De column over p&o van vorige maand heeft nogal wat stof doen opwaaien. Het stuk heeft blijkbaar een gevoelige snaar geraakt, want tot mijn grote verbazing stroomden daags na verschijning de reacties binnen, variërend van welgemeend medeleven en steun aan het verzet tot bittere verwijten en diepe verontwaardiging.
Tijd voor een analyse.
Vraag één: hoe provocerend mag een column zijn? Die vraag is actueel, want diverse schrijvers hebben de laatste tijd de grenzen van het toelaatbare opgezocht. Ronald Plasterk deed het met Maria van der Hoeven, Jort Kelder deed het met Bram Moszkowicz en Theo van Gogh deed het met iedereen. Met Van Gogh liep helaas niet goed af, maar Jort Kelder won de rechtzaak van Moszkowicz en Plasterk schopte het tot minister. Op het NOS-journaal maakte de laatste onlangs zijn eigen mening kenbaar: “De taak van een columnist is alles zo scherp te slijpen als mogelijk.” Ik heb vorige maand geprobeerd mijn punt scherp te slijpen door veelvuldig gebruik van de hyperbool: met de botte bijl in drie klappen van de oppervlakte naar de kern van het verhaal. Laat ik voorop stellen dat ik niemand persoonlijk heb willen raken. Maar waar gehakt wordt, vallen spaanders. Het stukje was bedoeld als kritiek op een organisatiestructuur; als ik in mijn hakdrift te hard heb uitgehaald naar nietsvermoedende omstanders spijt me dat echt. De Verschrikkelijke Hulk kent zijn eigen kracht niet. Conclusie? De scherpe punten van een column mogen prikken, maar niet tot op het bot.
Door naar vraag twee: wat is er in onze organisatie aan de hand, als vijfhonderd woorden zoveel commotie kunnen veroorzaken? De meningen over het functioneren van de universiteitsdiensten lopen blijkbaar ver uiteen en het ligt er maar net aan of je van boven naar beneden kijkt, of andersom. Waar de een vol trots de verbeteringen van een nieuwe, efficiënte structuur bewondert, ziet de ander hoe geliefde collega’s worden ingeruild voor nummers en calls. Met de centralisatie van universiteitsdiensten is de band tussen uitvoering en ondersteuning in de verdrukking gekomen: we werken in het zweet onzes aanschijns, maar zonder aanzien des persoons.
Vraag drie: hoe nu verder? De reorganisatie heeft ongetwijfeld mooie resultaten opgeleverd maar nu de veranderingsmanagers zijn vertrokken, verdient de leefbaarheid van het systeem de aandacht. Ziet de nieuwe organisatie er in het echt net zo goed uit als op papier? Zijn alle maatregelen even succesvol? Waar ligt de behoefte aan verbetering? Als het dan toch allemaal mensenwerk is, wordt het tijd om de koppen bij elkaar te steken en signalen uit de dagelijkse praktijk te vertalen naar zinvol beleid, want excellent onderzoek heeft excellente ondersteuning nodig.
Genoeg nu. Ik zal mijn plan om elke maand een andere universiteitsdienst op de korrel te nemen maar laten varen. Volgende maand staat er dus gewoon weer een gezellig onderwerp op het programma: klimaatverandering of zo.
Drs. Daan Schuurbiers is onderzoeker bij de werkgroep biotechnologie en maatschappij.
De column over p&o van vorige maand heeft nogal wat stof doen opwaaien. Het stuk heeft blijkbaar een gevoelige snaar geraakt, want tot mijn grote verbazing stroomden daags na verschijning de reacties binnen, variërend van welgemeend medeleven en steun aan het verzet tot bittere verwijten en diepe verontwaardiging. Tijd voor een analyse.
Vraag één: hoe provocerend mag een column zijn? Die vraag is actueel, want diverse schrijvers hebben de laatste tijd de grenzen van het toelaatbare opgezocht. Ronald Plasterk deed het met Maria van der Hoeven, Jort Kelder deed het met Bram Moszkowicz en Theo van Gogh deed het met iedereen. Met Van Gogh liep helaas niet goed af, maar Jort Kelder won de rechtzaak van Moszkowicz en Plasterk schopte het tot minister. Op het NOS-journaal maakte de laatste onlangs zijn eigen mening kenbaar: “De taak van een columnist is alles zo scherp te slijpen als mogelijk.” Ik heb vorige maand geprobeerd mijn punt scherp te slijpen door veelvuldig gebruik van de hyperbool: met de botte bijl in drie klappen van de oppervlakte naar de kern van het verhaal. Laat ik voorop stellen dat ik niemand persoonlijk heb willen raken. Maar waar gehakt wordt, vallen spaanders. Het stukje was bedoeld als kritiek op een organisatiestructuur; als ik in mijn hakdrift te hard heb uitgehaald naar nietsvermoedende omstanders spijt me dat echt. De Verschrikkelijke Hulk kent zijn eigen kracht niet. Conclusie? De scherpe punten van een column mogen prikken, maar niet tot op het bot.
Door naar vraag twee: wat is er in onze organisatie aan de hand, als vijfhonderd woorden zoveel commotie kunnen veroorzaken? De meningen over het functioneren van de universiteitsdiensten lopen blijkbaar ver uiteen en het ligt er maar net aan of je van boven naar beneden kijkt, of andersom. Waar de een vol trots de verbeteringen van een nieuwe, efficiënte structuur bewondert, ziet de ander hoe geliefde collega’s worden ingeruild voor nummers en calls. Met de centralisatie van universiteitsdiensten is de band tussen uitvoering en ondersteuning in de verdrukking gekomen: we werken in het zweet onzes aanschijns, maar zonder aanzien des persoons.
Vraag drie: hoe nu verder? De reorganisatie heeft ongetwijfeld mooie resultaten opgeleverd maar nu de veranderingsmanagers zijn vertrokken, verdient de leefbaarheid van het systeem de aandacht. Ziet de nieuwe organisatie er in het echt net zo goed uit als op papier? Zijn alle maatregelen even succesvol? Waar ligt de behoefte aan verbetering? Als het dan toch allemaal mensenwerk is, wordt het tijd om de koppen bij elkaar te steken en signalen uit de dagelijkse praktijk te vertalen naar zinvol beleid, want excellent onderzoek heeft excellente ondersteuning nodig.
Genoeg nu. Ik zal mijn plan om elke maand een andere universiteitsdienst op de korrel te nemen maar laten varen. Volgende maand staat er dus gewoon weer een gezellig onderwerp op het programma: klimaatverandering of zo.
Drs. Daan Schuurbiers is onderzoeker bij de werkgroep biotechnologie en maatschappij.
Comments are closed.