Elfduizend kilometer op de fiets

Student civiele techniek Tiejo Keppler heeft er zin in. Na zijn afstuderen fietst hij samen met vier vrienden de oude zijderoute van Marco Polo.

Hoe kóm je erop?

“Drie van ons zijn hardcore fietsers. In de weekenden trainen we vaak in de Ardennen. We hebben alledrie wel eens meegedaan aan de Amstel Gold Race en Luik-Bastenaken-Luik. Toen we een keer terugkwamen uit de Ardennen, las ik in National Geografic over Marco Polo en de zijderoute. Het leek me geweldig die te fietsen, want ik wilde na mijn studie iets extreems doen.”

En je vrienden zagen dat ook meteen zitten?

“Zeker. In eerste instantie waren we met zijn drieën, later zijn de andere twee erbij gekomen. We kennen elkaar allemaal uit het studentenleven in Delft, maar ik ben de enige die er nog studeert. De anderen werken al. Twee van hen hebben voor deze fietstocht ontslag genomen, een ander onbetaald verlof. Dat toont wel de gewilligheid van de groep. Alleen ik hoef er niks voor op te zeggen en nummer vijf gaat maar twee maanden mee.”

Elfduizend kilometer fietsen. Kan dat wel?

“We zijn goed getraind en hebben sterke mountainbikes gekregen van een sponsor. Bovendien hebben we er genoeg tijd voor uitgetrokken. Op de dagen dat we fietsen, moeten we gemiddeld 65 kilometer fietsen. Dat is te doen. Ik fiets overigens minder, omdat ik pas in Iran start. Ik mis 1800 kilometer.”
Zonde.

“Ja, maar ik kan pas weg als ik ben afgestudeerd. Ik had dat begin april gepland, maar dat was te optimistisch. De rest start wel gewoon in april en ik kom zes weken later.”

Ben je niet een beetje bang voor al die vreemde landen?

“Nee, we hebben de risico’s goed bekeken. Alleen Tadzjikistan is niet helemaal stabiel. Er heerste daar tot 1997 een burgeroorlog. En we moeten daar door een vallei die bekend staat als één van de grootste doorvoerroutes van drugs. We moeten ter plekke maar zien of we daar doorheen fietsen, of dat we onze fietsen in een busje laden dat ons heel snel naar de andere kant brengt.”
Klinkt avontuurlijk.

“Daar was het ons ook in eerste instantie om te doen. Maar er is meer. We fietsen ook voor een goed doel, de Spark Foundation, die is opgericht door een vriend van één van ons. Die stichting helpt scholen in Nepal bij het onderwijs, door middel van voetbal. De kinderen moeten presteren op school, anders vliegen ze uit het voetbalteam. En dat werkt heel goed. Mensen kunnen ze ons per kilometer sponsoren of een bedrag storten.”

Op de fiets van Beiroet naar Beijing: een dikke elfduizend kilometer in zeven maanden. Door Libanon, Syrië, Turkije, Iran, Turkmenistan, Oezbekistan, Tadzjikistan, Kirgizië en China. Student civiele techniek Tiejo Keppler heeft er zin in. Na zijn afstuderen fietst hij samen met vier vrienden de oude zijderoute van Marco Polo.

Hoe kóm je erop?

“Drie van ons zijn hardcore fietsers. In de weekenden trainen we vaak in de Ardennen. We hebben alledrie wel eens meegedaan aan de Amstel Gold Race en Luik-Bastenaken-Luik. Toen we een keer terugkwamen uit de Ardennen, las ik in National Geografic over Marco Polo en de zijderoute. Het leek me geweldig die te fietsen, want ik wilde na mijn studie iets extreems doen.”

En je vrienden zagen dat ook meteen zitten?

“Zeker. In eerste instantie waren we met zijn drieën, later zijn de andere twee erbij gekomen. We kennen elkaar allemaal uit het studentenleven in Delft, maar ik ben de enige die er nog studeert. De anderen werken al. Twee van hen hebben voor deze fietstocht ontslag genomen, een ander onbetaald verlof. Dat toont wel de gewilligheid van de groep. Alleen ik hoef er niks voor op te zeggen en nummer vijf gaat maar twee maanden mee.”

Elfduizend kilometer fietsen. Kan dat wel?

“We zijn goed getraind en hebben sterke mountainbikes gekregen van een sponsor. Bovendien hebben we er genoeg tijd voor uitgetrokken. Op de dagen dat we fietsen, moeten we gemiddeld 65 kilometer fietsen. Dat is te doen. Ik fiets overigens minder, omdat ik pas in Iran start. Ik mis 1800 kilometer.”
Zonde.

“Ja, maar ik kan pas weg als ik ben afgestudeerd. Ik had dat begin april gepland, maar dat was te optimistisch. De rest start wel gewoon in april en ik kom zes weken later.”

Ben je niet een beetje bang voor al die vreemde landen?

“Nee, we hebben de risico’s goed bekeken. Alleen Tadzjikistan is niet helemaal stabiel. Er heerste daar tot 1997 een burgeroorlog. En we moeten daar door een vallei die bekend staat als één van de grootste doorvoerroutes van drugs. We moeten ter plekke maar zien of we daar doorheen fietsen, of dat we onze fietsen in een busje laden dat ons heel snel naar de andere kant brengt.”
Klinkt avontuurlijk.

“Daar was het ons ook in eerste instantie om te doen. Maar er is meer. We fietsen ook voor een goed doel, de Spark Foundation, die is opgericht door een vriend van één van ons. Die stichting helpt scholen in Nepal bij het onderwijs, door middel van voetbal. De kinderen moeten presteren op school, anders vliegen ze uit het voetbalteam. En dat werkt heel goed. Mensen kunnen ze ons per kilometer sponsoren of een bedrag storten.”