Een saaie zaterdagavond. Op naar de DWH. Daar zijn iedere vierde zaterdag van de maand ‘Femmes Fatales’. ‘Femmes Fatales wordt georganiseerd door een groepje meiden dat voor lesbische en biseksuele vrouwen maandelijks een leuke avond wil houden in Delft’, lees ik op de site.
Ik sta een uur voor mijn klerenkast. Wat moet ik aan? Mijn tuinbroek? Een rokje? Hakken? Kistjes? Wel of geen make-up? Ik bevind me op een geheel nieuw terrein.
Onzeker stap ik om kwart over negen het café aan de Lange Geer binnen. Achterin de zaal wordt een film gedraaid: ‘D.E.B.S’. Het blijkt een enorme chick flick. Niks geëmancipeerde anti-mannenfilm. Sexy meiden spelen geheimagentes die verliefd op elkaar worden. In zeer korte rokjes. Vanuit de zaal hoor ik af en toe gegil en het geluid van klapperpistooltjes. Op de bank zitten vier jonge meiden, volledig in thema. “We hebben deze film al vijftien keer gezien!”, giechelen ze.
De film eindigt happily ever after. Het licht gaat aan. Er zitten inderdaad alleen maar vrouwen in de zaal. Aan de bar ontmoet ik Hanneke Bouwman. “Wat leuk dat je er bent. Wil je wat drinken?” Ze vertelt me over ‘Femmes Fatales’. “Ik heb het mede opgericht, jaren geleden. Ik wilde iets doen voor jonge, leuke bi en lesbische meiden in Delft”, legt ze uit. “Toen ik hier kwam, had je alleen de Potterie. Dat waren echt van die prototypes tuinbroeken. En veel te oud voor mij! Ik dacht: er moeten toch ook meiden zijn zoals ik?” En dat bleek het geval.
Inmiddels is ‘Femmes Fatales’ een begrip en organiseert ze naast borrelavonden ook vier keer per jaar een groter feest: ‘Flavour’.
De meeste vrouwen die hier komen kennen elkaar al jaren en zijn goed bevriend. Maar er komen ook vaak nieuwe meiden.
Het is inmiddels enorm gezellig. Echt vrouwen onder elkaar. We kletsen over van alles: uit de kast komen, hoe lastig het soms is om uit te gaan in ‘gewone’ disco’s met je vriendin, hoe de aanwezige stellen elkaar ontmoet hebben, vooroordelen en de populaire serie ‘The L-word’ (“‘Sex and the City’, maar dan met lesbische vrouwen.”).
Ineens voel ik iets kouds. Als ik me omdraai zie ik de barvrouwen in een verhitte strijd. Zo stoppen ijsblokjes in elkaars bh. De mensen aan de bar raken in de strijd verwikkeld. Deze wordt beslist met een enorme plens water. Weer later staan de vier D.E.B.S.-girls zowaar op de bar te dansen. “Niet onder haar rokje kijken!”, roept een van de vrouwen naar haar vriendin. Dan klinkt de bel. Tijd voor de laatste ronde. De avond vloog voorbij. Ik fiets naar huis met een warm gevoel. Wat een leuke meiden! Ik verheug me nu al op het Flavour-feest in maart. En mijn tuinbroek laat ik thuis. (AN)
Een saaie zaterdagavond. Op naar de DWH. Daar zijn iedere vierde zaterdag van de maand ‘Femmes Fatales’. ‘Femmes Fatales wordt georganiseerd door een groepje meiden dat voor lesbische en biseksuele vrouwen maandelijks een leuke avond wil houden in Delft’, lees ik op de site. Ik sta een uur voor mijn klerenkast. Wat moet ik aan? Mijn tuinbroek? Een rokje? Hakken? Kistjes? Wel of geen make-up? Ik bevind me op een geheel nieuw terrein.
Onzeker stap ik om kwart over negen het café aan de Lange Geer binnen. Achterin de zaal wordt een film gedraaid: ‘D.E.B.S’. Het blijkt een enorme chick flick. Niks geëmancipeerde anti-mannenfilm. Sexy meiden spelen geheimagentes die verliefd op elkaar worden. In zeer korte rokjes. Vanuit de zaal hoor ik af en toe gegil en het geluid van klapperpistooltjes. Op de bank zitten vier jonge meiden, volledig in thema. “We hebben deze film al vijftien keer gezien!”, giechelen ze.
De film eindigt happily ever after. Het licht gaat aan. Er zitten inderdaad alleen maar vrouwen in de zaal. Aan de bar ontmoet ik Hanneke Bouwman. “Wat leuk dat je er bent. Wil je wat drinken?” Ze vertelt me over ‘Femmes Fatales’. “Ik heb het mede opgericht, jaren geleden. Ik wilde iets doen voor jonge, leuke bi en lesbische meiden in Delft”, legt ze uit. “Toen ik hier kwam, had je alleen de Potterie. Dat waren echt van die prototypes tuinbroeken. En veel te oud voor mij! Ik dacht: er moeten toch ook meiden zijn zoals ik?” En dat bleek het geval.
Inmiddels is ‘Femmes Fatales’ een begrip en organiseert ze naast borrelavonden ook vier keer per jaar een groter feest: ‘Flavour’.
De meeste vrouwen die hier komen kennen elkaar al jaren en zijn goed bevriend. Maar er komen ook vaak nieuwe meiden.
Het is inmiddels enorm gezellig. Echt vrouwen onder elkaar. We kletsen over van alles: uit de kast komen, hoe lastig het soms is om uit te gaan in ‘gewone’ disco’s met je vriendin, hoe de aanwezige stellen elkaar ontmoet hebben, vooroordelen en de populaire serie ‘The L-word’ (“‘Sex and the City’, maar dan met lesbische vrouwen.”).
Ineens voel ik iets kouds. Als ik me omdraai zie ik de barvrouwen in een verhitte strijd. Zo stoppen ijsblokjes in elkaars bh. De mensen aan de bar raken in de strijd verwikkeld. Deze wordt beslist met een enorme plens water. Weer later staan de vier D.E.B.S.-girls zowaar op de bar te dansen. “Niet onder haar rokje kijken!”, roept een van de vrouwen naar haar vriendin. Dan klinkt de bel. Tijd voor de laatste ronde. De avond vloog voorbij. Ik fiets naar huis met een warm gevoel. Wat een leuke meiden! Ik verheug me nu al op het Flavour-feest in maart. En mijn tuinbroek laat ik thuis. (AN)
Comments are closed.