Fax van verre

,,Ik kwam terecht in de grootste stad ter wereld, waar naast een ontzettende hoeveelheid drukte en smog ook een warme passie voor het leven heerst”, faxt Saat.

Mexico City, met 25 miljoen inwoners de grootste stad ter wereld. Het verschil tussen rijk en arm is hier enorm. De rijke en vooral blanke Mexicanen (mestizo’s, van Europese afkomst) wonen in de luxe buitenwijken en hebben donkere Mexicanen (indigenda’s, afstammend van de Aztecen en Maya’s) in dienst.

Elke ochtend als ik naar de Micro-bushalte loop, passeer ik vier of vijf jonge moeders met kinderen die bedelen om wat peso’s. Het ritje met de Micro-bus, het gevaarlijkste vervoer in de stad, zorgt dagelijks voor een ongezonde hoeveelheid uitlaatgassen. De stad blijft maar uitbreiden. Het vliegveld bijvoorbeeld lag een aantal jaren terug aan de rand van de stad, nu ligt het midden in de stad.

Waar nu Mexico City ligt, lag eeuwen geleden een groot meer met eilanden. De inwoners halen nog altijd water uit de grond onder hen. Daardoor zijn inmiddels veel oude gebouwen aan het verzakken. Soms zodanig dat continue ondersteuning door middel van steigermateriaal nodig is. Men meet hier per jaar een verzakking van vijf tot tien centimeter.

Ik woon hier bij een hospita. Alleen wonen is zeer ongebruikelijk – Mexicanen blijven bij hun ouders wonen tot ze gaan trouwen. Het eten is vreemd en altijd zeer pikant. Een licht ontbijt van fruit, en dan om twee uur de warme lunch: la comida met veel vlees en tortilla’s. Om half elf ‘s avonds volgt dan supper, een lichte maaltijd met soep en sandwiches. Gelukkig is de ‘Montezuma’s revenge‘, die bijna alle nieuwkomers treft vanwege het smerige kraanwater en het onhygiënisch klaargemaakte eten, aan mij voorbijgegaan.

Het is hier nu zonnig en warm, zo’n 24 graden. Het regenseizoen is voorbij. Dat is maar goed ook want een paar weken geleden hadden we hier nog elke nacht ongelooflijke buien waarbij half Mexico City onder water kwam te staan.

Het nadeel is dat de smog niet meer wegregent en ‘s nachts blijft hangen. De vervuiling wordt dus met de weken erger. De inwoners van Mexico City moeten een maal per week, afhankelijk van het kentekennummer, de auto laten staan, maar wie rijk is koopt gewoon twee of drie auto’s.

Het niveau van de Delftse studie werktuigbouw is meer dan genoeg om over alle technische zaken te kunnen meepraten. Weinig van mijn collega’s spreken verstaanbaar Engels. Het werk is tamelijk relaxed. Mijn taak is in het sales team mee te werken. Ik werk voornamelijk met ingenieurs die van techniek veel verstand hebben, maar het commerciële inzicht pas aangeleerd krijgen als ze hier bij ABB gaan werken. Veel structuur in de manier van werken heb ik nog niet kunnenontdekken. Het gevolg is dat veel van de nieuwe projecten verloren gaan aan buitenlandse concurrenten met een wat agressievere benadering. Van de in Delft geleerde methode om alles zelf te regelen en uit te zoeken heb ik hier veel profijt.

Werktuigbouw-student Erik Saat vertrok in september naar Mexico City, waar hij voor Asea Brown Boveri energiecentrales probeert te slijten. ,,Viva Mexico”, riep de president op de dag van de onafhankelijkheid. ,,Ik kwam terecht in de grootste stad ter wereld, waar naast een ontzettende hoeveelheid drukte en smog ook een warme passie voor het leven heerst”, faxt Saat.

Mexico City, met 25 miljoen inwoners de grootste stad ter wereld. Het verschil tussen rijk en arm is hier enorm. De rijke en vooral blanke Mexicanen (mestizo’s, van Europese afkomst) wonen in de luxe buitenwijken en hebben donkere Mexicanen (indigenda’s, afstammend van de Aztecen en Maya’s) in dienst.

Elke ochtend als ik naar de Micro-bushalte loop, passeer ik vier of vijf jonge moeders met kinderen die bedelen om wat peso’s. Het ritje met de Micro-bus, het gevaarlijkste vervoer in de stad, zorgt dagelijks voor een ongezonde hoeveelheid uitlaatgassen. De stad blijft maar uitbreiden. Het vliegveld bijvoorbeeld lag een aantal jaren terug aan de rand van de stad, nu ligt het midden in de stad.

Waar nu Mexico City ligt, lag eeuwen geleden een groot meer met eilanden. De inwoners halen nog altijd water uit de grond onder hen. Daardoor zijn inmiddels veel oude gebouwen aan het verzakken. Soms zodanig dat continue ondersteuning door middel van steigermateriaal nodig is. Men meet hier per jaar een verzakking van vijf tot tien centimeter.

Ik woon hier bij een hospita. Alleen wonen is zeer ongebruikelijk – Mexicanen blijven bij hun ouders wonen tot ze gaan trouwen. Het eten is vreemd en altijd zeer pikant. Een licht ontbijt van fruit, en dan om twee uur de warme lunch: la comida met veel vlees en tortilla’s. Om half elf ‘s avonds volgt dan supper, een lichte maaltijd met soep en sandwiches. Gelukkig is de ‘Montezuma’s revenge‘, die bijna alle nieuwkomers treft vanwege het smerige kraanwater en het onhygiënisch klaargemaakte eten, aan mij voorbijgegaan.

Het is hier nu zonnig en warm, zo’n 24 graden. Het regenseizoen is voorbij. Dat is maar goed ook want een paar weken geleden hadden we hier nog elke nacht ongelooflijke buien waarbij half Mexico City onder water kwam te staan.

Het nadeel is dat de smog niet meer wegregent en ‘s nachts blijft hangen. De vervuiling wordt dus met de weken erger. De inwoners van Mexico City moeten een maal per week, afhankelijk van het kentekennummer, de auto laten staan, maar wie rijk is koopt gewoon twee of drie auto’s.

Het niveau van de Delftse studie werktuigbouw is meer dan genoeg om over alle technische zaken te kunnen meepraten. Weinig van mijn collega’s spreken verstaanbaar Engels. Het werk is tamelijk relaxed. Mijn taak is in het sales team mee te werken. Ik werk voornamelijk met ingenieurs die van techniek veel verstand hebben, maar het commerciële inzicht pas aangeleerd krijgen als ze hier bij ABB gaan werken. Veel structuur in de manier van werken heb ik nog niet kunnenontdekken. Het gevolg is dat veel van de nieuwe projecten verloren gaan aan buitenlandse concurrenten met een wat agressievere benadering. Van de in Delft geleerde methode om alles zelf te regelen en uit te zoeken heb ik hier veel profijt.