Fax van Verre

br />
Half zes. De wekker gaat als een gek tekeer en ik trek mezelf onder de dunne deken vandaan. Als er één ding is waar ik niet aan gewend ben dan is het wel het vroege opstaan. Maar vandaag doe ik het graag. Het is feest en ik wil er geen moment van missen. Het zonlicht komt als een zacht oranjegeel straaltje mijn kamer binnen. Alsof hij ook even zachtjes zijn felicitaties wilt komen brengen.

Zeventien augustus negentienvijfennegentig. Indonesia is jarig. Mijn land viert haar gouden verjaardag. Vandaag ja. Het verkeer vanochtend is nog wel even druk als altijd. Maar het getoeter ontbreekt. De bussen rijden even scheef als altijd. Maar vandaag zonder al te veel grijze wolken achter te laten. Het is feest en niemand wil er een moment van verpesten.

Langs de wegen domineert een feestelijke kleurenzee van rood en wit. Van de kleine vlaggetjes aan de auto-antennetjes tot het langste doek langs de hekken van kantoren. Jakarta is in feestkleding. De hoofdstad is al vanaf het voorjaar bezig met optutten. Net als de rest van het land. Met de dag groeien er paaltjes uit de grond langs de wegen, volgehangen met vlaggen en wimpels. Van het ene paaltje op het andere slingeren rode en witte slingers. Ze dansen allemaal met de wind die zachtjes waait en voor aangename verkoeling zorgt. De Indonesia-50 verjaardagslogo-stickertjes versieren de autoramen. Een iets grotere versie staat afgebeeld op menig t-shirt en jasje van de feestvierenden. En de nog veel grotere versies hangen op de gevels van de skyscrapers.

Ingangen van de straatjes in de woonwijken zijn ook opgemaakt. Kleurige poortjes fleuren de wijken op. Aan de bamboetakken hangen lampjes die de woonwijk ‘s avonds opvrolijken. Ook de bomen krijgen dezelfde soort aankleding, waardoor ze ‘s avonds oplichten. Het traditiegetrouwe ochtend-appèl heeft dit jaar een enthousiastere sfeer. Het volkslied wordt uit volle borst gezongen. Er heerst een bijzondere verjaardagsstemming, bijna alsof je pa Abraham of je ma Sarah wordt.

Ook traditiegetrouw zijn de wedstrijdjes. Tussen klassen in een school, tussen afdelingen in een kantoortje of gezinnetjes in een woonwijk. Variërend van de serieuze sport tot spelletjes zoals touwtrekken, zaklooprace en kroepoek eten. Yummie yummie denk je dan. Moet je maar eens proberen een aan een wiegelend touwtje hangende kroepoek in je mond te krijgen met je handen achter je rug vastgeknoopt. Het toppunt aan attractie vormt altijd het ‘panjat pinang’ (pinang klimmen). Je klimt je gek aan een met olie gladgemaakte pinangpaal waarop de prijsjes hangen. Teamwork, daar gaat het hier om.

Als de avond valt lichten de bomen weer op en de straatjes zijn nu gekleurd met de knipperende lampjes. Het doet me terug denken aan Delft in het najaar. Ook lichtjes over de grachten, al beweegt het kwik in de thermometer tussen nul en vijf. Hoe dan ook, het blijft mij volgen, die herinnering. Misschien benik een soort tempo-doeloeNederlander geworden met zijn oude Indië-herinneringen. Maar dan precies andersom.

De viering van de vijftigste onafhankelijkheidsdag in Indonesië doet denken aan Koninginnedag in Nederland. Geen koek maar kroeppoek happen. Zo blijkt uit de beschrijving van de in Jakarta wonende ‘Delftse’ chemicus Martin Pardede.

Half zes. De wekker gaat als een gek tekeer en ik trek mezelf onder de dunne deken vandaan. Als er één ding is waar ik niet aan gewend ben dan is het wel het vroege opstaan. Maar vandaag doe ik het graag. Het is feest en ik wil er geen moment van missen. Het zonlicht komt als een zacht oranjegeel straaltje mijn kamer binnen. Alsof hij ook even zachtjes zijn felicitaties wilt komen brengen.

Zeventien augustus negentienvijfennegentig. Indonesia is jarig. Mijn land viert haar gouden verjaardag. Vandaag ja. Het verkeer vanochtend is nog wel even druk als altijd. Maar het getoeter ontbreekt. De bussen rijden even scheef als altijd. Maar vandaag zonder al te veel grijze wolken achter te laten. Het is feest en niemand wil er een moment van verpesten.

Langs de wegen domineert een feestelijke kleurenzee van rood en wit. Van de kleine vlaggetjes aan de auto-antennetjes tot het langste doek langs de hekken van kantoren. Jakarta is in feestkleding. De hoofdstad is al vanaf het voorjaar bezig met optutten. Net als de rest van het land. Met de dag groeien er paaltjes uit de grond langs de wegen, volgehangen met vlaggen en wimpels. Van het ene paaltje op het andere slingeren rode en witte slingers. Ze dansen allemaal met de wind die zachtjes waait en voor aangename verkoeling zorgt. De Indonesia-50 verjaardagslogo-stickertjes versieren de autoramen. Een iets grotere versie staat afgebeeld op menig t-shirt en jasje van de feestvierenden. En de nog veel grotere versies hangen op de gevels van de skyscrapers.

Ingangen van de straatjes in de woonwijken zijn ook opgemaakt. Kleurige poortjes fleuren de wijken op. Aan de bamboetakken hangen lampjes die de woonwijk ‘s avonds opvrolijken. Ook de bomen krijgen dezelfde soort aankleding, waardoor ze ‘s avonds oplichten. Het traditiegetrouwe ochtend-appèl heeft dit jaar een enthousiastere sfeer. Het volkslied wordt uit volle borst gezongen. Er heerst een bijzondere verjaardagsstemming, bijna alsof je pa Abraham of je ma Sarah wordt.

Ook traditiegetrouw zijn de wedstrijdjes. Tussen klassen in een school, tussen afdelingen in een kantoortje of gezinnetjes in een woonwijk. Variërend van de serieuze sport tot spelletjes zoals touwtrekken, zaklooprace en kroepoek eten. Yummie yummie denk je dan. Moet je maar eens proberen een aan een wiegelend touwtje hangende kroepoek in je mond te krijgen met je handen achter je rug vastgeknoopt. Het toppunt aan attractie vormt altijd het ‘panjat pinang’ (pinang klimmen). Je klimt je gek aan een met olie gladgemaakte pinangpaal waarop de prijsjes hangen. Teamwork, daar gaat het hier om.

Als de avond valt lichten de bomen weer op en de straatjes zijn nu gekleurd met de knipperende lampjes. Het doet me terug denken aan Delft in het najaar. Ook lichtjes over de grachten, al beweegt het kwik in de thermometer tussen nul en vijf. Hoe dan ook, het blijft mij volgen, die herinnering. Misschien benik een soort tempo-doeloeNederlander geworden met zijn oude Indië-herinneringen. Maar dan precies andersom.