Onlangs kregen alle vrouwelijke studenten en medewerkers van de TU Delft een nieuwsbrief toegezonden, afkomstig van ‘Emancipatiezaken TU Delft’. Deze nieuwsbrief komt in de plaats van de inmiddels opgeheven ZIJ-Krant, die de ‘TU-vrouwen’ als doelgroep had.
De nieuwsbrief wil kort en krachtig aandacht vragen voor ,,emancipatie in de breedste zin van het woord”. Twee leden van de universiteitsraad lazen de nieuwsbrief met stijgende woede.
De enveloppe van A4-formaat met het mooie blauwe TU-logo wekt de nieuwsgierigheid. ,,Zou ik de temponorm dan toch gehaald hebben?” Het blijkt een nieuwsbrief over emancipatie te zijn. Op zich interessant en zeker niet onbelangrijk, maar het leesplezier wordt onmiddellijk weggenomen door een paar katachtige ogen die de lezeres agressief aankijken.
Bij nadere bestudering van de brief stijgen de verwachtingen over de inhoud. De vormgeving doet denken aan een gewichtige inhoud. Het met kleur bedrukte papier is bijna zo dik als karton, en de folder is helemaal in Utrecht gedrukt. Hieraan is veel tijd en geld besteed.
Bij het lezen verandert verwachting in verbazing. Op de eerste pagina wordt uitgelegd wat precies onder emancipatie verstaan wordt: ,,de concrete positieverbetering van vrouwelijke medewerkers en studenten, zowel in kwalitatieve als kwantitatieve zin”. Deze omschrijving gaat voorbij aan andere minderheidsgroeperingen. Kennelijk gaat het hier dus alleen om vrouwen.
Op de volgende pagina echter wordt er in het kader van het emancipatiebeleid van de TU gesproken over de activiteiten die georganiseerd zijn en worden ter ondersteuning van minderheidsgroeperingen. Gaat het nu toch niet alleen om vrouwen? Maar de daarna genoemde voorbeelden slaan wèl weer alleen op vrouwen. De vraag rijst nu waar het emancipatiebeleid van de TU op gericht is. Het antwoord hierop is in de volgende alinea in ieder geval niet te vinden. Weer wordt het woord ‘minderheidsgroeperingen’ genoemd, maar de feitelijke tekst (van deze alinea en van de rest van de brief) gaat alleen over vrouwenemancipatie.
Utopia
De auteurs van de nieuwsbrief lijken hiermee alleen de emancipatie van vrouwen belangrijk te vinden. Het kan toch niet de bedoeling van de TU Delft zijn alleen op deze groep de aandacht te vestigen?
De verbazing neigt naar irritatie bij het lezen van de tekst onder de kop ‘Utopia BV’. Hier wordt een ideaal bedrijf beschreven (in de context betekent dit dus een vrouwvriendelijk bedrijf). Het niveau van het stukje tekst is bedroevend. Een citaat: ,,Er is een bedrijf waar vrouwen willen werken en dat is ….Utopia BV. Utopia BV is gewoon het meest ideale vrouwvriendelijkste bedrijf van Nederland. Maar wat is een vrouwvriendelijk bedrijf? Wat werk betreft zijn eranno 1995 toch gelijke kansen voor vrouwen en mannen? Volgens velen is het enige verschil dat veel vrouwen vaak geen carrière willen maken, ze zijn niet zo ambitieus. Utopia BV weet wel beter.”
Een voetnoot laat weten dat het stuk gebaseerd is op een artikel uit de Cosmopolitan, maar dat had de lezeres inmiddels zelf al vermoed. De irritatie is nu getransformeerd in een regelrechte woede. Hoe is het mogelijk dat de TU hier haar schaarse middelen in steekt?
Botswana
Natuurlijk moet er aandacht en geld zijn voor emancipatie. Als je bijvoorbeeld kijkt naar het aantal vrouwelijke hoogleraren en vrouwelijk wetenschappelijk personeel aan de TU (nog geen vier procent, alleen Botswana scoort internationaal gezien lager) blijkt dat er nog voldoende te emanciperen valt. De manier waarop het nu gebeurt, is volgens ons verkeerd. Het geld dat besteed wordt aan de dure en inhoudsloze Nieuwsbrief kan beter gebruikt worden voor meer concrete initiatieven als de Ladies Intro, een introductiedag voor aankomend eerstejaars meisjes.
Onze gedachten gaan uit naar initiatieven en activiteiten, voor alle minderheidsgroepen, die een tastbaar resultaat opleveren. Dan is de mogelijkheid ook het grootst dat er werkelijk een cultuurverandering kan plaats vinden. De concrete initiatieven moeten natuurlijk wel binnen de redelijkheid blijven: gratis studie-excursies voor meisjes op Lucht- en Ruimtevaart schieten hier bijvoorbeeld aan voorbij.
Even worden we blij als we lezen dat deze Nieuwsbrief maar eenmalig aan alle vrouwelijke medewerkers en studenten wordt toegezonden. Voor de volgende edities kun je je namelijk aanmelden als abonnee. De regelrechte woede bereikt echter nu haar toppunt: op het invulstrookje moet aangegeven worden of men van het mannelijk of vrouwelijk geslacht is! Waarom is dit relevant als mannen en vrouwen gelijk beoordeeld moeten worden?
De woede ontlaadt zich door de brief te verfrommelen en met een grote boog in de papierbak te gooien. Hopelijk kan het papier in zijn tweede leven wel zinnige tekst met zich meedragen.
Onlangs kregen alle vrouwelijke studenten en medewerkers van de TU Delft een nieuwsbrief toegezonden, afkomstig van ‘Emancipatiezaken TU Delft’. Deze nieuwsbrief komt in de plaats van de inmiddels opgeheven ZIJ-Krant, die de ‘TU-vrouwen’ als doelgroep had. De nieuwsbrief wil kort en krachtig aandacht vragen voor ,,emancipatie in de breedste zin van het woord”. Twee leden van de universiteitsraad lazen de nieuwsbrief met stijgende woede.
De enveloppe van A4-formaat met het mooie blauwe TU-logo wekt de nieuwsgierigheid. ,,Zou ik de temponorm dan toch gehaald hebben?” Het blijkt een nieuwsbrief over emancipatie te zijn. Op zich interessant en zeker niet onbelangrijk, maar het leesplezier wordt onmiddellijk weggenomen door een paar katachtige ogen die de lezeres agressief aankijken.
Bij nadere bestudering van de brief stijgen de verwachtingen over de inhoud. De vormgeving doet denken aan een gewichtige inhoud. Het met kleur bedrukte papier is bijna zo dik als karton, en de folder is helemaal in Utrecht gedrukt. Hieraan is veel tijd en geld besteed.
Bij het lezen verandert verwachting in verbazing. Op de eerste pagina wordt uitgelegd wat precies onder emancipatie verstaan wordt: ,,de concrete positieverbetering van vrouwelijke medewerkers en studenten, zowel in kwalitatieve als kwantitatieve zin”. Deze omschrijving gaat voorbij aan andere minderheidsgroeperingen. Kennelijk gaat het hier dus alleen om vrouwen.
Op de volgende pagina echter wordt er in het kader van het emancipatiebeleid van de TU gesproken over de activiteiten die georganiseerd zijn en worden ter ondersteuning van minderheidsgroeperingen. Gaat het nu toch niet alleen om vrouwen? Maar de daarna genoemde voorbeelden slaan wèl weer alleen op vrouwen. De vraag rijst nu waar het emancipatiebeleid van de TU op gericht is. Het antwoord hierop is in de volgende alinea in ieder geval niet te vinden. Weer wordt het woord ‘minderheidsgroeperingen’ genoemd, maar de feitelijke tekst (van deze alinea en van de rest van de brief) gaat alleen over vrouwenemancipatie.
Utopia
De auteurs van de nieuwsbrief lijken hiermee alleen de emancipatie van vrouwen belangrijk te vinden. Het kan toch niet de bedoeling van de TU Delft zijn alleen op deze groep de aandacht te vestigen?
De verbazing neigt naar irritatie bij het lezen van de tekst onder de kop ‘Utopia BV’. Hier wordt een ideaal bedrijf beschreven (in de context betekent dit dus een vrouwvriendelijk bedrijf). Het niveau van het stukje tekst is bedroevend. Een citaat: ,,Er is een bedrijf waar vrouwen willen werken en dat is ….Utopia BV. Utopia BV is gewoon het meest ideale vrouwvriendelijkste bedrijf van Nederland. Maar wat is een vrouwvriendelijk bedrijf? Wat werk betreft zijn eranno 1995 toch gelijke kansen voor vrouwen en mannen? Volgens velen is het enige verschil dat veel vrouwen vaak geen carrière willen maken, ze zijn niet zo ambitieus. Utopia BV weet wel beter.”
Een voetnoot laat weten dat het stuk gebaseerd is op een artikel uit de Cosmopolitan, maar dat had de lezeres inmiddels zelf al vermoed. De irritatie is nu getransformeerd in een regelrechte woede. Hoe is het mogelijk dat de TU hier haar schaarse middelen in steekt?
Botswana
Natuurlijk moet er aandacht en geld zijn voor emancipatie. Als je bijvoorbeeld kijkt naar het aantal vrouwelijke hoogleraren en vrouwelijk wetenschappelijk personeel aan de TU (nog geen vier procent, alleen Botswana scoort internationaal gezien lager) blijkt dat er nog voldoende te emanciperen valt. De manier waarop het nu gebeurt, is volgens ons verkeerd. Het geld dat besteed wordt aan de dure en inhoudsloze Nieuwsbrief kan beter gebruikt worden voor meer concrete initiatieven als de Ladies Intro, een introductiedag voor aankomend eerstejaars meisjes.
Onze gedachten gaan uit naar initiatieven en activiteiten, voor alle minderheidsgroepen, die een tastbaar resultaat opleveren. Dan is de mogelijkheid ook het grootst dat er werkelijk een cultuurverandering kan plaats vinden. De concrete initiatieven moeten natuurlijk wel binnen de redelijkheid blijven: gratis studie-excursies voor meisjes op Lucht- en Ruimtevaart schieten hier bijvoorbeeld aan voorbij.
Even worden we blij als we lezen dat deze Nieuwsbrief maar eenmalig aan alle vrouwelijke medewerkers en studenten wordt toegezonden. Voor de volgende edities kun je je namelijk aanmelden als abonnee. De regelrechte woede bereikt echter nu haar toppunt: op het invulstrookje moet aangegeven worden of men van het mannelijk of vrouwelijk geslacht is! Waarom is dit relevant als mannen en vrouwen gelijk beoordeeld moeten worden?
De woede ontlaadt zich door de brief te verfrommelen en met een grote boog in de papierbak te gooien. Hopelijk kan het papier in zijn tweede leven wel zinnige tekst met zich meedragen.
Comments are closed.