De Amsterdamse kantonrechter vindt het onredelijk dat studentenhuisvester Duwo zijn huurders met terugwerkende kracht een campuscontract laat tekenen. Het kantongerecht Delft keurde dat beleid eerder wel goed.
Studenten die woonruimte huren van DUWO krijgen sinds 2007 een contract waarin staat dat ze hun kamer binnen zes maanden na afstuderen of studiebeëindiging moeten verlaten. Ook andere studentenhuisvesters hanteren dit campuscontract, dat bedoeld is om de doorstroming te bevorderen.
Duwo ging echter een stap verder en stelde zijn – veelal afgestudeerde – huurders met een oud contract voor de keuze om te vertrekken of een campuscontract te tekenen. In het Amsterdamse Uilenstede werden 29 huurders aangeschreven van wie er uiteindelijk vier beide opties weigerden.
De Amsterdamse kantonrechter stelde de vier vorige week in het gelijk. Ze hadden “een huurcontract voor onbepaalde tijd getekend in een tijd dat het geen voorwaarde was om student te zijn”.
Bovendien zou uit de door Duwo aangehaalde literatuur blijken dat er sinds het einde van de jaren tachtig ook “andere jongeren” in onzelfstandige woonruimten van het Uilenstedecomplex werden gehuisvest. Met andere woorden: “de gesloten huurovereenkomst geldt als een ‘gewone’ huurovereenkomst voor ‘gewone’ woonruimte”. Het door Duwo aangeboden campuscontract zou de huurder zijn huurbescherming ontnemen en daarom onredelijk zijn.
De kantonrechter in Delft oordeelde in februari anders. Die vond dat Duwo wel het recht had had om oude huurovereenkomsten van Delftse huurders om te zetten in campuscontracten en zo de doorstroming te bevorderen.
Heleen de Vreese van Duwo laat weten dat er gezien de tegenstrijdige uitspraken van de kantonrechters beroep zal worden aangetekend. Die procedure zal naar schatting minstens een half jaar in beslag nemen.
Deze cellijn, opgezet door dr. George Gey, draagt tot op de dag van vandaag bij aan belangrijke medisch-wetenschappelijke inzichten. Mijn beeld van de HeLa-cellijn heb ik overgehouden aan mijn studie biologie eind jaren tachtig. Een klein bakje met roze vloeistof. Dat eenmaal onder de microscoop de cellen van het kankergezwel van haar baarmoederhals toonde. Henrietta Lacks werd ooit geïnfecteerd, zo bleek veel later, met verschillende varianten van het kankerverwekkende HPV-18 virus. Dit is een variant van het virus dat overigens weer actueel is door de recente discussies rond de zin en onzin van HPV-vaccinaties voor jonge meisjes.
De gevierde Amerikaanse wetenschapsjournalist Rebecca Skloot neemt in haar ontroerende en spannende boek de lezer mee op een historische reis door het treurige leven van Henrietta Lacks, het parallelle universum van medisch onderzoek en de publieke perceptie ervan. Het is een indrukwekkend journalistiek onderzoek, dat Skloot vele jaren en frustraties heeft gekost. Al was het maar om de moeite die zij heeft moeten doen om het vertrouwen van Lacks familie te winnen. In het bijzonder van Deborah Lacks, een van de dochters van Henrietta.
Met in hun achterhoofd de mediaverhalen over medisch misbruik van Afro-Amerikanen in de jaren vijftig, hoorde Lacks familie pas twintig jaar na de dood van Henrietta over het bestaan van de cellijn. Geen wonder dat Deborah en de rest van de familie een muur van wantrouwen, complot denken en mythes optrokken. Het is dan ook Skloots verdienste dat ze Deborah Lacks en een van haar broers kon overtuigen om de cellen van haar moeder in het echt te bekijken. Om hen een beeld te geven van wat het nu echt is. Het is een van de vele ontroerende en confronterende momenten in de zoektocht naar waarheid van de Lacks familie.
Vertrouwen, erkenning, het serieus nemen van mensen, het bespreekbaar maken van vooroordelen en ethische dilemma’s, zijn de elementen van het betrekken van publiek bij medisch onderzoek. Kennis en feiten zijn lang niet voldoende. ‘The Immortal Life of Henrietta Lacks’ maakt dat weer eens helder. Juist daarom is het jammer dat Skloot in haar nawoord dit hele punt en haar eigen rol als journalist buiten beschouwing laat en vooral ingaat op de ethische en juridische aspecten van humaan weefselgebruik. Maar dit is klein ongemak. Rebecca Skloot verdient een groot compliment. Hela is een mens en geen roze vloeistof.
Rebecca Skloot, ‘The Immortal Life of Henrietta Lacks’, New York: Crown Publishers, 369 pagina’s. 2010, ISBN: 978-1-4000-5217-2
Comments are closed.