Een gebouw ‘voor de ogen en het verstand’

Van een andere vermogende, niet minder prestigieuze opdrachtgever, het Vaticaan in Rome, mocht hij de Kerk van het jaar 2000 ontwerpen. De Amerikaanse architect Richard Meier (1934) geniet wereldwijde erkenning. De gemeente Den Haag deelt er met haar stadhuis/bibliotheek graag in mee.

Voor het eerst sinds de opening in 1996 betrad Meier vorige week woensdag weer eens het imponerende, steriele atrium van zijn creatie. Door een afgeladen zaal werd hij als een verloren zoon onthaald. ,,Een gebouw met een turbulente geschiedenis”, memoreerde burgemeester Deetman in zijn openingswoord. De realisering duurde twaalf jaar – slechts twee jaar korter dan het Getty Center – en kostte twee wethouders de kop. Wie maalt er nog om? ,,The city’s brave decision was a right one”, oordeelde Deetman.

Het halflange haar van Meier is net zo wit als de verschijning van zijn gebouwen – al heeft deze in Los Angeles wel een lichte kleurspoeling ondergaan. Een aimabel, zelfverzekerd man die het commentaar bij de dia’s die hij liet vertonen (zelf kon hij niet met de afstandsbediening overweg) doorspekt met enkele nuchtere kwinkslagen, zoals het een New Yorker betaamt.

Eerst liet hij dia’s zien van de Kerk van het jaar 2000 in Rome, waarvoor hij zojuist de eerste steen had gelegd. Het is geen eigentijdse Sint Pieter, maar een kerk van bescheiden omvang in een gewone wijk van Rome. Hij refereerde aan zijn studententijd, toen hij zich had laten overweldigen door de vele monumenten in de stad. Een hele eer natuurlijk om daar te mogen bouwen.
Travertijn

De weg van het oude Rome naar het jonge Los Angeles is lang, maar ook op de hoofdstad van de eastcoast heeft de strenge modernist nu zijn stempel gedrukt. Toen hij voor het eerst over de heuvels liep waar het Getty Center gerealiseerd moest worden, had hij zich wanhopig afgevraagd: ,,Hoe moet ik hier in hemelsnaam beginnen?” Onverwacht werd hij ook voor een andere uitdaging geplaatst. Men wilde namelijk geen spierwit gebouw en dat is nu juist zijn handelskenmerk.

Meier vertelde dat hij alle soorten stenen in zijn hand heeft gehad. Uiteindelijk viel de keus op travertijn, een marmerachtige steen met een gebroken witte kleur. Niets werd aan het toeval over gelaten. Zo werd de lichtinval van de expositiezalen van tevoren getest met schaalmodellen. De enige verrassing was een aardbeving, enkele jaren geleden, maar gelukkig bleek het gebouwencomplex daartegen bestand.

Uiteraard had Meier tijdens zijn korte verblijf in Den Haag ook nog zijn stadhuis/bibliotheek geïnspecteerd. ,,Architectuur is er voor de ogen én het verstand”, zei hij. ,,De vorm van architectuur moet gerelateerd zijn aan de menselijk ervaring. De openheid en toegankelijkheid van de bibliotheek is erg aantrekkelijk voor het publiek.”

Carel Weeber lauwerde Meier als de personificatie van de moderne architectuur. Over de postmoderne kantoortoren met de twee zadeldaken van Meiers voormalig compagnon Michael Graves, die vlakbij zijn stadhuis de skyline van het nieuwe Haagse centrum domineert, onthield de architect zich van commentaar. ,,Het is een Amerikaans fenomeen”, zei hij over postmoderne architectuur in het algemeen, ,,maar het is nu voorbij”.

Verloren zoon

Het pas opgeleverde Getty Center in Los Angeles, waarvan het budget een miljard dollar bedroeg, is vooralsnog zijn magnum opus. Van een andere vermogende, niet minder prestigieuze opdrachtgever, het Vaticaan in Rome, mocht hij de Kerk van het jaar 2000 ontwerpen. De Amerikaanse architect Richard Meier (1934) geniet wereldwijde erkenning. De gemeente Den Haag deelt er met haar stadhuis/bibliotheek graag in mee.

Voor het eerst sinds de opening in 1996 betrad Meier vorige week woensdag weer eens het imponerende, steriele atrium van zijn creatie. Door een afgeladen zaal werd hij als een verloren zoon onthaald. ,,Een gebouw met een turbulente geschiedenis”, memoreerde burgemeester Deetman in zijn openingswoord. De realisering duurde twaalf jaar – slechts twee jaar korter dan het Getty Center – en kostte twee wethouders de kop. Wie maalt er nog om? ,,The city’s brave decision was a right one”, oordeelde Deetman.

Het halflange haar van Meier is net zo wit als de verschijning van zijn gebouwen – al heeft deze in Los Angeles wel een lichte kleurspoeling ondergaan. Een aimabel, zelfverzekerd man die het commentaar bij de dia’s die hij liet vertonen (zelf kon hij niet met de afstandsbediening overweg) doorspekt met enkele nuchtere kwinkslagen, zoals het een New Yorker betaamt.

Eerst liet hij dia’s zien van de Kerk van het jaar 2000 in Rome, waarvoor hij zojuist de eerste steen had gelegd. Het is geen eigentijdse Sint Pieter, maar een kerk van bescheiden omvang in een gewone wijk van Rome. Hij refereerde aan zijn studententijd, toen hij zich had laten overweldigen door de vele monumenten in de stad. Een hele eer natuurlijk om daar te mogen bouwen.
Travertijn

De weg van het oude Rome naar het jonge Los Angeles is lang, maar ook op de hoofdstad van de eastcoast heeft de strenge modernist nu zijn stempel gedrukt. Toen hij voor het eerst over de heuvels liep waar het Getty Center gerealiseerd moest worden, had hij zich wanhopig afgevraagd: ,,Hoe moet ik hier in hemelsnaam beginnen?” Onverwacht werd hij ook voor een andere uitdaging geplaatst. Men wilde namelijk geen spierwit gebouw en dat is nu juist zijn handelskenmerk.

Meier vertelde dat hij alle soorten stenen in zijn hand heeft gehad. Uiteindelijk viel de keus op travertijn, een marmerachtige steen met een gebroken witte kleur. Niets werd aan het toeval over gelaten. Zo werd de lichtinval van de expositiezalen van tevoren getest met schaalmodellen. De enige verrassing was een aardbeving, enkele jaren geleden, maar gelukkig bleek het gebouwencomplex daartegen bestand.

Uiteraard had Meier tijdens zijn korte verblijf in Den Haag ook nog zijn stadhuis/bibliotheek geïnspecteerd. ,,Architectuur is er voor de ogen én het verstand”, zei hij. ,,De vorm van architectuur moet gerelateerd zijn aan de menselijk ervaring. De openheid en toegankelijkheid van de bibliotheek is erg aantrekkelijk voor het publiek.”

Carel Weeber lauwerde Meier als de personificatie van de moderne architectuur. Over de postmoderne kantoortoren met de twee zadeldaken van Meiers voormalig compagnon Michael Graves, die vlakbij zijn stadhuis de skyline van het nieuwe Haagse centrum domineert, onthield de architect zich van commentaar. ,,Het is een Amerikaans fenomeen”, zei hij over postmoderne architectuur in het algemeen, ,,maar het is nu voorbij”.