veel mensen in Jakarta hun super-VGA-kleurenscherm voor niets gekocht. Zo derdewerelds is het hier dus niet.
Comments are closed.