Doña Ana

Maar ik kon er niet omheen. Ik heb het geprobeerd! Peinzend over een onderwerp, ben ik demonstratief over gedrochtelijk koddige teddybeertjes gestapt, ik heb de TPG-MSN-sms-wap-fax-campagnes getracht te negeren, opeetbaar ondergoed voor mezelf gekocht om de frustratie weg te vreten. Maar het mocht niet baten. Zaterdagavond heb ik eraan toegegeven. Ik ben voor de tv gaan zitten en heb mijzelf overgeleverd aan de programmering van onze commerciële vuilspuiers. Die werkelijk denken dat de wereld in de week voor Valentijnsdag uitsluitend zit te wachten op elkaar diep in de ogen kijkende zwijmelaars. Maar toen verscheen hij. Johnny Depp. Cliché of niet, voor Johnny Depp maak ik graag een uitzondering.

Verkleed als de befaamde Don Juan zwierde hij over het witte doek. Gemaskerd en gecaped versierde hij al wat vrouwelijk schoon heet en demonstreerde hen de wetten van het beminnen.

Hij schonk hen het gevoel te stralen en zag de oogverblindende schoonheid in iedere vrouw.

In gedachte word ik opgetild en zwier ik in de armen van Don Juan over een wit palmenstrand, mijn doorschijnende jurk wapperend in de wind. “Have you ever loved a woman until milk leaked from her as though she has given birth to love itself and now must feed or burst? Have you ever tasted a woman until she believed that she could be satisfied only by consuming the tongue that devoted her? Have you ever…” Met een schok ontwaak ik in een te krap collegebankje. Omringd door mijn alledaagse werkelijkheid: de Delftse man. Niet bepaald bekend om zijn beminkunsten. Het lijkt me dan ook sterk dat het hierboven genoemde ooit bij een van hen is gelukt. Maar is dat wel hun schuld? Zijn het niet de Delftse vrouwen die met hun geëmancipeerde arrogantie al het machismo met de grond gelijk hebben gemaakt? Natuurlijk is de vrouw sterk en in bijna alles de gelijke van de man. Daar is decennia lang terecht voor gestreden. Maar in die strijd zijn ook dingen verloren gegaan; haar kwetsbaarheid, de hoffelijkheid. En dat heeft de man onzeker gemaakt, terughoudend. Maar wat we ook beweren, sommige dingen veranderen nooit; wij vrouwen willen niet geregeld worden. Wij willen niet bedolven worden onder bij het Kruidvat aangeschafte prullaria. Wij willen passie! Bemind worden, veroverd, aanbeden, gered! Wij willen schitteren in al onze schoonheid. Voor jullie, mannen!

Ik offer mij op. Voortaan ga ik overdag als Anna door het leven, maar ‘s avond bind ik mijn masker voor en ga ik door de nacht als Doa Ana met maar één doel: De Delftse man zijn passie terug geven. En ik zal pas rusten als er wordt geduelleerd in de aula om de mooiste vrouwen van de TU.

@05 kop 28 pts:Doa Ana

Valentijnsdag. Het zit er weer op. Ik had me zo voorgenomen er niet over te schrijven. Cliché, goedkoop, uitgemolken, uitgekotst. Maar ik kon er niet omheen. Ik heb het geprobeerd! Peinzend over een onderwerp, ben ik demonstratief over gedrochtelijk koddige teddybeertjes gestapt, ik heb de TPG-MSN-sms-wap-fax-campagnes getracht te negeren, opeetbaar ondergoed voor mezelf gekocht om de frustratie weg te vreten. Maar het mocht niet baten. Zaterdagavond heb ik eraan toegegeven. Ik ben voor de tv gaan zitten en heb mijzelf overgeleverd aan de programmering van onze commerciële vuilspuiers. Die werkelijk denken dat de wereld in de week voor Valentijnsdag uitsluitend zit te wachten op elkaar diep in de ogen kijkende zwijmelaars. Maar toen verscheen hij. Johnny Depp. Cliché of niet, voor Johnny Depp maak ik graag een uitzondering.

Verkleed als de befaamde Don Juan zwierde hij over het witte doek. Gemaskerd en gecaped versierde hij al wat vrouwelijk schoon heet en demonstreerde hen de wetten van het beminnen.

Hij schonk hen het gevoel te stralen en zag de oogverblindende schoonheid in iedere vrouw.

In gedachte word ik opgetild en zwier ik in de armen van Don Juan over een wit palmenstrand, mijn doorschijnende jurk wapperend in de wind. “Have you ever loved a woman until milk leaked from her as though she has given birth to love itself and now must feed or burst? Have you ever tasted a woman until she believed that she could be satisfied only by consuming the tongue that devoted her? Have you ever…” Met een schok ontwaak ik in een te krap collegebankje. Omringd door mijn alledaagse werkelijkheid: de Delftse man. Niet bepaald bekend om zijn beminkunsten. Het lijkt me dan ook sterk dat het hierboven genoemde ooit bij een van hen is gelukt. Maar is dat wel hun schuld? Zijn het niet de Delftse vrouwen die met hun geëmancipeerde arrogantie al het machismo met de grond gelijk hebben gemaakt? Natuurlijk is de vrouw sterk en in bijna alles de gelijke van de man. Daar is decennia lang terecht voor gestreden. Maar in die strijd zijn ook dingen verloren gegaan; haar kwetsbaarheid, de hoffelijkheid. En dat heeft de man onzeker gemaakt, terughoudend. Maar wat we ook beweren, sommige dingen veranderen nooit; wij vrouwen willen niet geregeld worden. Wij willen niet bedolven worden onder bij het Kruidvat aangeschafte prullaria. Wij willen passie! Bemind worden, veroverd, aanbeden, gered! Wij willen schitteren in al onze schoonheid. Voor jullie, mannen!

Ik offer mij op. Voortaan ga ik overdag als Anna door het leven, maar ‘s avond bind ik mijn masker voor en ga ik door de nacht als Doa Ana met maar één doel: De Delftse man zijn passie terug geven. En ik zal pas rusten als er wordt geduelleerd in de aula om de mooiste vrouwen van de TU.