Terwijl je na een sportongelukje naar je pijnlijke enkel kijkt op de EHBO, luister je naar de diagnose: “We kunnen niks zien op de foto.” Tja, ieder zijn vak. Dus als het de arts niet lukt, dan ontwerp je toch gewoon zelf een diagnostische methode?
“Kleine beschadigingen in het kraakbeen en bot van de enkel zijn op een röntgenfoto moeilijk te zien”, weet werktuigbouwstudent Wouter Roobeek (23). “Daarvoor is een dure MRI- of CT-scan nodig.” Dat moet anders kunnen, dacht hij. Dus onderzocht hij voor het bachelor-eindproject samen met Elise Buiter (23), Thijs Bosma (23) en Goof van de Weg (22) hoe je die gaatjes in de enkel dan wél goedkoop kunt opsporen. Met een echo, bijvoorbeeld.
Roobeek: “We wilden de limiet opzoeken; het kleinst zichtbare gat opsporen met behulp van echoapparatuur.” In de snijzaal van het Academisch Medisch Centrum in Amsterdam kregen ze drie menselijke kadaverenkels. Ze boorden er gaatjes in van verschillende diameters, en klapten de huid weer terug. “Dat was op z’n zachtst gezegd even wennen, ja. We zouden het eerst testen op geitenenkels, maar het AMC was zo enthousiast over ons onderzoek, dat we menselijke enkels kregen. Elise en Goof geloofden het wel; zij bedienden de computer tijdens het onderzoek, terwijl Thijs en ik boorden. Maar joh, toen we eenmaal bezig waren, was het net alsof we ouderwets in hout bezig waren.”
De uitkomst van al die nijverheid: een gat in de enkel van vier millimeter kun je met een echo zichtbaar maken, kleiner valt het meestal niet te detecteren. “Maar toch is er reden voor meer onderzoek”, zegt Roobeek, “want wij hadden om hygiënische redenen niet de beste echoapparatuur tot onze beschikking. Daarmee was het misschien wel gelukt.” Wat ook een kleine tegenvaller was: de studenten hadden beperkingen qua tijd en plek in de snijzaal. “Ideaal gezien hadden we het ook op meer enkels moeten testen. Bovendien hebben we de gaten in de enkels nu zelf aangebracht en door medici laten opmeten, maar niet door radiologen – dat was te duur.”
De medische wereld wil hoe dan ook verder met het onderzoek. “Het wordt gepresenteerd tijdens een medisch congres in Oostenrijk. Daarna mogen we zelf door met het project, maar we hebben nog een master te halen. Het is goed zo: het was waanzinnig interessant en leerzaam. En we waren een geoliede machine; hadden net allemaal een jaar bestuur gedaan bij Virgiel en Leeghwater en dus ervaring met het werken in een team.” Van dat team gaat alleen Buiter door met een medische master: biomedical engineering. Gereedschappen ontwerpen. Want een echte ingenieur, die weet precies waar wat te verbeteren valt.
Onderzoek: ‘Detection of osteochondral defects with ultrasound: a cadaveric pilot study’
Eindcijfer: 7
Een dark horse zou Leonard Geluk kunnen zijn: de voormalige wethouder ‘jeugd, gezin en onderwijs’ in Rotterdam, die nog met Leefbaar Rotterdam in een coalitie zat. Maar die heeft de politiek verruild voor een baan als ROC-directeur. Hij is bovendien niet geheel vrij van conflicten: hij trad af na een conflict met de gemeenteraadsfractie van het lokale CDA.
Comments are closed.