Fax van verre

br />
Yamaha motors Co. Ltd is gevestigd in Iwata, een niet al te grote plaats gelegen halverwege de verbindingslijn tussen Tokyo en Kobe. Vanuit mijn verblijf, de Mitsuke Dormitory, kijk ik aan de ene kant uit op de oceaan en aan de andere kant op de bergen. Bij helder weer kan ik in de verte dat ijshoorntje Mount Fuji zijn liggen. De dormitory bestaat uit twee flats van elk negen verdiepingen en is voor Yamaha-personeel de laatste stap naar zelfstandigheid. Vandaar ook de vergaande vrijheid die is vastgelegd in de acht A-4’tjes in beslag nemende huisregels.

De dormitory blinkt uit in een ongekende luxe: kamers met airco, schuifpui en balkon; en verder een fitnessroom, sauna en tennisbanen. Ontbijt en diner worden verzorgd,

Tot je dertigste mag je in de dormitory blijven en wanneer je aansluitend trouwt, mag je de eerste tien jaar in één van de Yamaha-appartementen wonen. Geen wonder dat de Japanners zelden van werkgever veranderen.

Trouwen gebeurt in Japan op wat andere gronden dan in Europa. Voor de oudere generaties geldt: uitgaan is trouwen. Zo ook voor mijn stagebegeleider, die na zijn studie in Amerika door een vriend aan zijn huidige vrouw werd voorgesteld. Hij is er welgeteld drie keer mee uit geweest voor hun huwelijk. Er heerst in Japan nog een sterk rollenpatroon. Toen ik onlangs bij mijn begeleider thuis was uitgenodigd voor een diner, kwam zijn vrouw alleen uit de keuken om iets op te dienen, in te schenken of af te ruimen. Na het diner liet de vader des huizes trots zijn verzameling Samoerai-zwaarden zien en vertelde hij over de gradaties in scherpte van de zwaarden. Maat daarvoor is het aantal lichamen dat je er in één slag mee kunt doorhakken. ,,En weet je waar deze groef voor dient?” vroeg hij. Zijn zoontje zocht terstond een veilig heenkomen bij moeder. Waarschijnlijk kenden ze het ritueel al en pappa had al een aantal borreltjes op. De rijkwijdte van het zwaard in acht nemend deed ik ook maar een paar passen achteruit.

Er zijn hier opvallend weinig buitenlanders. Negers heb ik in heel Japan nog niet gezien. En buiten de vier blanke werknemers van Yamaha (op de achtduizend Japanse) kom ik in Iwata nooit blanken tegen. In Hamamatsu, een stad tien kilometer verderop, is een bar waar buitenlanders klitten. De dames zijn allen lerares Engels, geworven onder studentes van Australische en Canadese universiteiten. De mannen werken veelal voor de Japanse tak van een buitenlands bedrijf. Meestal wordt ik voorgesteld met: ,,This is Nico, he rides motorbikes with wires up his bud.” Dat verhaal van de draden in mijn kont komt van een test met een nieuw zadel. Ik werk op het Human Technology Departement en daar word ik veelvuldig misbruikt als testkonijn vanwege mijn Europese maten. Zo ben ik bijvoorbeeld de bergen in gestuurd met een motor voor eenrit van vierhonderd kilometer met een versnelling-opnemer onder mijn achterwerk. Volgende week ga ik naar Yamaha Marines voor een zelfde test maar nu met een motorjacht op de oceaan. Ach, er zijn vervelender klussen.

Nico Booij, student voertuigtechniek bij prof.dr.ir. H. Pacejka en rijder in het TU-Delft Racing Team, loopt stage op de R&D-afdeling van Yamaha in Japan.

Yamaha motors Co. Ltd is gevestigd in Iwata, een niet al te grote plaats gelegen halverwege de verbindingslijn tussen Tokyo en Kobe. Vanuit mijn verblijf, de Mitsuke Dormitory, kijk ik aan de ene kant uit op de oceaan en aan de andere kant op de bergen. Bij helder weer kan ik in de verte dat ijshoorntje Mount Fuji zijn liggen. De dormitory bestaat uit twee flats van elk negen verdiepingen en is voor Yamaha-personeel de laatste stap naar zelfstandigheid. Vandaar ook de vergaande vrijheid die is vastgelegd in de acht A-4’tjes in beslag nemende huisregels.

De dormitory blinkt uit in een ongekende luxe: kamers met airco, schuifpui en balkon; en verder een fitnessroom, sauna en tennisbanen. Ontbijt en diner worden verzorgd,

Tot je dertigste mag je in de dormitory blijven en wanneer je aansluitend trouwt, mag je de eerste tien jaar in één van de Yamaha-appartementen wonen. Geen wonder dat de Japanners zelden van werkgever veranderen.

Trouwen gebeurt in Japan op wat andere gronden dan in Europa. Voor de oudere generaties geldt: uitgaan is trouwen. Zo ook voor mijn stagebegeleider, die na zijn studie in Amerika door een vriend aan zijn huidige vrouw werd voorgesteld. Hij is er welgeteld drie keer mee uit geweest voor hun huwelijk. Er heerst in Japan nog een sterk rollenpatroon. Toen ik onlangs bij mijn begeleider thuis was uitgenodigd voor een diner, kwam zijn vrouw alleen uit de keuken om iets op te dienen, in te schenken of af te ruimen. Na het diner liet de vader des huizes trots zijn verzameling Samoerai-zwaarden zien en vertelde hij over de gradaties in scherpte van de zwaarden. Maat daarvoor is het aantal lichamen dat je er in één slag mee kunt doorhakken. ,,En weet je waar deze groef voor dient?” vroeg hij. Zijn zoontje zocht terstond een veilig heenkomen bij moeder. Waarschijnlijk kenden ze het ritueel al en pappa had al een aantal borreltjes op. De rijkwijdte van het zwaard in acht nemend deed ik ook maar een paar passen achteruit.

Er zijn hier opvallend weinig buitenlanders. Negers heb ik in heel Japan nog niet gezien. En buiten de vier blanke werknemers van Yamaha (op de achtduizend Japanse) kom ik in Iwata nooit blanken tegen. In Hamamatsu, een stad tien kilometer verderop, is een bar waar buitenlanders klitten. De dames zijn allen lerares Engels, geworven onder studentes van Australische en Canadese universiteiten. De mannen werken veelal voor de Japanse tak van een buitenlands bedrijf. Meestal wordt ik voorgesteld met: ,,This is Nico, he rides motorbikes with wires up his bud.” Dat verhaal van de draden in mijn kont komt van een test met een nieuw zadel. Ik werk op het Human Technology Departement en daar word ik veelvuldig misbruikt als testkonijn vanwege mijn Europese maten. Zo ben ik bijvoorbeeld de bergen in gestuurd met een motor voor eenrit van vierhonderd kilometer met een versnelling-opnemer onder mijn achterwerk. Volgende week ga ik naar Yamaha Marines voor een zelfde test maar nu met een motorjacht op de oceaan. Ach, er zijn vervelender klussen.