Campus

‘Een amerikaanse compromisfilm’

TB-er Rob Schmidt en zijn neef André van Dijk bekeken in bioscoop Apollo ‘The Sixth Sense’. Is Bruce Willis als geniale psychiater het aanzien waard?

if”>

Schmidt: ,,Het was wel een vermakelijke film, in het begin zelfs spannend. Een jongetje heeft een zesde zintuig, waarmee hij dode mensen kan zien. Dit is natuurlijk niet prettig, en hij staat doodsangsten uit, maar hij durft hier met niemand over te spreken. Hierdoor wordt hij op school een beetje het buitenbeentje. Als hij het eenmaal durft te vertellen, krijgt hij een vrij close relatie met zijn psychiater, Bruce Willis. Zijn personage komt niet echt goed naar voren. Iedereen had deze rol kunnen spelen, maar ze hebben hem waarschijnlijk genomen voor zijn naam.”

Van Dijk: ,,De gesprekken tussen de psychiater en het jongetje waren heel goed. De psychiater wil uitvinden wat die jongen ziet, en op een gegeven moment begrijpt hij wat de jongen dwars zit. En tegelijkertijd begrijpt hij ook het probleem dat een andere jongen had, die hij ooit behandelde.”

Schmidt: ,,Het is zo’n een amerikaanse compromisfilm. Het is een beetje een kinderfilm, een beetje een thriller, een beetje romantisch. Ik heb liever dat ze of voor het één gaan, of voor het ander.”

Van Dijk: ,,Ze gaan niet diep in op dingen. Sommige verhaallijnen hadden ze veel verder uit kunnen diepen.”

Schmidt: ,,De opbouw was prima, maar het probleem wordt uiteindelijk wat makkelijk opgelost. Aan het einde geeft de psychiater een advies aan de jongen, en deze oplossing blijkt vrijwel meteen te werken. Dat gaat wel heel snel allemaal. En hoewel ik nooit zo’n held ben in het voorspellen van de afloop, vond ik deze oplossing wel erg voor de hand liggen.”

Van Dijk: ,,Je verwacht ook eigenlijk dat er nog iets gaat komen, maar dat kwam niet. De film is trouwens heel goed gefilmd, anders dan anders, net als ‘12 Monkeys‘ of ‘Seven‘. Ik weet niet of dat van dezelfde regisseur is. Het is een stoffige manier van filmen, waardoor het lijkt alsof het ouder is, hoewel er natuurlijk hele moderne technieken voor gebruikt worden. Ik ben gedeeltelijk kleurenblind, maar voor mij leek het een beetje bruingelig te zijn allemaal.”

Schmidt: ,,De film heeft eigenlijk twee eindes: eerst komt de oplossing voor het probleem van het kindje, en daarna gebeurt er nog iets onverwachts met de psychiater. Het was goed dat dat er nog achteraan kwam, anders had ik het een slechte film gevonden.”

Van Dijk: ,,Als ik vooraf niets over de film had gehoord had ik hem waarschijnlijk beter gevonden. Ik had er meer van verwacht.”

,

TB-er Rob Schmidt en zijn neef André van Dijk bekeken in bioscoop Apollo ‘The Sixth Sense’. Is Bruce Willis als geniale psychiater het aanzien waard?

Schmidt: ,,Het was wel een vermakelijke film, in het begin zelfs spannend. Een jongetje heeft een zesde zintuig, waarmee hij dode mensen kan zien. Dit is natuurlijk niet prettig, en hij staat doodsangsten uit, maar hij durft hier met niemand over te spreken. Hierdoor wordt hij op school een beetje het buitenbeentje. Als hij het eenmaal durft te vertellen, krijgt hij een vrij close relatie met zijn psychiater, Bruce Willis. Zijn personage komt niet echt goed naar voren. Iedereen had deze rol kunnen spelen, maar ze hebben hem waarschijnlijk genomen voor zijn naam.”

Van Dijk: ,,De gesprekken tussen de psychiater en het jongetje waren heel goed. De psychiater wil uitvinden wat die jongen ziet, en op een gegeven moment begrijpt hij wat de jongen dwars zit. En tegelijkertijd begrijpt hij ook het probleem dat een andere jongen had, die hij ooit behandelde.”

Schmidt: ,,Het is zo’n een amerikaanse compromisfilm. Het is een beetje een kinderfilm, een beetje een thriller, een beetje romantisch. Ik heb liever dat ze of voor het één gaan, of voor het ander.”

Van Dijk: ,,Ze gaan niet diep in op dingen. Sommige verhaallijnen hadden ze veel verder uit kunnen diepen.”

Schmidt: ,,De opbouw was prima, maar het probleem wordt uiteindelijk wat makkelijk opgelost. Aan het einde geeft de psychiater een advies aan de jongen, en deze oplossing blijkt vrijwel meteen te werken. Dat gaat wel heel snel allemaal. En hoewel ik nooit zo’n held ben in het voorspellen van de afloop, vond ik deze oplossing wel erg voor de hand liggen.”

Van Dijk: ,,Je verwacht ook eigenlijk dat er nog iets gaat komen, maar dat kwam niet. De film is trouwens heel goed gefilmd, anders dan anders, net als ‘12 Monkeys‘ of ‘Seven‘. Ik weet niet of dat van dezelfde regisseur is. Het is een stoffige manier van filmen, waardoor het lijkt alsof het ouder is, hoewel er natuurlijk hele moderne technieken voor gebruikt worden. Ik ben gedeeltelijk kleurenblind, maar voor mij leek het een beetje bruingelig te zijn allemaal.”

Schmidt: ,,De film heeft eigenlijk twee eindes: eerst komt de oplossing voor het probleem van het kindje, en daarna gebeurt er nog iets onverwachts met de psychiater. Het was goed dat dat er nog achteraan kwam, anders had ik het een slechte film gevonden.”

Van Dijk: ,,Als ik vooraf niets over de film had gehoord had ik hem waarschijnlijk beter gevonden. Ik had er meer van verwacht.”

TB-er Rob Schmidt en zijn neef André van Dijk bekeken in bioscoop Apollo ‘The Sixth Sense’. Is Bruce Willis als geniale psychiater het aanzien waard?

Schmidt: ,,Het was wel een vermakelijke film, in het begin zelfs spannend. Een jongetje heeft een zesde zintuig, waarmee hij dode mensen kan zien. Dit is natuurlijk niet prettig, en hij staat doodsangsten uit, maar hij durft hier met niemand over te spreken. Hierdoor wordt hij op school een beetje het buitenbeentje. Als hij het eenmaal durft te vertellen, krijgt hij een vrij close relatie met zijn psychiater, Bruce Willis. Zijn personage komt niet echt goed naar voren. Iedereen had deze rol kunnen spelen, maar ze hebben hem waarschijnlijk genomen voor zijn naam.”

Van Dijk: ,,De gesprekken tussen de psychiater en het jongetje waren heel goed. De psychiater wil uitvinden wat die jongen ziet, en op een gegeven moment begrijpt hij wat de jongen dwars zit. En tegelijkertijd begrijpt hij ook het probleem dat een andere jongen had, die hij ooit behandelde.”

Schmidt: ,,Het is zo’n een amerikaanse compromisfilm. Het is een beetje een kinderfilm, een beetje een thriller, een beetje romantisch. Ik heb liever dat ze of voor het één gaan, of voor het ander.”

Van Dijk: ,,Ze gaan niet diep in op dingen. Sommige verhaallijnen hadden ze veel verder uit kunnen diepen.”

Schmidt: ,,De opbouw was prima, maar het probleem wordt uiteindelijk wat makkelijk opgelost. Aan het einde geeft de psychiater een advies aan de jongen, en deze oplossing blijkt vrijwel meteen te werken. Dat gaat wel heel snel allemaal. En hoewel ik nooit zo’n held ben in het voorspellen van de afloop, vond ik deze oplossing wel erg voor de hand liggen.”

Van Dijk: ,,Je verwacht ook eigenlijk dat er nog iets gaat komen, maar dat kwam niet. De film is trouwens heel goed gefilmd, anders dan anders, net als ‘12 Monkeys‘ of ‘Seven‘. Ik weet niet of dat van dezelfde regisseur is. Het is een stoffige manier van filmen, waardoor het lijkt alsof het ouder is, hoewel er natuurlijk hele moderne technieken voor gebruikt worden. Ik ben gedeeltelijk kleurenblind, maar voor mij leek het een beetje bruingelig te zijn allemaal.”

Schmidt: ,,De film heeft eigenlijk twee eindes: eerst komt de oplossing voor het probleem van het kindje, en daarna gebeurt er nog iets onverwachts met de psychiater. Het was goed dat dat er nog achteraan kwam, anders had ik het een slechte film gevonden.”

Van Dijk: ,,Als ik vooraf niets over de film had gehoord had ik hem waarschijnlijk beter gevonden. Ik had er meer van verwacht.”

Editor Redactie

Do you have a question or comment about this article?

delta@tudelft.nl

Comments are closed.